S.V. Whitehaven

Woohoo, vandaag begon m’n Whitsunday’s Adventure! Om 08.00u moesten we verzamelen bij de haven, wat een klein half uurtje wandelen was van m’n hostel. Het was totaal geen straf, want de wandelroute liep pal langs de kust en was daardoor een heerlijke ochtend “Coastal Walk”.
De groep bestond uit 23 man, waarvan de meeste koppels waren. Maar gelukkig was er ook één Nederlands meisje, Petra, van 27 jaar die alleen reisde. Dus al snel trokken we wat meer samen op.
De boot waar we opgingen was genaamd S.V. Whitehaven. Een voormalige vissersboot die zo’n 15 jaar geleden was omgebouwd tot zeil-/passagiersboot. Hierdoor was de boot iets minder stabiel en ging het meer op en neer dan de andere zeilschepen. De grootste reden was dat het schip was gebouwd om grote ladingen vis te vervoeren en nu simpelweg te licht was met slechts 26 mensen als “lading”.
Onder andere hierdoor waren de eerste 2 tot 3 uur voor mij geen pretje. Ik was er al achter dat ik niet echt zeebenen heb, maar ik kon niet wachten tot we van de boot af konden. Na een paar uur kwamen we aan bij Haymen Island. In Blue Pearl Bay (fish bay) ging de boot voor anker en kregen we de kans om te snorkelen. Voordat we de boot afgingen hing er direct een

groepje yellowfin batfish om de boot. Dit zijn best grote vissen en ik kreeg meteen zin om te snorkelen! Onze kapitein vertelde dat dit één van de mooiste snorkel- en duikplekken van de wereld was voordat cycloon Debbie de Whitsundays vorig jaar verwoestte. Zelfs Jacques Cousteau beschreef deze baai als één van zijn favorieten en het stond in zijn top 5 van beste en mooiste duikplekken. Helaas leek het nu meer op een koraal-kerkhof! Beter kan ik het niet beschrijven. Gelukkig waren er nog wel heel veel vissen te zien en was dat het enige kleurrijke op deze plek. Bijzonder was dat ik onder andere een grote Hump headed Maori wrasse zag. Hij was zo’n 2 meter en dat is toch wel een beetje schrikken als deze vis ineens om de hoek komt zwemmen! Maar ik had ook een schattig klein geel visje met zwarte streepjes waar ik vriendjes mee was geworden. Waarschijnlijk was het een juvenile golden trevally. Dit leuke visje besloot dat m’n duikmasker wel een schoonmaakbeurt kon gebruiken haha. En zelfs als ik af en toe m’n hoofd boven water deed en daarna het snorkelen weer voortzette, zat hij op m’n rechterschouder geduldig te wachten om verder te gaan. Na zo’n 45 minuten moest ik afscheid nemen van m’n kleine vriendje en ging ik weer aan boord. Maar het was een aangename

kennismaking!
We vervolgden onze tocht naar Hook Island. Hier woont slechts 1 man, die toezicht houdt op een resort dat al 8 jaar te koop staat. Vlakbij dit eiland is een gebied wat Stonehaven heet en waar beter koraal zou zijn dan de plek hiervoor, voornamelijk omdat het min of meer in een baai ligt en dus meer beschut was tegen het geweld van de cycloon. Maar alsnog vond ik dat er weinig kleur te bekennen was, hoewel ik moest toegeven dat het minder als kerkhof aandeed. Hier was onder andere een reusachtige “clamp” te zien van ongeveer een meter breed! Het was heel bijzonder en ik kan me nu voorstellen dat er van die angstaanjagende verhalen zijn van “clamps” die mensen opeten muhahah! Na het snorkelen, wilden Petra en ik nog even kajakken. Net voordat we de kajak instapten zagen we een prachtige zeeschildpad! M’n eerste! En het voelde zo bijzonder!
Inmiddels liep het al aardig tegen de namiddag en voeren we naar onze overnachtingsplek: Hook Passage.
We hadden zoveel geluk met het weer; op een klein spatje na, hadden we de hele dag zon. En dat terwijl het vooruitzicht in eerste instantie niet veel goeds bood.