Nadat we heerlijk hadden uitgeslapen, pakten we onze spullen om naar de Ellenborough Falls te gaan. Hier wilde Robyne heel graag naartoe en omdat ik al een tijdje geen waterval had gezien, vond ik het ook wel een leuk idee. Na een klein uurtje rijden kwamen we op een “dirt-road” waardoor we het idee kregen dat het niet lang meer zou duren voordat we op onze bestemming zouden aankomen. Helaas bleek dit een hersenschim en reden we ruim 45 minuten op dit smalle onverharde weggetje. De natuur deed ons allemaal denken aan Nieuw Zeeland; het was zo intens groen en er stonden zelfs varens – iets wat ik in Australië nog niet op deze manier gezien had. De reden dat het hier zo groen is, is waarschijnlijk door de regelmatige regen die ze hier hebben. Zo ook gister en vandaag!!! Sinds we gister vertrokken waren uit Newcastle heeft het weer ons een andere kant laten zien; de heftige regenbuien en koelere temperaturen van zo’n 22C deden ons niet echt in vakantiestemming komen. Gelukkig regende het niet aan een stuk door; het waren echt buien, maar toch! De blauwe lucht die ik van Australië gewend was werd vervangen door de Nederlandse grijsheid. Gelukkig mocht dat onze pret niet drukken en toen we uiteindelijk bij de waterval aankwamen, was het net even droog. Deze waterval had een hoogte van 200 meter en is schijnbaar een van de hoogste watervallen van de “Soutern Hemisphere”. Met 641 treden kon je afdalen naar de bodem van de waterval, maar geen van ons voelde de behoefte om deze workout aan te gaan. We volgden “gewoon” een ander pad wat ons naar een lookout aan de andere kant van de waterval bracht. Misschien ben ik wel een beetje verwend door Nieuw Zeeland, maar ik vond het maar een miezerig straaltje waterval… En dan te bedenken dat we zo’n 2 uur hadden gereden om dit te zien. Toen we weer terug bij de auto waren en ik m’n wandelschoenen wilde uitdoen, omdat die helemaal onder de natte troep van het bos zaten, viel mijn oog op iets wat ik liever niet had willen zien, maar waarvan ik blij was het te hebben ontdekt voordat het te laat was: er zat een bloedzuiger op de rand van m’n schoen vlakbij m’n enkel. En ik was niet de enige; Kati had er ook één!! YAKKKK!! We wisten niet hoe snel we onze schoenen moesten uittrekken en die vieze nare beesten konden verwijderen. Later hoorde ik Australiërs praten die ook hadden gewandeld (met hun kids) over deze griezelbeesten. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was vroegen ze aan elkaar om ze bij elkaar te verwijderen. Zelfs de kinderen leken niet onder de indruk… Iewl!!!
Na dit avontuur hebben we het de rest van de dag redelijk rustig aan gedaan. We zijn nog even uit eten geweest en om 22.30u lagen we allemaal in bed.