Ik werd vanochtend wakker met een fantastisch bericht: ik had m’n ticket binnen om komende dinsdag naar huis te vliegen! Ik kon het gewoon niet geloven. Over een week zit ik in het vliegtuig. Ineens gaat het toch wel heel hard, maar ik ben er zo blij om.
En waar ik ook blij om was, was dat ik vandaag naar Cairns ging. Nouja ook weer niet helemaal blij… Want toen ik na het uitchecken had bedacht dat ik nog wat dingen op de computer ging doen, raakte ik aan de praat met een jongen uit Israël. We hebben vanaf 10.30u tot het moment dat ik de bus moest hebben, om 14.15u, bijna aan een stuk door gepraat. Op een of andere manier hadden we zo’n klik en vond ik het jammer dat ik juist nu naar Cairns ging.
Toen ik eindelijk op de bus zat, was er eigenlijk vrij weinig van de overstromingen te zien. Als echte ramptoeristen waren ik en een ander Nederlands meisje hierin behoorlijk teleurgesteld.
Ik realiseerde me dat dit m’n laatste busreis met Greyhound was en dat ik de komende tijd veel dingen voor de laatste keer ga doen, wat me een tegenstrijdig gevoel gaf.
Het reizen met Greyhound is me alles meegevallen en me behoorijk goed bevallen. Vooral het feit dat ik zelf niet die lange afstanden hoefde te rijden.
Eenmaal in m’n hostel aangekomen, was ik erg opgelucht; wat een mooi en schoon hostel! Ik ben blij dat ik hier als afsluiting van m’n reis mag verblijven.