LESSEN & COLLEGA'S

Jullie willen nog iets weten over de lessen, en zo. Daar komt ie dan.
De Pomor Universiteit waar ik bij werk zit in een groot gebouwen-
complex ongeveer 10 min. lopen van mijn huis. Het zijn stokoude gebouwen waar hier en daar wel wat gerenoveerd wordt en waar vooral veel sloten op deuren zitten. Ik heb daar nog wel eens last van omdat mijn lessen voor een deel buiten de gewone lesuren vallen.
Nederlandse taal valt onder de vakgroep Moderne Vreemde talen – wat verder alleen de Scandinavische talen behelst. Wij horen bij de faculteit Vreemde talen. Daaronder vallen verder Germaanse talen: Engels en Duits (en dus niet Nederlands!), Romaanse talen en Slavische talen, geschiedenis, iets met journalistiek en archeologie.

Ik heb de eerste zes weken les gegeven aan een Interfacultaire groep van 12 studenten w.o. één jongeman, de meeste daarvan studeren wel meerdere vreemde talen, Nederlands is voor hen een keuzevak en hun derde vreemde taal. Dit is een leuke groep, ze zijn actief, intelligent, spontaan (de meeste) en willen ook echt Nederlands leren. Ik geef ze drie keer per week les van 16.00 – 18.00 uur.
Vorige week heb ik kennis gemaakt met de andere groep, de linguïstische groep, acht meisjes groot. Dat viel behoorlijk tegen. Ze spreken veel slechter, durven ook niet, zitten maar stil te kijken. Als ik een vraag stel, is er hooguit eentje die ja of nee knikt. Kortom, zoals een van de andere groep zei “zij moeten en wij willen Nederlands leren” en de decaan zei “ja, deze meisjes zijn wat meer ingehouden, de andere groep is veel emotioneler”.
Zij zouden 5 keer 2 lesuren Nederlands hebben, dus iedere dag, dat is zonder verdere mededeling ineens 4 keer 2 lesuren geworden. Aangezien ze nu pas begonnen zijn (ze hadden een stageperiode) en

gezien hun inzet, wordt dat dus niks. Veel te weinig tijd. Begin mei moeten ze al een vanuit Nederland georganiseerd examen doen. Maar juf doet haar best.
Ik bereid me op iedere les heel uitgebreid voor, heb een algemeen schema gemaakt en maak voor iedere les apart ook weer een schema. Dat geeft ook weer een probleem want wat ik per les probeer te doen, blijkt steeds naadloos in die 2 keer 60 minuten te passen. Die 2 keer 45 minuten werken op de een of andere manier niet. Het is tekort en ze hebben ook veel denktijd nodig. Ik heb nog geen prettig ritme kunnen vinden voor deze lessen. Dat frustreert een beetje, vooral omdat ze zo weinig tijd hebben. En ik wil niet alleen maar uit het boek werken, ik wil af en toe een stukje TV laten zien of een liedje laten horen of een gedicht of een artikeltje laten lezen. En veel praten, rollenspelletjes, spreekbeurten, e.d. En één keer in de week trainen we voor dat examen in mei.

Zoals Adri al opmerkte, het lesgeven en het leven zijn hier niet gescheiden. Alles ligt om me heen, ik ben thuis met het werk bezig, tussen door eet ik of kijk even tv. Soms zit ik 's avonds om half elf nog te werken maar ben dan wel 's middags naar een museum geweest of zoiets. Zaterdag en zondag onderscheiden zich door het feit dat je geen lessen hebt en het in het computerkamertje stiller is. Door de week word ik vaak weggestuurd omdat er ineens een collegajuf zo nodig een toets moet maken voor over twee uur. Ik zorg er altijd voor dat ik dat al 1 of 2 dagen van te voren klaar heb.
Die collega’s zijn twee jonge Zweedse vrouwen, Ulrika en Shanti, twee Finse, Heini van 50 jaar en de wat jongere Jarna, mijn Poolse flatgenote Kasia (26 jr.) en haar wat oudere collega Mariusz die hier al vier jaar zit. De Finse vrouwen zijn wat typisch, bezatten zich in het weekend tot in de vroege uurtjes en slapen dan verder de hele dag. De rest is erg aardig. Er loopt ook nog een Noor rond maar die bemoeit zich met niemand (is een vriendje van Arjen).

Er worden regelmatig gezamenlijke activiteiten ondernomen. Soms gaan we met een paar meiden naar ons favoriete restaurant Traktir, als er iemand jarig is, wordt dat gevierd op ons 'plein' aan het eind van de gang waar alle kamers op uitkomen. En onlangs zijn we met het hele stel naar de Witte Zeekust geweest. Daarvoor moet je met de bus naar Severodvinsk, een voormalige 'verboden stad' waar nu alleen nog maar roestige onderzeeërs half zichtbaar in een baai liggen. Toch schijnt het nog steeds oppassen te zijn voor buitenlanders. Sommige conducteurs zijn niet erg soepel.

De bevroren zee was spectaculair. Zover als je kon kijken, zag je een witte vlakte zwart bespikkeld met ijsvissers. Het lopen is vrij lastig, de bovenlaag bestaat uit een ca. 50 cm dikke sneeuwlaag, de onderste laag is een soort ijsfondant waar je makkelijk doorheen zakt. Lekker met je lage schoenen!