Australië - Eastcoast

Ik had nauwelijks geslapen, omdat er een meisje in m’n kamer de airconditioning niet aan wilde hebben. Het was op een bepaald punt in de nacht buiten zelfs beter vertoeven dan in de kamer. En elke keer als ik net aan het wegdommelen was, viel er een of meerdere enorme zaadlijsten op het dak wat het geluid maakte alsof we werden aangevallen door een raket en het hele gebouw zou instorten. Wat een kabaal!
Vanwege het feit dat er van slapen weinig meer kwam, ben ik maar vroeg opgestaan. Helaas was er geen klap te doen en was het letterlijk wachten tot de bus ons om 14.45u weer zou komen ophalen. Hoewel er wel een zwembad was, was het nauwelijks uit te houden in óf uit de zon. De luchtvochtigheid was immens hoog. Welkom in de tropen!
Eindelijk werden we opgehaald en we bleken een prettig gestoorde tourguide te hebben: Elias Mansour, Eli genaamd. Helaas kon ik niet op m’n favoriete plekje als co-piloot plaatsnemen, want de moeder van de gids was mee en zij had natuurlijk recht op het beste uitzicht. Maar ik kwam als tweede en mocht zeker niet klagen. Voor elke situatie had Eli een passend liedje en de sfeer was duidelijk gezellig. Liedjes als: Tasmania Devil, Lizards of Oz en Aussie Mozzie kwamen voorbij. Grapjes mochten niet ontbreken en op de veerpont wist hij de hele bus zover te krijgen dat iedereen met gebaren het refrein meezong van “Give me a home among the gumtrees” wat inhield dat de bus op z’n wielen stond te schudden. Dat konden de mannen van de pont natuurlijk niet erg waarderen, maar wij hadden de grootste lol. Voordat we definitief afscheid namen van het regenwoud in het noorden van Queensland gingen we nog een ijsje halen bij een kraampje van een vrouw die al 40 jaar zelf haar ijs maakt. De gekste smaken kon je kiezen en ik nam de voor mij passende smaak: “spices of life”. Het smaakte naar chai tea – wat ik erg lekker vind – en was aangemaakt met honing in plaats van suiker.
Rond 19.00u werden we weer terug bij ons hostel afgezet en liep het anders dan verwacht. Toen ik m’n laatste vraag aan Eli stelde, zei hij dat ik hem maar op facebook moest toevoegen zodat ik meer vragen kon stellen als ik die had. Vervolgens kreeg ik een knuffel in plaats van een hand zoals iedereen… Toen ik weer in m’n hostel was, kreeg ik het verwachte berichtje: of ik voor morgen al plannen had, want hij wilde me graag een “Aboriginal community” laten zien. Ik had nog niets concreets gepland; ik zat eraan te denken om met de skyrail over de bergen naar een bepaalde markt te gaan, maar had nog niks geboekt. En omdat ik in de Aboriginal cultuur altijd erg geinteresseerd ben, zei ik dus dat ik graag meewilde.
Ik weet natuurlijk niet wat ik moet verwachten, maar ik heb geleerd dat Australiërs niet altijd (vaak niet) bijbedoelingen hebben, open zijn en graag hun land willen laten zien. Elke dag komen er kansen voorbij en die heb ik geleerd te grijpen. Dus ik kijk uit naar morgen en ben benieuwd wat er op m’n pad komt!

Perdita van Estrik

48 chapters

15 Apr 2020

Een gekke tourguide

March 17, 2018

|

Cairns

Ik had nauwelijks geslapen, omdat er een meisje in m’n kamer de airconditioning niet aan wilde hebben. Het was op een bepaald punt in de nacht buiten zelfs beter vertoeven dan in de kamer. En elke keer als ik net aan het wegdommelen was, viel er een of meerdere enorme zaadlijsten op het dak wat het geluid maakte alsof we werden aangevallen door een raket en het hele gebouw zou instorten. Wat een kabaal!
Vanwege het feit dat er van slapen weinig meer kwam, ben ik maar vroeg opgestaan. Helaas was er geen klap te doen en was het letterlijk wachten tot de bus ons om 14.45u weer zou komen ophalen. Hoewel er wel een zwembad was, was het nauwelijks uit te houden in óf uit de zon. De luchtvochtigheid was immens hoog. Welkom in de tropen!
Eindelijk werden we opgehaald en we bleken een prettig gestoorde tourguide te hebben: Elias Mansour, Eli genaamd. Helaas kon ik niet op m’n favoriete plekje als co-piloot plaatsnemen, want de moeder van de gids was mee en zij had natuurlijk recht op het beste uitzicht. Maar ik kwam als tweede en mocht zeker niet klagen. Voor elke situatie had Eli een passend liedje en de sfeer was duidelijk gezellig. Liedjes als: Tasmania Devil, Lizards of Oz en Aussie Mozzie kwamen voorbij. Grapjes mochten niet ontbreken en op de veerpont wist hij de hele bus zover te krijgen dat iedereen met gebaren het refrein meezong van “Give me a home among the gumtrees” wat inhield dat de bus op z’n wielen stond te schudden. Dat konden de mannen van de pont natuurlijk niet erg waarderen, maar wij hadden de grootste lol. Voordat we definitief afscheid namen van het regenwoud in het noorden van Queensland gingen we nog een ijsje halen bij een kraampje van een vrouw die al 40 jaar zelf haar ijs maakt. De gekste smaken kon je kiezen en ik nam de voor mij passende smaak: “spices of life”. Het smaakte naar chai tea – wat ik erg lekker vind – en was aangemaakt met honing in plaats van suiker.
Rond 19.00u werden we weer terug bij ons hostel afgezet en liep het anders dan verwacht. Toen ik m’n laatste vraag aan Eli stelde, zei hij dat ik hem maar op facebook moest toevoegen zodat ik meer vragen kon stellen als ik die had. Vervolgens kreeg ik een knuffel in plaats van een hand zoals iedereen… Toen ik weer in m’n hostel was, kreeg ik het verwachte berichtje: of ik voor morgen al plannen had, want hij wilde me graag een “Aboriginal community” laten zien. Ik had nog niets concreets gepland; ik zat eraan te denken om met de skyrail over de bergen naar een bepaalde markt te gaan, maar had nog niks geboekt. En omdat ik in de Aboriginal cultuur altijd erg geinteresseerd ben, zei ik dus dat ik graag meewilde.
Ik weet natuurlijk niet wat ik moet verwachten, maar ik heb geleerd dat Australiërs niet altijd (vaak niet) bijbedoelingen hebben, open zijn en graag hun land willen laten zien. Elke dag komen er kansen voorbij en die heb ik geleerd te grijpen. Dus ik kijk uit naar morgen en ben benieuwd wat er op m’n pad komt!

Contact:
download from App storedownload from Google play

© 2025 Travel Diaries. All rights reserved.