AFSCHEID van de STUDENTEN

Vanavond afscheid genomen van de meisjes met een feestelijk etentje. Een wonderlijk gebeuren, ontroerend, verbazend.
Eerst vanmorgen naar de dokter geweest. Dat heb ik nog niet eerder vermeld, maar ik ben een beetje ziek geweest. Een soort virusinfectie van de luchtwegen – koorts, snot en een gevoel alsof ik een zware operatie achter de rug heb. Dood- en doodmoe. Sveta heeft me naar een vriendin die arts is, gestuurd en die heeft mij goed bekeken en bloed laten prikken. Ik was zelf een beetje bezorgd vanwege die enorme vermoeidheid maar gelukkig gaat het nu alweer een stuk beter.

Met Sveta Grosheva ben ik daarna naar mijn huis gegaan om het Feest voor te bereiden. Zij had aardappels en wortelen gekocht, ik rijst. Om half 3 kwamen de anderen, Vika, Ol'ga, Ira en Veronika. Het werk werd verdeeld, Vika en Ira gingen snijden, de rest ging boodschappen doen. Later kwamen nog Maria, Oksana en andere Ol'ga. En om 18.30 uur kwam de rest.
We hadden anderhalve week geen warm water gehad en juist vanmiddag was het er weer, een cadeautje!
En toen kwamen de echte cadeautjes.

Nina met een gedicht waar ik echt om moest janken en van de hele groep een boek over Archangelsk en een lakdoosje. Met nog een roerende toespraak van Vika en een prachtige tekst op een kaart. Ik was zwaar ontroerd, ze vinden het echt erg dat ik wegga.

Herinnering aan Rusland
voor Rina van Nina (beïnvloed door H. Marsman)

Denkend aan Rusland zie je niet alleen koud,
geweldige ruimten en huizen van hout,
maar ook je lessen en twee groepen studenten
met hun grappige fouten en rare accenten.
Een heleboel dingen die werden besproken,
grammaticaregels, waar veel hoofden over werden gebroken,
iedere oefening en iedere toets,
waardoor de kennis werd opgepoetst.
Alle kaders in elke les, zo belangrijk voor het succes
Het was er leuk! zegt elke student.
Hartelijk dank, geachte docent

De andere groep kwam met een heel lief cadeautje, een klokje van aardewerk. Zij uiten hun emoties wat minder maar bij het weggaan vielen er echte tranen. Ksenia waarvan ik nooit hoogte kreeg, Ira ogenschijnlijk heel onverschillig, Maria ook een stille, allemaal huilden ze toen ze weggingen. Een wonderlijk gevoel ineens zoveel liefde te ontvangen. Ik hoop het 't volgend jaar ook zo goed te doen als het nieuwe er van af is.