De vliegreis verliep goed; de overstappen sloten goed op elkaar aan en ik voelde me gezegend dat ik totaal 7 uur op de nachtvlucht heb kunnen slapen.
Maar toen we over Nederland vlogen en ik door het vliegtuigraampje naar beneden keek, realiseerde ik me dat Nederland niet alleen grijs is in alles, maar ook voor m’n gevoel dood is. Het industriële gemaakte landschap en de overvolle steden gaven me een benauwend opgesloten gevoel. Ik miste direct hét leven van Australië. Australië ademt leven, in alles! Zelfs in de steden ontkom je niet aan dieren en ook de mensen ademen leven; ze zijn vrolijk, hebben een open blik, staan áltijd voor anderen klaar en leven het avontuur des levens! Vrijheid! Geen bekrompenheid.
En nu zit ik weer aan de andere kant van de wereld, waar helemaal niks is veranderd. Het voelt letterlijk alsof alles een droom was. Zo gek, ik kan het niet anders beschrijven. Ik heb niet het gevoel dat ik 14 maanden weg ben geweest, maar eerder dat ik gewoon op een normale donderdag wakker ben geworden zoals ik dat al 29 jaar doe in Nederland. De enige mensen waarvoor ik terug ben gekomen zijn m’n moeder en m’n oma, maar verder heb ik niks (meer) in Nederland te zoeken. Ook mis ik het vroege leven; om 06.00u, max 07.00u ’s morgens een koffie kunnen halen en de stad levend en vrolijk te zien. De warmte en vaak de zon die je een blije kijk op het leven geeft en het ritme van de dag bepaald.
En toch, herinner ik me de eenzaamheid die ik voelde. En dat zal niet veranderen als ik terugga… Eenzaamheid neem je met je mee, waar je ook gaat!