Logboek, kapitein hier. Het weer zit me niet tegen. Maar ik zit nog steeds opgesloten met het monster. Het monster vertoont heel gek gedrag, en ik begin moordneigingen te vertonen. Smakken, slecht en veel zingen ( NOG ERGER DAN IK ZELF), overal voedsel achter laten, constant slapen (met haar handdoek aan het voeteneinde), suiker recht uit het zakje eten, altijd alleen eten op de kamer, sloffen, kleren nooit wassen, haren overal achter laten enzovoort. SMAKKEN, zoveel smakken, ik moet echt iets slaan. Ik word gek logboek, ik ben het helemaal zat, ik kan dit niet nog 2 maanden met haar volhouden. Met een eigen kamer? Makkelijk, met dit monster aan mijn zijnde? NOOIT. Ik ga echt binnen nu en een week nog eens heel hard tegen haar schreeuwen in het Nederlands, of wanneer ze weer een snurkt tegen haar bed trappen.

Reddings team? Wanneer komen ze me ophalen logboek? 3 weken op dit eiland is net teveel. Een eiland waar niks te doen is. Gelukkig is het werk en het personeel leuk, en het is gezellig met de meiden. En van overmaat tot ramp, logboek, heb ik weer eens een stijve nek die ik niet naar rechts kan draaien, had ik gisteren al. Maar gelukkig werd dat tijdens het werken beter. Ik kan mijn team niet teleurstellen, logboek, ze hebben me nodig, ik moet sterk blijven. Ik moet accepteren dat het monster hier nog is tot eind maart. Mijn countdown app staat aan, nog 1 maand, 18 dagen, 11 uur, 23 min en 30 seconden. Dan heb ik (hopelijk) het rijk voor mij zelf logboek. Ik vind de op mijzelf zijn en wonen ervaring heerlijk, maar ik zit vast aan iemand die er constant is. CONSTANT. Dus het word nog een opluchting als ik eindelijk mijn eigen ding kan doen. En niet constant nadat ik de hele avond gewerkt heb, te komen in een kamer die al donker is, omdat zij geen vrienden of leven heeft en op een zaterdagavond ( ze heeft het hele weekend vrij) niks te doen heeft behalve slapen. ARG. Oké rustig, rustig. Anderhalve maand, jij hebt die wilskracht.

Bedankt Logboek, Kapitein over en uit.