“Vakantie, dan voel ik mij een zeemeermin!”
Helaas moesten we vroeg vertrekken, dus uitslapen was er niet bij. Om 05.00u liep m’n wekker af en om 05.45u zei ik voor de laatste keer gedag tegen Butch. Bee was zo lief om Kati en mij naar het treinstation te brengen. Robyne was gister namelijk al naar Newcastle gegaan om Dimiti te zien. Het plan was dus om met de trein naar Newcastle te komen, daar te ontbijten en vanuit daar samen naar Port Macquarie te gaan. Alléén, vlak voordat de trein zou binnenkomen werd er via de luidspreker een bericht gedaan dat er de komende twee uur sowieso geen trein zou komen, omdat de trein niet kon vertrekken uit Singleton. Het bericht was erg onduidelijk en moeilijk te verstaan, dus de reden van deze storing was voor vrijwel iedereen onbekend. Ondanks dat het 06.00u ’s morgens was, stonden er zo’n 20 mensen te wachten op deze trein. Eén vrouw begon de treinmaatschappij te bellen om vervangend vervoer te regelen. Net op het moment dat ze ophing en vertelde dat er rond 07.30u (!) een bus zou komen, belde Butch Kati: “Jullie trein rijdt niet he?!”, zei hij. Hoe wist hij dit nu? Wat bleek – en dit is zeker geen toeval – de zoon van Graham stond blijkbaar ook op deze trein te wachten en moest naar zijn opleiding in Maitland (zo’n 1,5u van Scone, vlakbij Newcastle). Hij had zijn vader gebeld om te vragen of hij hem kon brengen, waarop Graham – die voor Butch en Robyne werkt – Butch had gebeld om te vragen of hij dit mocht doen. Lief als Butch is, was dat natuurlijk geen probleem. Maar omdat Butch wist dat Kati en ik ook met deze trein gingen, zei hij tegen Graham dat hij ons dan ook wel even een lift kon geven naar het station in Maitland. Net toen Kati de verbinding verbrak met Butch, kwam Graham’s zoon aanlopen en zei dat zijn vader er met een paar minuten zou zijn. Uiteindelijk kwamen in Newcastle aan om 09.00u in plaats van 08.00u, maar het had zoveel erger kunnen zijn! Na dit avontuur en een heerlijk ontbijtje aan het strand bij Newcastle konden we eindelijk met de vakantie beginnen.
Om 13.00u kwamen we aan in Port Macquarie, waar Robyne een huisje met uitzicht op zee geboekt had. Onze eigen cottage met overdekte veranda; wat een rijkdom! Dit was tevens ook het afscheidscadeautje van Robyne aan mij, zo lief!
Omdat ik had aangegeven dat ik graag naar het Koala Hospital wilde, gingen we daar in de namiddag heen. Het was erg fijn dat we dit met de auto konden doen, want het was anders vrij omslachtig geweest. Natuurlijk had ik uitgezocht wanneer er een “tour” gedaan werd en we waren dan ook precies op tijd. Ik was verbaasd over de hoeveelheid koala’s die ze hier hadden! Een aantal hiervan verblijft permanent in de opvang, maar de meeste worden zo snel mogelijk na herstel weer vrijgelaten. Wat leuk voor ons was, was dat de meeste koala’s redelijk actief waren tijdens de tour.
Nadat we deze leuke middag achter ons hadden gelaten, was het tijd voor het avondprogramma. Dus we gingen opgedoft de deur uit. Eerst gingen we een vorkje prikken bij een hotel/restaurant dat aan het water ligt en waar op vrijdagavond live muziek is. Daarna gingen we naar een pub. Het begon rustig, maar toen daar een man met een gitaar muziek begon te spelen en wij de “dansvloer” onveilig maakten, begon het toch wel gezellig te worden. Rond 23.30u had ik het wel gezien, maar Robyne wilde me liever niet alleen naar het huisje laten lopen. We besloten nog één rondje muziek te blijven en daarna op te stappen. Maar na een uur hadden Robyne en Kati het nog steeds erg naar hun zin en zag ik geen beweging komen om naar huis te gaan. Ik wilde perse niet tot laat in de nacht blijven, omdat ik het graag positief wilde afsluiten en niet mezelf naar het huisje te hoeven dragen – als je snapt wat ik bedoel. Enfin, ik kreeg toch de sleutels en moest direct een berichtje sturen als ik thuis was. Het was zo’n 5 minuten lopen (ook nog langs een politiebureau), dus ik voorzag geen problemen. Eenmaal thuisgekomen, heb ik heerlijk een douche genomen en ben in bed gekropen. De eerste dag van m’n nieuwe avontuur zit erop. De spits is eraf!