K'Gari

Jémig, wat een nacht! Verschrikkelijk! Ik heb nauwelijks een oog dichtgedaan! Ik ben echt niet gemaakt om op een campingmatrasje van 50cm breed te liggen! En toen bleken we ook nog op een (mini)heuveltje te liggen, waardoor ik telkens naar beneden schoof. Ik ben nu al aan het aftellen om weer in een gewoon bed te liggen; nog één nachtje…!
Er was gelukkig wel één voordeel aan het feit dat ik nauwelijks geslapen had: ik kon mooi de zonsopgang zien vanaf het strand. Na Byron Bay is dit het meest oostelijke puntje van Australië en dus de eerste plek in Australië waar mensen het licht zien… Zoals bij alle zonsopgangen had ik er sowieso niet speciaal m’n bed voor uit willen komen. Maar ik had toch niets beters te doen haha. En wat ben ik gezegend met zo’n fraaie camera, die alle bestaande kleuren iets meer naar voren haalt. Hierdoor kon ik kleuren zien die ik met het blote oog nooit had kunnen waarnemen! Ook wist ik sinds gister inmiddels waar ik op moest letten om schelpen en krabben te ontdekken. Troy verbaasde me namelijk gister toen hij in de auto reed en twee keer stopte om begraven pipi’s (schelpen) uit te

graven en mee te nemen. Bij de laatste begreep ik waar hij naar keek; een kleine bolling in het zand – nauwelijks te zien. En zo vond ik vanmorgen ook diverse levende schelpen en tot mijn verbazing twee grote krabben die zich schuil hielden in het zand. Dat vond ik dan wel weer leuk!
Na het ontbijt en de tenten leeggehaald te hebben, gingen we opweg naar Eli Creek. Het water van dit riviertje komt van een 150 jaar oude bron van onder het eiland. Dit water is zo puur dat we onze waterflessen ermee konden vullen. Jammergenoeg stroomt het regelrecht de zee in en gaat er dus heel veel van dit kraakheldere bronwater verloren! We mochten ook zwemmen in dit water, maar het was verrekte koud! Het zeewater was warmer dan het water dat uit de bron kwam. Dus verder dan m’n bovenbenen ben ik er niet ingeweest! Anderen hebben wel een verfrissende duik genomen. Ook zwommen er diverse visjes in en zagen we twee grote alen.
Troy deed z’n best om andere tours zoveel mogelijk voor te zijn, zodat we deze bezienswaardigheden voor onszelf hadden. Daarom moesten we zo vroeg mogelijk van de campsite vertrekken. Dat kon gelukkig ook, omdat dit geen party-tour was en alle andere tours wel. En met succes: nadat we ruim een uur op deze plek hadden doorgebracht kwamen twee andere groepen met ieder vier auto’s aan. Zo’n 60 party-jongeren stapten uit en wij vertrokken! Daaaag!
Iets verder op het strand lag het scheepswrak van de Maheno. Dit schip is in 1905 gebouwd als passagiersschip voor Australië en Nieuw-Zeeland. Na zo’n 10 jaar werd het omgebouwd als schip voor de zieken en gewonden van de Eerste Wereldoorlog en voer vijf keer op en neer naar Europa. Rond 1930 had het z’n tijd gediend en stond het te koop. Maar niemand wilde de Maheno kopen. Uiteindelijk deed Japan een goed bod en het schip zou gerecycled worden; de goede onderdelen zouden hergebruikt of verkocht worden en de rest zou zogezegd in de kliko belanden! Ze kochten ook een ander schip en samen zouden deze naar Japan gevaren. In juli 1935 werd de overtocht gestart omdat het normaal gesproken de rustigste tijd van het jaar op zee is; het is dan winter en het cycloonseizoen is voorbij. Behalve dàt ene jaar. In 1935 was er een wintercycloon en de twee schepen werden uit elkaar gerukt en waren onbestuurbaar. De Maheno eindigde al snel op de zandbanken van Fraser Island. Alle bemanning had het gelukkig overleefd, maar het schip was gestrand. Een tijdje werd het als betaalde attractie gebruikt (er werd onder andere op de boot getrouwd), maar verder had het niet echt een doel. Tot de Tweede Wereldoorlog. Ook in deze oorlog vroeg Groot-Brittanie de steun van Australië en Nieuw-Zeeland en alle troepen werden naar Europa gestuurd. Maar helaas kwam Japan ook om de hoek kijken toen ze bedachten dat er niemand in de Pacific was om die te verdedigen. Dus buiten Pearl Harbour, bombardeerde Japan onder andere ook Darwin en gijzelde de haven van Singapore. Australië sprokkelde toen de laatste 10.000 mannen die ze konden vinden bij elkaar en begon met een spoedcursus verdedigen. Alle getrainde soldaten zaten namelijk in Europa. Terwijl de verdediging in gang was gezet, werd het eerste Australische team van “Special Forces” getraind op Fraser Island, genaamd de “Z-Force Commandos”. Een voorbeeld van wat ze hadden ontwikkeld was een inklapbare kano. Deze kano konden ze opvouwen tot een rugzak. Om hun conditie te trainen renden ze over de stranden, ontvouwden hun kano en peddelden de hele dag, vouwden de kano’s weer op en renden terug naar hun kamp. Ook hadden ze een nieuwe bom ontwikkeld die ze op de buitenkant van schepen konden aanbrengen. Maar ze moesten dat natuurlijk wel oefenen. Hoe? De Maheno! De Maheno werd op allerlei plaatsen gebombardeerd en het is goed te zien dat de achterkant van het schip beter is gebombardeerd dan de voorkant. En toen was het tijd voor hun eerste missie! Negen Commando’s stapten in een Japanse houten vissersboot, verfden hun huid donkerder, trokken Japanse visserskledij aan en verstopten de bommen en hun eigen kano’s onder de visnetten. Twee dagen later stapten zes van de negen mannen over in drie van hun eigen kano’s met de explosieven, wat water en voedsel en peddelden nog eens twee dagen tot ze bij de haven van Singapore aankwamen. In die nacht wisten ze in de haven de explosieven te plaatsen op de Japanse schepen en peddelden weer ongezien de haven uit. Recht onder de ogen van de vijand werden in deze nacht zeven Japanse oorlogsschepen opgeblazen. De Commando’s deden er vervolgens 6 dagen over om weer te worden herenigd met de andere drie mannen en kwamen terug in Australië. Helaas geen groot heldenonthaal, want alles was top-secret! Sommige van deze mannen boden zich aan voor een tweede missie. Maar helaas werden ze gesnapt. En toen de Japanners erachter kwamen wie ze waren… dan kun je je wel voorstellen dat dat niet veel goeds betekende.
Dus buiten dat de Maheno een toeristische trekpleister is, is het ook een gedenkplaats voor alle soldaten die gestorven zijn in beide oorlogen. Elk jaar tijdens ANZAC-day (Australia and New-Zealand Army Corps) wordt onder andere hier een ceremonie gehouden.
Leuk detail: het woord “Maheno” is een Maori-woord en betekent “Eiland”.
Heel verhaal, maar wel een mooie historie van dit wrak!

We vervolgenden ons avontuur verder langs de oostkust van het eiland en kwamen bij de pinnacles. Nu was het prachtig om te zien, dat ontken ik niet, maar ik vond de pinnacles in Nieuw Zeeland toch ietsjepietsje mooier! Nouja, Australië kan niet alles hebben.
En toen was het mijn beurt om het stuur over te nemen! Iedereen die een rijbewijs had en had aangegeven te willen rijden kreeg de

kans om op dit ruige eiland meester te worden over een 4WD. Als ik anderen zag rijden, leek het zo makkelijk, maar het zand voelde los en glijerig aan! Ook heb ik zelfs in diep mul zand gereden en ik ben niet vast komen te zitten! Woohoo, ik voelde me een echte pro!!
Nog weer een stukje noordelijker kwamen we aan bij Indian Head. We moesten een flink stuk naar boven lopen over rotsen – ik was blij dat ik m’n wandelschoenen mee had – en op de top hadden we een adembenemend uitzicht van 360 graden over de kustlijn. Daar werd iedereen even stil van. Het water was zo helder dat we zelfs diverse pijlstaartroggen en een adelaarsrog hebben gezien! Terwijl we al dit moois in ons opnamen vertelde Troy het verhaal (of eigenlijk verhalen) over de naam van het eiland. De eerste bewoners van Fraser Island waren de “Butchulla people” (een Aboriginal stam). Begin 1800 zette Captain James Fraser voor het eerst voet op Fraser Island doordat zijn schip “Stirling Castle” op de klippen was gelopen. De overlevenden werden opgevangen door de Butchella people, maar zoals gewoonlijk gaat het tussen blanken en gekleurde inheemse mensen meestal niet erg goed. Na zes weken, net voordat Fraser en zijn mannen gered werden, kwam Captain Fraser te overlijden. Zijn vrouw, Eliza Fraser, overleefde het wel. Echter, eenmaal terug in de Westerse maatschappij hing ze de meest gruwelijke verhalen op over hoe de Butchella people haar man hadden vermoord en opgegeten. Dit kon niet anders dan een leugen zijn, want met alles wat we weten over de Aboriginals, ze zijn absoluut geen kanibalen! Maar hierdoor ontstond wel de naam “Fraser(‘s) Island”.
Een andere naam die aan het eiland is gegeven is de naam die Kapitein Cook gaf: Great Sandy Island. Zoals de meeste namen die Cook gegeven heeft, ontbreekt het een beetje aan originaliteit. Makkelijk is het wel. Maar beide namen zijn niet hoe Troy en Dropbear Adventures het eiland graag noemen. Zij geven de voorkeur aan hoe de Aboriginals het eiland noemen: K’Gari. Het verhaal wat hierbij hoort is een “Dreamtime story”. Het volledige verhaal kan ik helaas niet meer navertellen, omdat ik vergeten was m’n opname aan te zetten en het simpelweg téveel informatie was voor één dag (we waren pas halverwege). De korte versie is dat K’Gari (uitgesproken zonder “K”) een “spirit princess” was die mocht helpen bij het creëren van het het eiland. Tijdens dit proces werd ze op slag verliefd op deze bijzondere plek en wilde ze graag blijven. Ze ging op het eiland liggen als haar laatste rustplaats.
Ik weet niet wat het is, maar ik vind alle verhalen van de Aboriginals zo inspirerend!
Na deze verhalenvertelling klommen we weer naar beneden en reden zo’n 10 minuten over het strand verder richting het noorden. Hier kwamen we aan bij de “Champagne Pools”. Dit is een door de natuur gevormd “verschijnsel” waarbij je in zeewater kan zwemmen zonder gevaar voor haaien en kwallen. De hoge golven

beuken op de rotsformaties waarbij het zeewater over de rotsen wordt gesmeten. Hierdoor ontstaat een bruisend effect in de “pools” die erachter liggen (als champagne die in een glas wordt geschonken) en kan je regelmatig een douche van zeewater over de heen krijgen zonder gevaar meegespoeld te worden.
We bleven hier ruim een uur en zoals het de hele dag al ging, waren we alle groepen de hele tijd nét voor; wij gingen weg en een horde mensen kwam aan. Ik moet zeggen dat onze gids voortreffelijk was! We gingen nog even terug naar Eli Creek om ons “af te spoelen” voordat we weer naar het kamp gingen. De hele dag had ik geprobeerd m’n bovenstukje niet nat te laten worden, omdat ik het zó naar vind met een natte bikini rond te lopen. Ik voelde ook absoluut niet de behoefte om me af te spoelen, hoewel ik me verschrikkelijk vies voelde. Ik wilde niet (meer) nat worden en vervolgens zoveel gedoe te hebben mezelf weer om te kleden. Ik was er klaar mee! Het liefst had ik na vandaag lekker naar een hostel gegaan, me gewassen en op een normaal bed neergestreken. Helaas moest ik nog één nacht overleven.