ANDERE OMSTANDIGHEDEN

Dit keer geen juichende verhalen over sprookjesachtige toestanden maar alleen geklaag en gezeur. Dus als je toch doorleest . . . . je bent gewaarschuwd.
De omstandigheden zijn totaal anders dan vorig jaar. Ook hier heeft het broeikaseffect toegeslagen met hoge temperaturen. Afgelopen week was het 3-6 graden overdag en zelfs 's nachts vroor het niet. Dat is natuurlijk bezopen op een steenworp afstand van de Poolcirkel in februari. Het heeft ook heel weinig gesneeuwd. Het gevolg is dat de hele stad nu al zo smerig is als vorig jaar in maart/april.
Nu vriest het 's nachts weer flink, maar door gebrek aan sneeuw ligt er geen lekker rul looplaagje, nee, overal waar mensenvoeten zijn geweest, ligt een spiegelgladde ijslaag, heel hobbelig, vooral bij bushaltes is het bloedlink. Ik heb al ettelijke mensen onderuit zien gaan. Je doet er niets tegen, je benen glijden gewoon onder je uit. Ik ga met ware doodsverachting de straat op. Ik heb wel een flinke tas booschappen gehaald maar durf geen eieren te kopen, dat leek me de goden verzoeken. Dus voorlopig geen leuke wandelingen over rivieren en door besneeuwde parken, alleen werken en binnen zitten.

Op de universiteit is het hele kader op dienstreis. Je komt dus op maandag binnen, vers uit Holland en je gaat maar beginnen. Het rooster was al ingedeeld zonder dat men rekening hield met de lessen Nederlands - iedere docent mag van te voren zijn wensen kenbaar maken - zodat ik genoegen moest nemen met de nog openstaande uren. Maar het gaat wel lukken.
Ik heb al mijn lessen op maandag t/m donderdag. Soms twee paren achter elkaar, soms met een pauze ertussen en een dag 's morgens om half 9 en 's middags om 4 uur, dat is wel onhandig.
Maar het betekent wel een lang weekend. Het is nu vrijdag en ik heb al een zondaggevoel. Mijn vrienden hier hebben al plannen gemaakt om af en toe iets te gaan doen in het weekend, naar hun huisje in het dorp op het eiland in de rivier bijvoorbeeld. Daar schijnt het nog wel mooi en besneeuwd te zijn. Maar je moet met de auto de rivier oversteken en dat is een beetje afhankelijk van het weer. We zien wel.

Ik woon nu in een ander appartementje tegenover dat van vorig jaar. Heb dus een ander uitzicht uit het raam, maar ik merk dat het buitengebeuren me veel minder interesseert dan vorig jaar. Ik deel het appartement nu met een Zweedse, ook Ulrika geheten. Mijn vorige Ulrika is er ook nog en één bekende Finse juf en een Duitse, Dani, leuke meid, ook nog jong, eind twintig. Ze woont niet op ons pleintje, maar komt regelmatig binnenlopen om een praatje te maken

met Ulrika of met mij.
Ik moet zeggen dat ik nu wel een socialer leven heb dan vorig jaar. Toen zat ik maanden alleen in mijn kamertje in de hoek. Nu zit ik er tussenin en dat is gezien de omstandigheden best leuk. Goed voor mijn Engels, dat overigens slechter is dan mijn Russisch, merk ik.
Mijn voordeurdeelster is een aardige meid, ook eind twintig, heel rustig en makkelijk in alles. We redden het wel met z'n tweeën. Er wordt nu ook veel meer overlegd met elkaar, iedereen gebruikt elkaars ideeën, apparatuur, e.d. De Zweden hebben een eigen lokaal in het gebouw waar we wonen met een tv met video en sinds kort een kopieerapparat. Dat is soms wel handig.

De toestand van ons woninkje is allerbelabberdst. Bijna alle kastdeurtjes (keuken-, vaste kamer- en losse kastdeuren) hangen scheef, van alles ontbreekt het bovenste scharnier of het is kapot. De wc ziet er uit als een vooroorlogs stookhok met alleen een behoorlijke pot, de wastafel hangt op kniehoogte, in de spiegel zie je alleen je buik, iets aan de muur hangen kan niet want het is keiharde steen met een behangetje erop. En dan het elektriek. De koelkast heeft een snoer met een gewone stekker in een geaard stopcontact. Die valt er dus steeds uit en dan stopt de koelkast. Gelukkig heb ik plakband bij me. Ik heb de stekker met plakband nu zo gefixeerd dat ie blijft hangen. Maar het was echt gevaarlijk, als je de stekker weer probeerde

terug te duwen, sprongen de vonken eruit. Ik was al van plan te gaan klagen maar de plakband constructie werkt goed. Overigens maakt dat ding een lawaai alsof iemand de motor van een vrachtwagen start en dat om de 3 minuten 5 minuten lang.
Het plakband was ook nuttig om mijn tv-antenne op een bepaalde hoogte tegen de muur te plakken, nu heb ik tenminste één kanaal dat het redelijk doet.

Maar iedereen was en is heel blij me weer te zien en dat is eigenlijk heel erg leuk, een soort thuiskomen.