RUSSISCHE FRUSTRATIES

9 mei. Het is saai hier, zonder werk, zonder de Ulrika's, zonder Dany, zonder Sasha en Sveta die iets moeilijks moesten doen in hun huisje. Morgen beginnen we gelukkig weer. Ik moet weer helemaal op gang komen.

11 mei. Blijkbaar hebben allerlei mensen weer met de computer geknoeid, want mijn hele account was verdwenen. Ik heb een poging gedaan het te herstellen. Laat even weten of de mails weer goed aankomen?

14 mei. Onze server is al een paar dagen down zodat ik mijn toevlucht heb genomen tot Ulrika's laptopje en de good old Hotmail. Moest hem wel weer activeren. Voordat je hier verbinding hebt met de provider, kost zeeën van tijd.

Hoe is jullie gezondheid? Die van mij is wel weer ok. Al is de maag nog steeds niet wat het zijn moet. Ik eet vrij weinig en nauwelijks nog vlees, wel veel fruit. Dus ik zal het wel overleven. Ik heb wel een hoop energie. Ben deze dagen met de examens bezig, een hoop werk, vooral veel geregel en georganiseer.
Het weer is rustig maar koud. 's Nachts vriest het weer. Draag gezellig de nieuwe paarse jas. Heerlijk warm.

18 mei. Voortdurend geklooi met de communicatiemiddelen. Blijkbaar is er iets mis met de verbinding tussen onze computer en de server. Maar gelukkig heb ik Ulrika en allerlei mogelijkheden om langs sluipwegen toch iets te versturen.
Het is wel gezanik dit keer. Ik stoot voortdurend mijn neus. Mensen zijn niet op hun post als ze gewoon aanwezig moeten zijn, winkels zijn gesloten die open moeten zijn, kom je in het zwembad voor een verklaring van de dokter dat je mag zwemmen (!), dan kan dat niet. De dokter is er wel maar de kassa is gesloten tot 3 uur (het is dan half 1) dus je kan niet betalen. En zo gaat het maar door. Ik betrap me erop dat ik veel meer aan Nederland denk dan de vorige keer. Ik zal ook iets minder hard huilen als ik weer weg moet.
Maar misschien gaat dat wel weer veranderen als het weer beter wordt en we weer naar het dorp kunnen. Maar maak je geen zorgen, soms zit het mee, soms zit het tegen. Alleen dat gedoe met de server is klote. Want ik kan zo ook geen brieven ontvangen.

De vorige brief heb ik via allerlei trucs met de laptop verstuurd via de universiteitsserver. Bij ons in het hok werkt het nog steeds niet. Er hangt daar dus nog een lange brief in de wacht. Misschien komt er vanmiddag iemand kijken maar voor alle zekerheid ga ik ook maar weer klagen. Moet je weer voor op pad, 20 minuten heen en weer terug. Maar we hebben toch zeeën van tijd!!
Iemand heeft al een schriftelijke klacht ingediend. Maar gelukkig werkt Word wel, ik kan dus wel werk voor het examen doen. Maar het briefwerk blijft liggen.

Ik ga a.s weekend naar familie van Sveta ergens diep in het Russische land, in het zuidoosten van de provincie.

Naar Velikij Ustjug waar ik bij een vriendin mag logeren, en naar Ershevskaja, een gehucht bij het dorpje Krasnoborsk in de buurt van Kotlas, waar haar ouders wonen. Iemand zei me: “Velikij Ustjug ziet eruit als Archangelsk voor de revolutie", dus voordat de Sovjets de boel gingen slopen. Het schijnt dat het dorpsschooltje in Krasnoborsk een soort happening aan het voorbereiden is voor de eerste levende buitenlander die ze te zien krijgen. Of ik daar zo blij mee ben, is een andere vraag, maar het is wel een aparte en unieke gebeurtenis. Ben ik een beetje een soort Busch die ook voor het eerst op Russische bodem stapte.

Sveta praat er al sinds vorig jaar over dat we dat samen gaan doen en nu puntje bij paaltje komt, heeft ze alles voor me geregeld en gaat ze zelf niet mee want ze kan niet weg, zegt ze. Ze moeten naar het dorp, er moet gezaaid en gepoot worden, of geverfd, of Misha moet ergens heen of ze moet Sasha's werkruimte opknappen. Dat blijft wonderlijk hier. Mensen zitten vol plannen maar uiteindelijk gaat het meeste niet door. Ik vind het jammer dat we niet samen gaan, aan de andere kant ben ik vorig jaar ook alleen op stap geweest en dat ging prima. Goed voor mijn Russisch. Ik vertrek 24 mei en ben 1 juni vroeg in de ochtend terug. Want natuurljik weer met de nachttrein, toch weer zo'n 20 uur reizen.
Ik hoop dat het weer verbetert, het is heel koud, rond het vriespunt. Gisteren is de verwarming afgesloten en ook maar meteen het warme water. Jaarlijks onderhoud, twee weken lang. Maar met het elektrische kacheltje is het nog wel te harden.
Ben blij met mijn syn-lammetje. Wel is het 's nachts al heel licht. Mijn verduisteringsgordijn werkt fantastisch. Heb op het kozijn enige stukjes klittenband geplakt en spuug het gordijn er 's avonds zo tegen aan. Het past precies.
Verder hoor ik van niemand wat. Geen postbrieven, geen e-mail. Ze vergeten me.