ECHTE LENTE

Ik had beloofd het meteen te melden, maar het komt eerder dan ik had verwacht: ik heb de eerste groene blaadjes aan de bomen gezien!
Mijn berken voor het raam doen nog niet mee, maar bij de universiteit zijn een paar struikjes die er uit zien als potentiële seringen, waar echte groene puntjes in zitten. Gisteren zag ik op de tv een verslag uit Vologda dat een stuk zuidelijker ligt en daar was alles groen, het gras en alle bomen. Dat is een raar gezicht als je ogen gewend zijn aan alle kleuren behalve groen. De enige kleur die ik onlangs ineens zag, was het geel van het Klein Hoefblad. Dat schiet hier als paddestoelen uit de grond. Overal zie je polletjes gele bloemen staan. Ik kan me van vroeger herinneren dat we altijd gingen wandelen langs het Nieuwe Meer bij Amsterdam en daar groeide dat plantje ook. Houdt blijkbaar van vochtige grond. En dat is het hier wel. Ondanks de warmte van de afgelopen dagen zie je nog steeds enorme moerassige poelen rondom sommige huizenblokken. Dat stinkt en lijkt me een bron van smerige ziektes en muggen. De eersten hebben zich alweer aan mij te goed gedaan. Kan nog leuk worden. De enige vogels die ik tot nu heb gesignaleerd zijn kraaien, mussen en koolmeesjes, die zingen het hoogste lied. En boven het ijs soms wat meeuwen.
Dat ijs drijft nog

steeds door de rivier. Het is een fascinerend gezicht. Het maakt het geluid als van glazen kroonluchters. Als de glazen pegels daarvan tegen elkaar aan bewegen, krijg je zo'n tinkelend geluid. Zo klinkt kruiend ijs ook en dan vermengd met wat zacht geborrel van waterbelletjes.

Archangelsk is schoongemaakt.
De afgelopen week waren overal mannetjes en vrouwtjes in de weer om de perken aan te vegen en het vuil op te ruimen. Al het zwerfvuil ging in een soort zinken teiltjes op wielen. (Wat ze hier niet allemaal doen met oude kinderwagenonderstellen, zouden we die ook exporteren naar Rusland?) De rest werd op hoopjes geveegd en in de fik gestoken. Overal stonk het dus als de ziekte – kan je nagaan, oude bladeren, takken, plastic, papier, etc. Het was deze week hartstikke mooi weer, temperaturen tot 25 gr. (heel extreem en ongewoon voor

eind april), binnen is de verwarming nog aan dus je wilt wel eens een raampje openzetten, maar dat is niet prettig als ze beneden onder je raam van die brandjes aan het maken zijn.
De goten zijn ook schoon geschept, de stoepranden witgeverfd, Archangelsk is klaar voor de Majskie Prasdniki – de meifeesten.

Het mooie weer lokt veel mensen en vooral kinderen de straat op.
's Avonds is het aan de overkant, gezien vanuit mijn raam, een drukte van belang. Er is daar een basketbalveldje en een voetbalveld (allemaal bestaand uit zwarte grond met een hekje eromheen en een paar ijzeren ringen aan een paaltje) en daar omheen zijn de hangplekken.
Gisteren had ik bijna de hele dag gewerkt en 's avonds ben ik een wandeling gaan maken langs de rivier. Het is daar net Zandvoort op een mooie zomeravond met dat verschil dat er - op een enkele shashliktentje na - geen terrassen zijn. Er is alleen een kademuur en een vies, stenig soort strandje. Iedereen trekt daarheen, jonge stelletjes, groepjes mannen, oudere vrouwen, jonge grietjes, groepen jongelui, gezinnetjes met kinderwagens en koters op fietsjes en allemaal gewapend met een plastic tas met een fles bier of cola of sap, een zak chips of augurken, worst, koekjes, e.d. Men hangt daar in groepjes bij elkaar en eet en kletst en vrijt en danst. Ja, soms komen ze met de auto, die wordt geparkeerd met de muziek aan en de deuren open; ik zag een stel naast de auto lekker staan dansen.

En voor alle plastic flessen en andere rotzooi dat de afgelopen week zo eensgezind is opgeruimd, komt weer een nieuwe lading op de grond te liggen, want iedereen smijt alles maar neer waar hij/zij staat. Alleen de glazen bierflessen worden door de 'armen' opgeruimd en weggebracht. Daarover het volgend verhaal.

GLASRECYCLING OP Z'N RUSSISCH
(De Russische glasbak)

Bij een van de tentjes (winkeltjes) bij de bushalte kan je lege flessen inleveren. Vaak had ik daar mensen met volle boodschappentassen zien staan en met lege zien weglopen. Prima, dacht ik, dat moet ik onthouden en geen lege flessen bij het afval gooien.
Op een dag stonden er 16 lege flesjes in mijn kleine voorraadkastje, het werd wat vol. Tijd om de boel eens op te ruimen. De beheerder van het tentje was even weg. '10 minuten pauze' stond er op een kartonnetje voor het raam – zeker even plassen. De 10 minuten duurde vrij lang. En daar stond ik dus . . . tussen de alcoholisten en armoedzaaiers. Want de motivatie om lege flessen in te leveren bleek niets te maken te hebben met bezorgdheid voor het milieu maar was zuiver financieel.
Het raam aan de voorzijde van het huisje was helemaal voorzien van een ijzeren hekwerk, op een openingetje van 20x20 cm na. Zeker om de kostbare inhoud van het tentje te beschermen. Ik vond het eigenlijk belachelijk om te blijven wachten voor die paar roebel en wilde mijn flesjes wel weggeven aan een van de andere 'klanten'. Maar aan wie? En waar moest ik ze laten? Ik had ze in mijn eigen tas gedaan, niet in een 'paket' (plastic tas) en op de grond was het een geweldige modderzooi …. dus ik wachtte.
Toen ik aan de beurt was, schoof ik een voor een de flesjes door het gaatje. Er kwam een onbegrijpelijk verhaal van binnenuit over groene en bruine flesjes. Ik weet niet eens wat ik uiteindelijk kreeg, toch wel een roebel of 15, geloof ik. Toch weer anderhalf vol flesje.

Een paar weken later zat ik op de vensterbank met open raam van de zon te genieten. Ineens hoorde ik roepen van beneden. Iemand vroeg hoe laat het was. Beneden stond een man met een volle boodschappentas. Ik riep dat het 20 over 12 was. Hij deed een paar stappen, kwam weer terug en vroeg of ik niet wat lege flessen had. Ik had er inmiddels weer vier.
Een voor een liet ik ze naar beneden vallen. Een wijnfles wou hij niet, “daar geven ze niks voor”. Ik geloof dat hij nog vroeg wanneer ik weer lege flessen voor hem had, maar dat weet ik niet zeker. Toen liep hij weer door. Zo kom je dus ook van je flessen af. En met een gerust gevoel.

Vanavond ga ik voor 3 dagen naar het stadje Kargopol, hier in de buurt. Dat wil zeggen, een nacht in de trein en nog 2 à 3 uur in een autobus. Samen met mijn Zweedse collega Ulrika. Het schijnt daar heel mooi te zijn.