Om maar even mijn dag in een paar woorden op te sommen: Nomaad, Brandalarm, Oude man en Wijk lopen.

Dus. Om maar even bij het begin te beginnen. Slecht nieuws. Ik werd dus wakker gemaakt door Bowien die zei dat ik met spoed naar Catherine moest. ( de assistent housekeeping). En gelukkig kwam ik tijdens mijn tocht de rest van de mensen die ik nodig had tegen. Christophe mijn begeleider, Catherine van housekeeping en Anais van human resources. Na een gesprek van hun in het Frans, die ik gedeeltelijk begreep, kwam het er uiteindelijk op neer. Mariska moest haar kamer verlaten. En nadat ik wat gegeten had, is dat waar ik de rest van de dag aan besteed heb. Ik kreeg een kledingrek waar ik mijn kleren op moest hangen en op het kantoor van Christophe moest zetten. Na een uur werd ik al bijna weggejaagd door dat kreng van de housekeeping waar ook het was incident mee was. Nadat ik de kamer helemaal vol gepropt had en moest lachen van het huilen. Werd het bed erin gereden. Een opklap bed die nog kleiner was dan het bed nu. Wat een ellende. Iedereen ziet mij als een last nu. Ik heb mijn spullen overal heen moeten slepen. Alles is denk ik wel op 3 verschillende plekken geweest. Ik voel me nu echt een nomaad...

Wat dus het ding was, is dat dit gelukkig alleen voor het weekend is omdat de hotel directeur de enige is die de beslissing kan nemen om te kiezen wat er gaat gebeuren. In de ochtend hadden ze het al over een grotere kamer bijvoorbeeld. Of dat ik weer een nieuw kamergenootje krijg. Maar oké.

Dus Mariska zat vol goede hoop in haar werkoutfit en met een kop koffie te wachten tot ze eindelijk aan het werk kon. Weg van al deze ellende en gezeik ( en kleine kamer). Ging er ineens een alarm af. Dus ik kijk om een hoekje ineens zie ik alle tussendeuren dicht zitten en alle kamer meisjes rennen. Dus ik steek mijn armen omhoog van " Wat de hek is er aan de hand?!". En ze weefde naar me dat ik ze moest volgen. Dus het was al wat ik dacht. Brandalarm. Dus wij alle trappen af rennen, en natuurlijk was ik de gene die keihard moest lachen om de situatie. Maar goed, na 15 minuten buiten staan en beetje kutten met een meisje van de receptie. Vroeg er een gast of ik Canadees was ahahha. Bleek dat hij ook een Canadees was en hij mijn accent echt heel goed vond. En hij had gisteren bij ons in het restaurant gezeten en had ook mijn Frans gehoord. Uiteindelijk vroeg hij toen wij naar de kamers terug liepen of ik een wijntje met hem wou drinken na mijn werk. SKIP. Deze kerel was 40 en lelijk. Waarom vallen altijd de engerds op mij??

Maar oké. Eindelijk aan het werk. Zegt Christophe ineens in de pauze tegen mij dat ik vanavond tafels mag doen. Normaal doe ik alleen de run, en dat betekend borden met eten brengen. Nou jongens, ik had misschien de kleinste wijk, maar het blijft lastig! Ik raak altijd heel snel in paniek... En ik heb over de avond zo ontzettend veel verschillende talen gesproken dat mijn hoofd nu gefrituurd is. Gelukkig ging het wel goed! Op wat foutjes na natuurlijk. En uiteindelijk toen het leeg begon te lopen werd ik weer afgetikt door een van de full timers. Back to run and being an intern.

Nu zit ik dus op de toilet, van de kamer waar wij als beesten in een kooi op elkaar leven, mijn ongeloofelijke verhaal van vandaag te typen om de meiden niet wakker te maken. Gelukkig kan ik zaterdagnacht in het appartement bij mijn nichtje en tante overnachten... ( Heel leuk appartement btw!)

Kusjes,

Een persoon die vandaag super vrolijk was van de ellende.