MALYE KARELY IN DE SNEEUW en MASLENITSA

De afgelopen week vanaf donderdag leek het wel bal bij ons in huis. Mijn Poolse voordeurdeelster Kasia en de buurman nextdoor Mariusz onderhouden nauwe betrekkingen (voornamelijk vakmatig geloof ik) waar ook veel studentes bij betrokken zijn. De hele dag loopt het in en uit, ze staan onder de douche en als je wilt koken, moet je al je kookgerei bij Mariusz weghalen, want die is weer pannenkoeken aan het bakken of iets dergelijks.
Deze week begint de Vastentijd en de dagen daarvoor moeten er voornamelijk veel oliebollen en pannenkoeken gegeten worden.
Zo zaten donderdagavond bij Kasia op de kamer 17 meisjes toen Mariusz met de oliebollen binnen kwam.
Ik mocht mee eten.

Dat hele feest culmineerde zondag in het feest van Maslenitsa, de laatste dag voor de vasten waarop er ongebreideld gegeten mag worden, en tevens een heidens feest. Maslenitsa is een pop, een vrouwenfiguur die de winter symboliseert. Aan het eind van de dag wordt ze verbrand ten teken van afscheid van de winter

en de pannenkoeken symbo- liseren de zon, de komst van het voorjaar.
Een half uurtje rijden buiten Archangelsk ligt het openlucht-
museum Malye Karely en daar vonden de feestelijkheden plaats. Sveta, een van mijn studentes had mij uitgenodigd met haar ouders en de auto daarheen te gaan. Maar iedereen ging er heen dus er stond een file, Zandvoort op een hete zomerdag was er niets bij. Maar we zijn er gekomen en hebben er rondgewandeld. Jongens, ik heb de hele dag in een Russisch wintersprookje rondgelopen, zo prachtig! Stel je voor: grote besneeuwde vlaktes met daarin prachtige Noord-Russische houten huizen, kerken, een molen, huizenhoge sparrenbomen, dik onder de sneeuw. En overal mensen die gekke spelletjes deden, touwtrekken, steltlopen, sneeuwbalgevecht om een fort te veroveren, gezang, muziek, klederdrachten en allerlei folkloristische spelletjes en …. pannenkoeken. En prachtig weer.

Daarna had een vriendin ons uitgenodigd om thee te drinken op haar datsja, daar niet zo ver vandaan. De weg daarheen ... denk aan Zhivago. Het leek wel de oprijlaan naar het ijspaleis, alleen zaten wij niet in een slede. Overal ongerepte sneeuw, bomen met sneeuw als een soort witte poort. Zo'n auto (4WD) glibbert een beetje over zo'n pad heen. Als je in een spoor blijft, kom je er wel, maar je moet niet in de sneeuw aan de kant van de weg terecht komen.

Op het datsjacomplex moesten we door zeker 50 cm hoge sneeuw waden. Nina voorop met laarzen aan voetstappen maken in de sneeuw en iedereen er achter aan, benen hoog optillen en in het volgende gat laten zakken. Het bleek niet de goede datsja te zijn, dus het hele proces moest nog eens over.
In haar huisje was het ijskoud, de petsj werd aangestoken, sneeuw van buiten gehaald om te smelten en de warme thee was er.
En daar kwamen op tafel brood, worst, kaas, zalm (mmm), wijn, koekjes en dat alles in de vrieskou. In het museum zaten trouwens overal mensen buiten te picknicken.
Toen we weggingen stond de zon al vrij laag, mooi rood.
Mensen, echt een sprookje, je gelooft je ogen niet.
Ondanks koude voeten heb ik genoten die dag. 's Avonds was ik bekaf van de indrukken en de hele dag in de vrieslucht.
En toen had Mariusz weer pannenkoeken.