The Everglades

Allereerst was ik vanochtend vroeg opgestaan om Claudia persoonlijk te feliciteren met haar verjaardag, voordat ze met Dropbear naar Fraser Island vertrok. Al snel merkte ik dat het weer nog steeds bar en boos was, waardoor ik heel erg aan het twijfelen was of ik vandaag wel naar de Everglades zou gaan. De tour die ik geboekt had zou met een boot over de rivier gaan, waarbij je optioneel kon kanoën en er was een barbecue lunch inbegrepen. Gister had ik het bedrijf al gebeld om te vragen of de tour door zou gaan in verband met het weer. Er werd verteld dat het alleen zou worden gecanceld als de rivier te hoog zou zijn. Gelukkig, na veel vijven en zessen, kon ik de $15 terugkrijgen die ik extra betaald had om te gaan kanoën.
Enfin, toen ik vanochtend heel even een moment voor mezelf nam en aan het bidden was over deze situatie, kreeg ik heel sterk “te horen”: “Heb ik je tot nu toe niet altijd gezegend op je reis?”. Dat kon ik natuurlijk niet ontkennen en besloot toch maar om te gaan.
Om 09.00u werd ik opgehaald en afgezet bij de haven. Iets voor tienen vertrokken we met een boot de rivier op. Het water was bruin, wat ik tot nu toe nog niet heb gezien in Australië; het water is altijd blauw of “crystal clear”. Maar, wie schetste mijn verbazing? Het moment dat de tour begon stopte het met regenen. Het voelde net als bij Fraser Island alsof God een paraplu boven me hield. Hier en daar wat spatjes, maar 90% van de tijd scheen zelfs de zon! Het was werkelijk ongelooflijk! Onze gids keek ook nu meerdere keren op z’n radar en vertelde ons dat het overal om ons heen regende, behalve waar wij waren! Toen we aanmeerden bij een steiger waar we verderop in het bos onze Morning tea geserveerd kregen, had ik het natuurlijk op m’n tien vingers kunnen natellen dat er naast een rivier in een bos veel muggen zouden zijn. Helaas had ik me niet ingespoten, maar deze keer was ik wel zo wijs om de spuitbus in m’n tas te hebben. Ik wist niet hoe snel ik die moest pakken, want ik werd van alle kanten belaagd! Ze staken zelfs door m’n legging heen! Ik spoot een grote hoeveelheid insect-repellent op, maar dat kan natuurlijk niet op m’n gezicht. Ze lieten me maar niet met rust en echt genieten van de omgeving was er dus niet bij. Ik vluchtte terug naar de boot, waar ik verlost was van deze ellendige beesten. Jammergenoeg kregen we te horen dat we het National Park niet in konden varen, omdat (jaha, luistert en huivert) het water té hoog was. De rivier was in de afgelopen dagen maar liefst 4 meter gestegen. De oplossing van de gids: we bleven de komende 2,5 uur aangemeerd en hadden onze barbecue op deze bloeddorstige plek… Helaas zijn muggen te klein om ze aan het spit te rijgen, anders had ik het met alle liefde gedaan! Misschien is een “mozzie-burger” de volgende keer wel een goed idee!
Ik baalde natuurlijk als een stekker en kreeg al snel genoeg van deze tour. Onze gids zei zelfs: “We moeten hier nog wat langer blijven,

want ik kan jullie niet te vroeg terugbrengen”. Dat zegt volgens mij genoeg. Om 14.00u gingen we dezelfde weg weer terug en echt spannend was het niet geweest. Behalve dat we een aantal mooie vogels hebben gezien (zie foto’s). En toen ik voorop de boot zat, scheerden er zelfs twee ijsvogeltjes over het water! Dat maakte de dag dan wel een beetje goed, maar ’s avonds heb ik een grote klacht bij deze organisatie ingediend en min of meer geeisd dat ik de helft van m’n geld terugkrijg. Even afwachten dus.

Foto's vorige pagina:
V.l.n.r. White Egret, Ospray, Longneck Data

Foto hierboven: White Bellied Sea Eagle