Ik was blij dat vandaag redelijk positief begon. Ondanks dat ik een Chinese man op m’n kamer had, heeft hij de hele nacht niet gesnurkt!! Woohoo! Misschien moet ik dan maar overstappen naar een Chinees…? Neeee!
Voor de laatste keer heb ik de mensen in m’n hostel gedag gezegd; bijna alle medewerkers wisten m’n naam en waren oprecht geinteresseerd hoe het met me ging en wat ik had gedaan. Op de allereerste nacht na heb ik een heel fijn verblijf hier gehad. Er hing zelfs een excuusbrief op de deuren in verband met de (party)overlast van een week geleden. Vooral overdag was het zo vredig en rustig. Dat ga ik echt missen! Heerlijk op de bank, tv aan, goed internet, etc.
Toen ik werd afgezet bij de Greyhoundbus, hoefde ik niet in de stromende regen te wachten, want de bus was zowaar een keer op tijd. Tijdens de busrit zat ik naast een aardige mevrouw uit Sydney en we konden het erg goed vinden met elkaar. Ze heeft zelfs een koffie voor me gekocht tijdens de pauze van de chauffeur. Hoe aardig!
Alleen toen… kwam ik in Rainbow Beach aan. Ik zag alleen de buitenkant van het hostel en wist direct dat ik me hier niet thuis zo voelen. En m’n gevoel bleek geheel juist. Ik kan het niet eens goed omschrijven. De gemeenschappelijke ruimte deed me denken aan een pub die de hele nacht was open was geweest en nog moest worden schoongemaakt. Ik vreesde het ergste voor m’n kamer, maar gelukkig bleek die redelijk netjes. Wat ik alleen weer niet begreep was dat er geen airconditioning was… Slechts één fan aan het plafond en één op de grond voor zes mensen…! Gelukkig sliep ik maar met een meisje op de kamer, en ik mocht de fan hebben die op de grond stond.
Ik heb heel even m’n gedachten de vrije loop gelaten en besloot al snel dat ik hier geen tweede nacht wilde blijven. Ik was hier tenslotte alleen naar toegekomen, omdat ik zou gaan zwemmen met paarden. Maar door het slechte weer was dit gecanceld. Dus belde ik m’n volgende hostel en de bus en vertrek morgen direct naar Agnes Waters. Fingers crossed dat dat redelijk oke is.