Week 2

MAANDAG 12 JUNI
Vandaag had ik m’n eerste middag vrij. Het is namelijk zo dat je elke week 1,5 dag vrij bent. Dus dan doe je de ochtendshift en ben je daarna 1,5 dag vrij. Ik zag hier best wel tegenop, omdat ik niet echt wist wat ik met deze vrije tijd aan moest. Maar vanmiddag is het allemaal goed gekomen, omdat ik lekker aan de slag ben geweest met het uploaden van foto’s bij Robyne thuis. Zij heeft namelijk WiFi.

In de ochtend mocht ik eerst Luca inrijden voor Robyne. Dat voelde best speciaal; om een grand prix paard voor een top-amazone te mogen inrijden! Het voelde een beetje alsof ik in het voorprogramma van een groot artiest stond.
Daarna ben ik met Frank een soort buitenrit gaan maken. Samen met Katrina (een meisje wat door Robyne getraind wordt) en Cupcake (haar pony) zijn we een rondje op het erf gaan lopen. Frank vond alles nogal interessant, maar deed geen onverwachte dingen. Hij kon gewoon niet rustig lopen en liep voornamelijk te dribbelen. Toen we langs een van de koeienweides liepen en er een hele nieuwsgierige koe op ons af kwam, wilde Cupcake het toch op een lopen zetten. Baby Frank nam deze wijsheid aan en nam ook een kleine spurt. Gelukkig wisten we ze snel onder controle te krijgen. Maar toen er vervolgens een kudde koeien op ons af kwam rennen, kreeg ik het wel benauwd… Gelukkig is Frank echt een goudeerlijk dier en zijn er, behalve de nodige opwinding, geen gekke dingen gebeurd.
Wat ik niet verwacht had is dat er – jawel, het mocht natuurlijk niet ontbreken op een boerderij – vliegen waren. Joepie de poepie…! En ik de afgelopen week maar in m’n handen klappen dat die beesten hier niet waren… Mispoes! Uiteraard had niet alleen Frank last van deze irritante beesten, maar hadden de vliegen ook hier onderwijs gehad in het benaderen van een mensengezicht…
En toen de vliegen hun irritatiepunt bij zowel Frank als mij hadden bereikt, was daar het eerste bokkensprongetje. Duim licht gekneusd, maar het hoort erbij. Ik kon totaal niet boos op hem zijn.
Hoewel we alleen maar gestapt (gedribbeld) hadden, had Frank zich zo opgewonden dat hij helemaal bezweet was. Ondanks dat, had hij nog genoeg energie en had ik hem graag even een paar rondjes in de binnen-rijbaan gegund om alles er even uit te draven/galopperen. Maar helaas werd er van mij verlangd dat ik zo snel mogelijk afzadelde en Frank op stal ging zetten.
Dit zouden we eigenlijk veel vaker moeten doen. Ik ben benieuwd wat ervan komt.

DINSDAG 13 JUNI
Een heerlijke dag vrij! Ik ben lekker niet op 5u ’s morgens opgestaan en heb tot 7u uitgeslapen! Tja en wat doe je dan zo’n hele dag? Nou, dan ga je de “nieuwe bakkerij”, waar iedereen het over heeft, een bezoekje brengen. En dan kom je erachter dat het helemaal niet gezellig is om daar alleen een kopje koffie te drinken. Het brood moet ik overigens nog wel uitproberen, maar ik had net een paar dagen geleden brood ingeslagen.
Dus dan maar naar het koffiezaakje waar Robyne me mee naartoe had genomen. Helaas geen WiFi, maar wel via de hotspot van m’n telefoon het een en ander kunnen doen.
Daarna rustig naar huis gegaan om te lunchen en nog wat foto’s te uploaden. Super trots op mezelf dat het dagboek van au pair nu klaar is op de correcties na. En ook dat ik al 3 boekjes heb geschreven en nu met m’n vierde bezig ben… Wat een avonturen; zo kan ik ze sowieso nooit meer vergeten!

WOENSDAG 14 JUNI
Ik voel me toch wel vereerd dat ik op de paarden van Robyne mag rijden, hoewel ik er naar mijn mening nog niet veel van bak. Zelfs een “simpele” galopwissel lukt me niet.
Robyne had gister aangegeven dat ze een ruk wilde geven aan haar administratie en dat ik zoveel mogelijk paarden zou rijden komende week. Vandaag stonden Luca en (uiteraard) Frank op het programma. Ik was blij dat ik even de tijd had met Luca alleen te zijn en dat ik me niet bekeken of gecorrigeerd voelde door Robyne. Zo kon ik Luca een beetje beter leren kennen. En hoewel ik altijd heel lief ben met paarden, neemt dit paard een loopje met me. En ik heb nog niet uitgevonden hoe ik het moet oplossen. Hoe goed het klikt tussen Frank en mij, hoe slecht het tot nu toe klikt tussen Luca en mij. Op een of andere manier spreken we niet dezelfde taal. Met inrijden gaat het wel, maar met de training wil het gewoon nog niet lukken. Enfin, ik heb van alles geprobeerd en het er maar bij gelaten. Misschien moet de tijd er even overheen

gaan en moeten we elkaar iets beter leren kennen.
Gelukkig mocht ik daarna met Frank aan de slag. Hij had, net als ik, gister vrij gehad en was behoorlijk “naughty”. Ik heb hem flink aan het werk gezet met stelling en buiging en veel overgangen van draf naar stap. Na een half uur had hij zo goed gewerkt en waren er al zoveel dingen verbeterd dat ik hem heb beloond met het beëindigen van de training voor vandaag. Hopelijk blijft een en ander hangen.
Natalie ging vervolgens naar de fysio en kwam terug met hetgeen wat ik al dacht: bursitis! De komende weken mag ze dus geen zware dingen tillen. Nou, dat gaat lekker op een boerderij. Ze is gelukkig geen mietje, maar moet ook op zichzelf passen. Hoe zal zich dit gaan ontwikkelen?

DONDERDAG 15 JUNI
Toen ik vandaag hoorde dat ik Luca moest rijden, terwijl Robyne een les zou geven had ik direct al geen zin om eraan te beginnen. Ik probeerde een strategie te bedenken waardoor ik zo min mogelijk door haar zou worden gezien, maar helaas kwam het qua tijd allemaal net zo uit dat ik juist in de rijbaan was, wanneer Robyne daar ook was. Het voelt namelijk als falen wanneer ik op zo’n toppaard zit en niet veel kan doen/doe.
Gelukkig ging het vandaag een stuk beter en had ik het gevoel dat Luca en ik meer een connectie hadden. Desalniettemin bleef het gevoel van falen in de training. Aan de andere kant ben ik nou eenmaal geen grand prix amazone, dus moet ik dat ook niet van mezelf verwachten. “Jaja, makkelijk praten meneer Ratio, maar in m’n hoofd werkt het wel even anders.”
Frank had z’n trekken vandaag; hij wilde voor de zoveelste keer niet stilstaan tijdens het opstijgen. Later hoorde ik dat hij dit in het begin ook deed en de straf van intens logeren boven zijn hoofd werd gehangen als hij niet stilstond: niet stilstaan – 10 minuten longeren, telkens opnieuw. Morgen maar uitproberen. In tegenstelling tot Luca, vond ik het wel fijn dat Robyne heel even bleef en de progressie van Frank zag. Jammer genoeg ging ze filmen nog voor ik was ingereden. Ik weet nu eenmaal dat dit paard ongeveer 10 minuten nodig heeft om z’n overtollige energie te kunnen omzetten in werken. Verder zag Robyne ook dat Frank meer uitdaging en werk nodig heeft. Dus ik ga hem nu (eindelijk) langer rijden en wellicht 2x per dag iets doen.
Buiten de twee paarden die ik moest rijden, moesten we ook de “melk-systemen” (de 4 opzetstukken voor de uiers waardoor de koe automatisch gemolken wordt) van de koeien schoonmaken en ontdoen van poep. Dus daar gingen Natalie en ik: schuursponsje, heet water en een naald (om per systeem te kijken of het niet verstopt was). En het waren er veel! We hadden een weddenschap gemaakt over hoeveel van deze systemen (dus hoeveel koeien) er per keer op de draaischijf konden. Natalie gokte 35-37 en ik zei 40-42. Ik zat er het dichtste bij, want Butch vertelde later dat het er 44 waren. En dan keer 4 opzetstukken voor elke tiet van de koe = te veel om schoon te maken! Maar ze glommen weer als nieuw en daarna als een malle gaan lunchen, want het was al tegen enen. Hongerrrrr!
Nadat we de laatste ronde bij de diary hadden gedaan en de paarden van eten hadden voorzien, ben ik nog even gebleven, omdat Robyne (wederom) privé-les aan het geven was en me dat erg leerzaam leek met het vakjargon en de aha-erlebnissen.
Het was me een dagje wel. Ik heb nu al geen zin om morgen zo vroeg op te staan.

VRIJDAG 16 JUNI
Het was een zware opstart vanmorgen. Toen m’n wekker afliep, hoopte ik al dat vandaag snel voorbij zou zijn. Dan begin je eigenlijk meteen met een valse start.
Gelukkig voor mij hoefde ik alleen Frank te rijden. Maar hij wilde weer niet stilstaan. Dus de longe eraan. Dat werkte, want daarna was ie én z’n energie een beetje kwijt én bleef hij staan.
Ik heb besloten dat ik hem maar eens wat strenger ga aanpakken. We kennen elkaar nu een beetje en hij moet maar eens wennen dat hij een uur per dag niet kan doen wat hij wil. Verder ben ik nog steeds wel trots op ‘m!
En of we gister nog niet genoeg met poep hadden gedaan; de weilandjes van de paarden waren vandaag aan de beurt om uit te scheppen. Dat was ook al in geen eeuwen gedaan en we hebben er slechts 3 van de 8 kunnen doen. De komende dagen blijven dus ook nog in het teken staan van alle woorden die je als kind nog hilarisch vindt om te zeggen: poep, schijt en stront (hahahaha).

ZATERDAG 17 JUNI
Het begon lekker vandaag: tijdens het watergeven van de kalfjes stootte ik m’n arm superhard aan een punt van een hek. Vervolgens waarschuwde Robyne me in de andere stallen voor een uitstekende haak aan een van de hekken. En ja hoor – rats – ik haalde m’n (lekkerste – buuuuhuuu!) shirt zo’n 8 cm open en voelde een grote brandende kras op m’n arm.
Natalie is inmiddels in de klaagmodus geraakt en met alles is wel wat mis: haar arm, een vriend die in coma ligt, haar “periode”, dingen die Robyne zegt; noem maar op. Ook op mij heeft ze heel veel commentaar, dat ik het bijna niet meer kan handelen. Ik weet dat ze me probeert te helpen, maar het voelt alsof ze denkt dat ik achterlijk ben en daarnaast moet alles op haar manier, zelfs in de cottage. Sorry, maar daar ben ik gewoon niet van gediend. Ze heeft wel meer werkervaring op de boerderij, maar ze is wel pas 19 en ik heb dus 10 jaar meer levenservaring. Niet dat ik daar normaal waarde aan hecht, maar als ze me op deze manier behandelt stel ik dat zeker niet op prijs. We hebben gister heel kort een gesprekje gehad, maar ik heb niet het idee dat dat erg geholpen heeft. De bom zal nog wel een keer barsten; van haar of van mijn kant.

Toen kreeg ik tijdens het ontbijt te horen dat Libby, de eigenaresse van Frank vanmiddag zou komen om Frank (en mij) te zien rijden. En hij moest spik en span zijn: gewassen, geknipt, geschoren, schone deken, etc. Er werd mij verteld dat als een klant komt alles in orde moest zijn. Ik kreeg dus best een gevoel van druk dat ik moest voorrijden. Gelukkig bleek Libby heel chill te zijn. Maar een andere klant/vriendin van Robyne was er ook en tevens Katrina en haar moeder. Dus daar reed ik dan op een jong paard met 5 kritische goeie amazones aan de kant. Geen druk hoor. Oja, er werd ook nog gefilmd. Geen druk hoor. Ik ben blij dat al die optredens en musicalervaring toch ergens goed voor is geweest; ik voel me in ieder geval minder gespannen dan vroeger. Voorheen had ik hiervan helemaal in de stress geschoten, nu had ik slechts gezonde spanning. En dat merkte Frank ook, want hij was echt top vandaag! Misschien ook omdat we hem vanochtend extra gelongeerd hadden voor we hem de metamorfose gaven. Dus z’n energie was hij al een beetje kwijt.
Toen ik klaar was met Frank, stond de volgende al voor me klaar: een belachelijke dure Welsh pony (rond $20.000) die recentelijk was gekocht en voor een paar dagen hier op stal staat en getraind moet worden. Of ik deze ook even onder handen wilde nemen terwijl iedereen nog steeds z’n oordelende blik op me gericht had.
Ik ben zo blij dat Robyne zo lief voor me is en me ook echt probeert te helpen. Het Engels gaat steeds beter, dus daar ben ik blij om. De pony, Olly, moest even wennen aan zo’n groot persoon op hem en probeerde een beetje z’n pony-streken. Hij is niet alleen in grootte, maar ook in karakter zo het tegenovergestelde van Frank! Maar ik was niet voor een gat te vangen, dus na zo’n 10 minuten had ie door dat hij er niet mee weg kwam en reed ie best oke. We moeten allebei even aan elkaar wennen, denk ik.
Na dit alles gingen we met z’n allen naar het huis van Robyne en Butch waar we nog een champagne proostte op de wedstrijd van Katrina. Kaasjes werden uit de kast getrokken en het was heerlijk gezellig. Morgenavond ben ik trouwens uitgenodigd voor diner bij Katrina en haar familie. Heel leuk!

ZONDAG 18 JUNI
Nadat de dag redelijk rustig begon, besloot Frank dat het tijd was voor een bom aan energie. Ik heb hem heel veel laten galopperen, maar na kwartier stond hij nog te stuiteren.
Ondertussen was Robyne met Luca en Frosty weggegaan voor een interne wedstrijd van Scone. “Of ik daar rond 10.30u ook wilde zijn.” Ik moest dus erg opschieten met Frank en baalde als een stekker dat ik na een half uur moest “opgeven” om op tijd te kunnen zijn. Ik was nog niet van m’n paard afgestapt, ging de telefoon. Robyne: “dat Frosty’s beenbeschermers en haar sporen niet waren ingepakt.” (Ik had ’s morgens nog gevraagd of Natalie alles had ingepakt en of ik nog dingen moest pakken.) Dat werd dus racen om deze dingen op tijd bij haar te brengen. M’n telefoon ging weer: “het “normale” longeer-hoofdstel van Luca was ook niet ingepakt.” Ik heb me als een gek gehaast en wist niet hoe snel ik op het wedstrijdterrein moest komen. Eenmaal daar, bleken er ook geen hoevenkrabber en zweetmes te zijn ingepakt. Het ging lekker. Robyne was natuurlijk not amused, maar deed gelukkig niet lelijk tegen mij. Hoewel ik daar niet was om te werken, maar meer voor mezelf, heb ik toch zoveel mogelijk geprobeerd om Robyne te ontzien van stress. Dit wil namelijk niemand en helemaal niet een topsporter die dit doet als laatste training-competitie voor een groot evenement volgend weekend!
Na de wedstrijd alles te hebben opgeruimd en de paarden te hebben ingeladen, heb ik me gehaast naar de supermarkt, omdat ik toch echt boodschappen nodig had. Ik was maar net op tijd terug om m’n laatste shift te beginnen. Daarna was het supersnel douchen en mezelf klaar maken om bij Katrina en haar ouders te gaan eten.
Ondanks dat Katrina nog heel jong is (16 jaar) was het wel erg gezellig. Ook haar ouders zijn bijzonder lief. Ik heb oprecht een fijne en leuke avond gehad en zij vonden mijn gezelschap blijkbaar ook fijn, want ik ben direct voor een tweede diner uitgenodigd.
Het is fijn om ook eens weg te zijn van de farm, want ik merk dat het toch wel lastig is om nieuwe mensen te ontmoeten.