Surfles #1

En toen was m’n eerste surfles in Byron Bay een feit. Om 08.45u moest ik me melden bij Soul Surf. We vertrokken naar Flat Rock, een strand bij Lennox Heads, zo’n 20 minuten rijden. Daar kregen we een “zwem”t-shirt en ons surfboard. Natuurlijk werd er genoeg zonnebrandcreme gesmeerd voor we richting het strand gingen lopen. Eenmaal op het strand begonnen we met een gezamenlijke warming-up met het nodige stretchwerk. Zoals ik er in Nieuw-Zeeland al was achtergekomen, snap ik waarom surfers yoga doen en lenig moeten zijn; om op een surfboard “op te poppen” (te gaan staan) moet je behoorlijk flexibel zijn. Ik ben dat in elk geval niet, dus een uitdaging was gegarandeerd!
Na de warming-up kregen we wat dingen uitgelegd over golven, hoe je op je surfboard moet staan en liggen en de vier stappen om op te kunnen staan.
Als je (plat) ligt op je surfboard, lig je met je tenen op het achterste puntje van het board en met je handen onder je schouders, waarbij ze (als het goed is) halverwege je surfboard steunen. Vervolgens komen de stappen:
Stap 1: Druk met je handen je

schouders en bovenrug zo ver mogelijk van het surfboard, waarbij je benen en onderrug op de plaats blijven. Als het ware een halve omgekeerde curve.
Stap 2: Maak een driehoek met je lichaam en het surfboard door je billen zo hoog mogelijk naar boven te drukken.
Stap 3: Stap met je dominante been* ¼ op het board.
Stap 4: Stap met je je andere been ongeveer halverwege het board. En voila, je staat!
* Om te bepalen wat je dominante been was, moesten we voelen welk been voor/achter het fijnste voelde. 90 Procent van de surfers heeft z’n rechterbeen achter en slechts een klein percentage heeft links achter. Deze laatste groep worden “Goofy’s” genoemd. Drie keer raden tot welke groep ik behoorde…
Eindelijk was het tijd om het water op te gaan. Er waren vier coaches en maximaal 6 deelnemers per coach. Hierdoor konden de instructeurs persoonlijk tips geven en voelde het niet alsof je een

nummertje was. Helaas bleek mijn voorgevoel waar te zijn en was ik geen natuurtalent. Maar aan het einde, bij de laatste golf, raapte ik al m’n krachten (en techniek) bij elkaar en boempaadaboem, daar stond ik. Ik was er zelf verbaasd over! En gelukkig was daar de man met de camera om dit fenomeen direct vast te leggen! “Hatsee, huppakee, doe ik gewoon!”
Rond 13.00u waren we weer terug in Byron en sprak ik af om met een Duits meisje, Claudia Einert, naar het strand te gaan. We hadden elkaar in Yamba leren kennen en omdat we allebei naar Byron Bay gingen – zij met de auto en ik met de bus – hadden we telefoonnummers uitgewisseld. Het was erg leuk om lekker ontspannen deze ervaring met iemand te delen. ’s Avonds zijn we ook heerlijk uit eten gegaan en hebben we nog een cocktail gedronken bij “The Bolt Hole”.
Toen moest ik helaas toch weer terug naar m’n verschrikkelijk warme hostel. Inmiddels was ik erachter gekomen dat er zelfs mensen in de gangen of buiten sliepen vanwege de warmte. Het is onbeschrijflijk en als ik niet deze ene fan tot m’n beschikking had gehad, was ik zeker naar een ander hostel verhuisd. Maar ik prijs mezelf gelukkig met deze zegen, hoewel fijn toch echt anders is.