WITTE KERKEN EN MAARTSE BUIEN IN MEI

7 juni. De server is weer eens 'onvindbaar' dus ik schrijf mijn relaasje in Word en zal het ter zijner tijd wel versturen.
Ik zou jullie nog vertellen over mijn reisje van vorige week; ik dacht dat ik nu wel alles zo'n beetje had meegemaakt, maar nee dus, het was weer een hele belevenis.

Ik was uitgenodigd door een vriendin van Sveta Anufrieva om naar Velikij Ustjug te komen. Dat is een klein maar bijzonder mooi authentiek stadje zo'n 600 km ten ZO van Archangelsk. Sveta's

ouders wonen daar 'vlakbij' in een piepklein gehucht, zoals Russen dat noemen v glubine Rossii oftewel heel diep het binnenland in. Toen haar moeder hoorde van mijn plannen, nodigde zij mij ook uit om te komen logeren zolang als ik wou.
Ik had kaartjes voor de nachttrein heen en terug. Vertrok vrijdagmiddag en stond de volgende morgen om half 11 in een sneeuwstorm (25 mei !!) op een heel klein stationsperronnetje in de middle of nowhere, v glubine dus. De bus naar de stad was nergens te zien, alleen een enkele auto. Die brengen je voor dezelfde prijs als de bus naar je bestemming. 60 roebel (2 euro en nog wat) voor 60 km gaans. Zo kwam ik in Velikij Ustjug terecht.
Mijn gastvrouw Marina wachtte me op bij het busstation en bij haar thuis moesten we natuurlijk eerst aan tafel en daarna hebben we een plan gemaakt. Ik zou t/m zondag bij haar blijven.
Die middag hebben we rondgelopen door de stad. Velikij Ustjug strekt zich uit langs een brede rivier, de Jug, zoals veel steden hier (Ustjug betekent de monding van de Jug) en heeft nog veel originele oude witte kerken. Prachtig mooi ze zo langs de rivieroever te zien liggen. Het weer was echter minder aantrekkelijk. We hebben de hele middag door een uitgestorven Velikij Ustjug gelopen in hevige sneeuwbuien. Het was vreselijk koud en ik had alleen mijn zomerjas bij me maar wel met drie truien en thermo-ondergoed eronder.
De stad was uitgestorven omdat iedereen naar zijn lapje grond of datsja was vertrokken, want de aardappelen

moesten toch echt de grond in. Iedereen klaagde steen en been omdat het zolang koud bleef. De zomer is hier zo kort dat je echt begin mei moet beginnen met poten en zaaien anders heb je geen oogst in september. Veel geplante struiken waren toch al doodgevroren.

Voor de volgende dag had Marina bedacht dat het beter was om met een 'kenner' op stap te gaan. En zo werd er weer een privé excursie georganiseerd voor mij en haar 13-jarige dochter met een taxi, een dame van het plaatselijke Turistburo en een echte gids.
We zijn naar een complex geweest aan de overkant van de rivier waar je in je eentje niet kan komen. Daar ligt een van de oudste kloosters van Rusland, het Troitse-Glegenski Monastyr uit 1659 met een kerk met tentdak. Heel bijzonder. Aan de buitenkant van de kerk bevindt zich een schildering op baksteen voorstellend Christus met zes

plaatselijke heiligen. Ervoor hangt een vuurpot die vroeger als baken diende voor schepen. De priester kwam elke dag door het zwarte deurtje naar buiten om het vuur aan te steken.
Binnenin was de kerk leeg op een schitterende 200 jaar oude barokke ikonostase na met houten beelden in bas-relief, beschilderd en verguld met goud- en zilverblad. Daar zit een hele geschiedenis aan vast waar ik wel iets van wist, namelijk dat het verboden was om in de ikoonschilderkunst driedimensionele afbeeldingen te maken. Ik kon er nu dus naar vragen. Dit soort beelden komen eigenlijk alleen in het Noorden van Rusland voor, dat het 'verboden' was kwam door een verkeerde interpretatie van het woord dat klinkt als 'tsjoeban' dat iets als grof hout betekent in een oude tekst. In deze streken was fijn houtsnijwerk wel toegestaan. Boeiend.

Hierna stond een bezoekje aan het geboortehuis van Vadertje Vorst

(Ded Moroz) op het programma. Dat is een soort pretpark in wording, in het leven geroepen door Loezhkov, burgemeester van Moskou, ter ere van het 850-jarig bestaan van Velikij Ustjug dat gelijk viel met Moskou enige jaren geleden.
Alleen is er op dit moment geen geld meer om alle plannen ten uitvoer te brengen. De bedoeling is dat het een soort kruising wordt tussen onze Efteling en Centerparks, maar nu staat alleen het huis van Ded er. Een enorm houten gebouw waar binnenin alles is gewijd aan Ded Moroz. Zijn slaapkamer, zijn werkkamer, de kamer waarin hij sprookjes verzint, de kamer waarin alle tekeningen van kinderen hangen. Het is een enorme hype hier. Als je Velikij Ustjug zegt, vraagt iedereen “ben je ook in het huis van Ded Moroz geweest?” In Velikij Ustjug is er zelfs een apart postkantoor voor alle post die kinderen en volwassenen hem opsturen. Wel bedoeld voor kinderen maar voor een buitenlander ook wel grappig. Ded was helaas niet thuis, maar Snegurotska wilde wel met ons op de foto.