Vandaag is de dag! I am going homeeee

Mijn wekker ging dan ook al redelijk vroeg. Sophie had van de zenuwen ook al wat minder lekker geslapen en werd dus ook wakker door mij. Ik was al heel snel klaar. Maar het slepen van mijn koffers was een beeld dat ik voorlopig niet ga vergeten. Ik had namelijk 2 grote koffers die allebei anders rolde. Eentje met een zijhendel en een met een normale koffer hendel. Daar liep ik dan door de lobby, heel onhandig te doen. En toen ik eindelijk buiten was, waar de karren waren, had ik geen kleingeld op zak. Ja bagger... moest ik dus mijn handbagage koffer weer openen. OKE. We zijn volgeladen en klaar om te gaan.

Heb je ooit dat gevoel dat iedereen je aanstaart omdat je er anders uitziet? Nou, dat had ik dus nu. !ATTENTION! Diva met 3 koffers moet er langs... Bij het koffers inchecken kregen ik ook al een " wat de hek heb jij gedaan dat je zoveel koffers hebt" blik.

Oke. Koffers ingecheckt. Nu waar ik het aller bangste voor ben. Douane. Ik had me toch een partijtje klotsoksels. Zo bang dat ze me uit de rij pikken. En ja, natuurlijk moest mijn koffers gedubbelcheckt worden. Blijkbaar was ik vergeten mijn e-reader uit mijn handbagage te halen. En dat heb ik allemaal in het Frans gedaan mensen. Daar was ik wel heel trots op.

Oke. Koffers ingecheckt. Door de douane. Het allerbelangrijkste van vliegen. Tax free shopping en eten. Na zoals elke klassieker heb ik natuurlijk parfum gekocht en daarna lekker een broodje met koffie tot mijn gate beschikbaar was.

Bij de gate zelfs nog vrienden gemaakt! Ik liet mijn elastiekje vallen en ineens zegt een Nederlandse gozer tegen mijn in het Nederlands "je laat je bandje vallen". Oké. Ik zie er dus blijkbaar al Nederlands uit hahah. Daarna nog met die twee kerels gepraat, die waren blijkbaar in Lyon voor zaken. En omdat de rij heel lang duurde, waren wij elkaars amusement.

Toen we eindelijk in het vliegtuig geladen waren. En ik dus tussen twee mensen in zat op de aller achterste stoel. Werd er omgeroepen dat we een uur vertraging zouden hebben en we nu al wel in het vliegtuig zaten dat we dan meteen konden vertrekken. Dus heb ik maar met de mevrouw naast me gepraat. Een Nederlandse oud-musical ster die nu al 14 jaar in Frankrijk woonde.

Eenmaal aangekomen had ik contact met Tamara over wanneer ik in de aankomsthal zou zijn. Er speelde zich allerlei "Hallo Goodbye" scenario's in mijn hoofd af. Dus ik kwam daar de hok om met mijn karretje. Maar er stond bijna niemand. En al helemaal geen bekend gezicht. Ik ken mijn familie goed genoeg om door te hebben dat ze waarschijnlijk wel weer op de verkeerde plek waren. Staat je daar heel awkward midden in de hal te bellen. "Ik sta bij aankomsthal 3? Waar zijn jullie?" "3!? Nee je zou bij 1b aankomen toch?!" "Nee Tamara, vanaf daar moest ik vertrekken..." "...SHIT...We komen er aan!"

Dan moet je je even 3 rennende mensen inbeelden die met een gigantisch spandoek, bloemen en een ballon lopen. IK HEB ME KAPOT GELACHEN. Hahahah. En daarna vertellen dat ze helemaal klaar voor de start bij de andere gate stonden, en iedereen die het hoekje kwam hoopte dat het voor hun was. Maar wat vooral een leuke verrassing was, Tia was mee!