BANDY: IJSHOCKEY MET EEN BALLETJE

Een laatste verslagje vanuit een vies Archangelsk waar de dooi dit jaar veel eerder heeft ingezet dan vorig jaar. Al een week is het ca. 5 gr. boven nul, soms schijnt de zon en dan gaat het dooiproces heel snel. Mensen zijn nu bezig de 30 cm dikke koek van ijs van de trottoirs af te steken op plaatsen waar sommigen er belang bij hebben, bij bushaltes en bij winkels en kraampjes. Die brokken ijs worden op een hoop gegooid, ze zien eruit als spekkoek – afwisselend zwarte en witte laagjes. Dat worden metershoge bergen van ijsprut. Ook elders liggen zulke bergen van in de loop van de winter weggeschoven

sneeuw. In die bergen zit de rotzooi van de hele winter: duizenden sigarettendoosjes, tienduizenden peuken, doppen, plastic flessen, verpakkingen van allerlei aard, vodden, lappen plastic, dooie ratten, kapotte kleding, enz. Je kunt je voorstellen wat er gebeurt als zo'n berg gaat ontdooien. Het ijs verdwijnt en de zwarte prut vermengd met rotzooi blijft over. Het is ongelooflijk smerig, alsof je op een vuilstort leeft.
Op andere plaatsen ontstaan weer binnenzeeën. Je moet soms een blok omlopen omdat je de weg niet meer kunt oversteken vanwege de diepe plassen van enorme omvang. De wegen die nu te voorschijn komen, zijn allemaal kapot met grote gaten en scheuren of gewoon voor een deel verzakt. Je zit hier nu eenmaal op moerasgrond. Daarom zakt het water ook niet weg, de grond is al verzadigd.

Die dooi veroorzaakte deze week nog een grappig (nou ja, wat heet) incident. Ter inleiding zal ik meteen jullie sportieve kennis bijpraten.
Een hier zeer populaire sport is ijshockey met een balletje, 'bandy' geheten. Het is eigenlijk ons veldhockey maar dan met schaatsen op ijs. Er is hier een prachtig stadion met een kunstijsveld waar de hele winter wedstrijden gehouden worden. Kampioen van Rusland is 'ons' Vodnik. Er is hier momenteel een internationaal toernooi gaande met teams uit Rusland, Zweden, Noorwegen, Finland, Amerika en ons eigen Vodnik (= Rusland 2).
Een paar dagen was het overdag zo warm dat de wedstrijd verplaatst moest worden naar de avond omdat het ijs te zacht was!

Gisteravond was de wedstrijd Zweden – Rusland 2. Ik ben er heen geweest met mijn Zweedse en Finse collega's. Gelachen. Stel je de situatie voor: groot stadion met iedereen staand op de banken, om te zitten is het te vies. Links van ons een groepje jongelui, duidelijk fans van Vodnik, met trommels en eigengemaakte rammelaars, zo'n jaar of 18 – 20. Rechts een groepje jongemannen, leeftijd 20-25 jaar met plastic flessen vol bier en vodka. En met bananen. En wij daartussenin met een Zweedse vlag – mijn collega's zijn rond de dertig. En naast de jongemannen het Finse team, maar onze Finse Tuullia durfde niks te zeggen, omdat ze daar stond met een Zweedse vlag. Later kreeg ze gelukkig nog een Finse vlag te pakken.

De jongelui waren heel nieuwsgierig. En een begint wat te vragen. Als je drie woorden zegt, roepen ze al “o, wat spreek je goed Russisch”, de jongemannen rechts keken alleen maar, eentje was al behoorlijk dronken maar niet vervelend. Maar toen de Zweden een doelpunt maakten, moest er natuurlijk gedronken worden. Slechte vodka uit een plastic bekertje met een banaan, 'Russkaja zakoeska' (lekkere Russische hapjes) want als je drinkt moet je ook eten. We waren een bezienswaardigheid in dat stadion.
We hebben een mooi aantal Russische yells geleerd, voornamelijk om

Vodnik aan te moedigen. De wedstrijd was niet zo boeiend, Zweden won met 1-0, maar op de tribune was het wel gezellig.

Bij het weggaan bleek er ineens een politiemacht op de been te zijn alsof ze elk ogenblik een zware aanslag verwachtten. Om de twee meter stond een militsiaman langs het veld om er voor te zorgen dat iedereen de goede kant op liep, sommigen met helmen op, in camouflage-
pak en zwaar bewapend. Heel idioot want de sfeer was heel gemoedelijk.

En nu komt het.
Teruglopend naar een bushalte zag ik in het donker een zwarte strook op de weg aan voor 'schoon' asfalt. Ik stapte erop maar het bleek een van de plassen te zijn. Ik donderde erin, was nat tot aan mijn dijen. Gelukkig had ik een joggingbroek aan en mijn lange jas die alleen aan de randen en langs de mouwen nat was, mijn handschoenen in mijn jaszak waren nog droog. Maar voordat we thuis waren, had ik wel hééél koude benen. Tsja, dat kan gebeuren.

Nog een 'grappig' verhaal.
Op een avond deze week zat ik in mijn kamer en ineens hoorde ik een tikkend geluid. Ik dacht eerst dat er water uit de fluitketel spatte, maar toen ik ging kijken, liep er een dikke straal water uit het plafond in de keuken vlak bij de lamp. Tja, wat te doen. Bij alle buurvrouwen

eerst teilen en emmers gehaald, eronder gezet en iemand naar de receptie gestuurd waar 's avonds alleen een 'ochrannik' zit (een oppasser). Het water verspreidde zich binnen vijf minuten in een strook van het raam tot aan de tegenoverliggende muur. Op de koelkast. Licht uit gedaan (lampje kwam eindelijk echt van pas), stroom van de koelkast uitgezet. Een gordijn van water. De oppasser kwam kijken samen met een dame van het personeel, die nog aanwezig was. De bovenbuurman werd er bij gehaald, die wist het ook niet, bij hem was niks aan de hand.
Na een kwartiertje werd het minder en ineens hield het helemaal op. Doodse stilte.
En ja, als het niet meer lekt, hoef je er ook niets aan te doen.
De oppasser ging weer naar zijn post, het kamermeisje bleef nog even staan kijken, haalde toen haar schouders op en zei: “Tsja, dat kan gebeuren.“

Tot zover Archangelsk 2002. Ik kom op 11 april weer even terug naar Nederland. Tot dan.