WINTERSPORT IN ONEGA

23 Februari is in Rusland een belangrijke feestdag, de Dag van de Beschermer van het Vaderland. Een mannenfeestdag dus en een met veel militair vertoon (vooral in Moskou). Vrouwen vinden het geen interessante dag, die wachten op volgende week, 8 maart - Vrouwendag. Ook een grote feestdag. Zoals de portier hier vorig jaar zei, toen ik in een geheel verlaten gebouw achter de computer zat: “dat is een dag waarop we van alle vrouwen houden” en begon vervolgens mijn arm te aaien. Later is hij op het matje geroepen omdat hij zich te veel vrijpostigheden veroorloofde tegenover de buitenlandse dames.
Maar aangezien de Dag van de Beschermer op zaterdag viel, werd de maandag daarop tot vrije dag gebombardeerd, want anders heb je niets aan zo'n feestdag. Ik vond dat onzin en ben gewoon gaan werken die dag. Te meer omdat Kees Plaisier, directeur van het Historisch Museum in Rotterdam, hier was en met de studenten zou komen praten. Er waren echter maar zes meisjes; hij is van 12.30 – 13.45 uur bij ons geweest en toen zijn we maar allemaal weggegaan want het was ijskoud in het gebouw.

Het weekend eraan voorafgaand was ik uitgenodigd door een van de studentes, Lena, om met haar en een

paar vrienden mee te gaan naar Onega. We waren met twee auto's - twee meisjes en ik met een jongenman, Oleg, in de ene auto en in de andere auto een vriendenstel van Oleg met zijn ouders.
Het was 6 uur rijden over een bar slechte weg. Een platte laag sneeuw die ook nog heel glad bleek te zijn. Hele stukken waren er tijdens de voorbije dooiperiode door tractorbanden stukgereden en daarna weer opgevroren zodat er een soort korte golfslag van ijsribbels op de weg zat. Met de nodige kuilen die er van nature in zitten. Het is geen asfaltweg maar verhard met grind of zoiets. Het maakte een klereherrie. Onze Oleg was echter een zeer goede chauffeur, zeer aandachtig zowel voor de weg als voor zijn auto als voor ons. Onze co-auto raakte twee keer in een slip en draaide een paar keer om zijn as. Gelukkig kan er niets gebeuren want langs de hele weg ligt een hoge sneeuwwal en een tegenligger zie je eens in het kwartier maar het is toch even schrikken. De moeder van Oleg zei dat hij gewoon steeds te hard wilde rijden.

Ons onderkomen in Onega was een typisch Russisch pansionat. Alles in een droevige staat van onderhoud, een eetzaal waar alles (of niets) aan gedaan is om het zo ongezellig mogelijk te houden. Het eten moest door ons zelf uit de keuken gehaald en daar ook betaald worden, was niet inbegrepen bij het pensiongeld. Het was heel erg typerend Russisch voedsel !!
Maar ik had een aardige kamer met een heel goed bed en een tv. Met uitzicht op wat ik dacht dat het stadje was, maar het bleek een gevangenis te zijn. De enige versiering in het gebouw bestond uit stroken houtsnijwerk als gordijnkoof, deuromtimmering, plantenbakken en spiegelomlijstingen, die door de gevangenen gemaakt worden. Ook maken ze schilderijtjes, type Bob Ros.

Het pansionat ligt tegen een helling vanwaar door de bossen erachter tracés zijn uitgezet voor langlaufers. Prachtig was het daar. Oleg bleek een enthousiast skiër te zijn, trainde heel veel, had ook bijna professionele spullen bij zich. Maar je kon er ook heerlijk wandelen.
In de stad mag het een smerige prut zijn momenteel, buiten de stad is het nog steeds prachtig. Onafzienbare sneeuwvlaktes, volkomen ongerept. Ik heb met de moeder zo'n twee uur gelopen langs de skitracés. Het was er heel druk en het leuke was dat er zoveel jonge kinderen waren van een jaar of 10 -12. Die trainden daar ook. Als je ze bezig ziet, begrijp je waarom Russen zo goed zijn in die tak van sport op de OS en waarom ze zo woedend waren over het vermeende dopingschandaal van Larissa Lasutina.
's Avonds zijn we met alle vrouwen nog de sauna in geweest en daarna weer thee gedronken. De moeder was een fervent theedrinkster, 's nachts na de sauna, onderweg buiten in de kou en de sneeuw, vlak voor de middagmaaltijd. En theedrinken betekent bij Russen altijd eten met soms nog een borreltje (vodisjka) erbij.

Het is tot nu toe de enige keer dat ik een thermo-onderbroek heb gedragen. Verder is het zo warm (ca. – 6 gr.) dat het niet nodig is. Ik loop zelfs te puffen op straat met al mijn fleecetruien.
We waren zondagavond rond half 10 thuis. Ik was kapot maar dat ben ik iedere avond.

Zoals eerder verteld heb ik op vrijdag geen lessen, dan zit ik in het computerhok en de weekends ben ik tot nu toe op stap geweest.
Drie van de vier dagen werk ik van half 2 tot 6 uur 's avonds. Ben dan rond half 7 thuis en dat is het zaligste moment van de dag. Binnen komen en weten dat je er niet meer uit hoeft, een beetje eten maken, een biertje drinken en verder uitrusten. Dan trek ik Jetty's broek aan, doe nog wat voorbereidingen voor de volgende dag en verder praten we wat in de keuken of ik lig op mijn bed te lezen of tv te kijken. Ik heb inmiddels een toestel met ingebouwde video te leen en kan dus ook video's kijken. Heb al Sneeuwwitje in het Russisch gezien e.a.
Ulrika is zeer rustig. Heel wat anders dan de druktemaakster van vorig jaar die altijd studenten in huis had, die onder de douche stonden en in de keuken zaten te eten. Of bij de buurman zaten met z'n allen en al ons huisraad er naar toe sleepten.

Op straat kies ik nu een andere route naar de Universiteit. Ik loop soms met kloppend hart en van angst knikkende knieën over straat. Er zijn plekken bij die zo eng zijn, ik durf er niet meer over. Halverwege de route steek ik over naar de andere kant van de Uritskogo en loop een stuk langs de overkant. Er is één stuk in de 'gewone' route van enige tientallen meters waar het heel smal is, vol met bobbels en kuiltjes en spiegelglad, keihard gepolijst ijs door de vele voeten. Ik vind het vooral eng omdat het verkeer er vlak langs gaat. Ik ben bang als ik val, dat de bus over me heen zal rijden. En op die hele harde, verijste stukken helpen de ijzertjes ook niet meer. Ze beginnen ook te slijten. Maar sinds gistermiddag sneeuwt het weer, een hele fijne poedersneeuw, maar dat levert al gauw toch een 10 – 12 cm dikke laag op. Dat moet uiteindelijk weer allemaal wegdooien, maar op dit moment geeft het wat meer loopgemak.

Gisteravond waren we te gast bij het hoofd van onze afdeling Elena Vorobyova. Prachtige bijeenkomsten zijn dat. De decaan was er, een nog jonge lerares Frans, de twee Zweedse juffen + hun collega van vorig jaar, Shanti, (te gast hier voor een weekje), een nieuwe Finse juf en ik. Dat heet dan 'wat zitten rond de tafel en wat praten'. Die tafel staat wel helemaal vol met lekkere hapjes en salades en flessen wodka en wijn en vruchtensap en je zit al gauw 4 uur met elkaar te praten en te eten. En ja - voor de geïnteresseerden – alles in het Russisch. Ik ouwehoer wat af tegenwoordig. Als het om gesprekken gaat waar bijvoorbeeld vaktermen in voorkomen, heb ik wel moeite om het juiste woord te vinden en of het grammaticaal allemaal in orde is ????? Maar ouwehoeren kan ik tegenwoodig heel goed.