Week 9

MAANDAG 31 JULI
Na een ruim een week kwam Natalie vanavond weer thuis. En nog voor we iets tegen elkaar konden zeggen, deelde ze mede dat ze een baan had aangeboden gekregen bij de dierenartsenpraktijk in Tamworth (waar haar moeder woont) en dat ze met ongeveer twee weken zou vertrekken. Ze ging het direct aan Rob en Butch vertellen.
Ik weet niet of ik hier nu blij en opgelucht over ben of juist niet? Het is een feit dat ik onze discussies niet zal missen, maar het betekent ook dat ik (en Robyne) minder vrij zijn. Doordat we met z’n drieën waren, was er altijd iemand die op de farm kon blijven en de zorg voor de dieren had. Maar er komt vast een oplossing.

DINSDAG 01 AUGUSTUS
Het was weer een speciale dag vandaag. Nadat de kalfjes hun melk hadden gekregen, reden Robyne en ik naar het vliegveldje in Scone om “even” op en neer naar Canberra te vliegen om drie paarden te bekijken. Daar stond ons privé-vliegtuigje al voor ons klaar: een Cessna C404 Titan. Normaal is het zo’n 6 uur rijden naar Canberra, maar met het vliegtuig doe je er maar 1,5 uur over. Ik heb m’n ogen uitgekeken en heb van elke minuut intens genoten. We vlogen over de farm en over de Blue Mountains. Welke backpacker kan nou zeggen dat hij/zij in een prive-vliegtuig, gratis (!), meegenomen wordt door de werkgever en over de Blue Mountains vliegt, met een prachtig uitzicht over de beroemde Three Sisters?! We werden zelfs door de eigenaar/piloot onderweg voorzien van koffie en

thee met snacks. Wat een service!
Helaas bleek er in Canberra nogal wat mist te hangen en konden we niet landen. Zelfs de grote vliegtuigen konden niet landen. Dus in plaats van rondjes te blijven vliegen, besloten de piloten om in Gouburn te landen. Hier stonden we dan, naast het vliegtuig, in de kou (1C), te wachten tot we bericht kregen dat er weer geland kon worden. Na ongeveer een uur werd er groen licht gegeven en stegen we weer op.
In Canberra wachtte de trainer van Robyne, Peter, om mee te kijken naar de paarden. Helaas waren geen van de paarden een succes en gingen we onverrichter zake weer naar huis. Om iets voor 16u waren we weer terug in Scone en was ik een avontuur rijker!

WOENSDAG 02 AUGUSTUS
Nog twee dagen en dan heb ik vrij. Ik ben de dagen zo erg aan het aftellen; ik ben behoorlijk toe aan wat tijd voor mezelf.

DONDERDAG 03 AUGUSTUS
Wat een klote dag! Ik heb vanmiddag bijna 1,5 uur bij Frank in de deuropening zitten huilen, omdat hij de enige was waar ik op dat

moment mezelf kon zijn, zonder bestookt te worden met vragen of zelfs in een discussie te belanden. Natalie doet zo lelijk tegen me. Als ik iets aan haar vraag is het altijd “nee” of begint ze een discussie. Ik weet dat ze over twee weken weggaat en probeer zoveel mogelijk te slikken, maar ze maakt dat ik me ziek voel. Gelukkig hebben we er vanmiddag toch even over kunnen praten en heeft ze aangegeven dat ze enorm haar best gaat doen om van haar laatste dagen een fijne tijd te kunnen maken. Ik ben benieuwd.
Dacht ik eindelijk vrij te hebben, kwam Katrina vanmiddag naar me toe met de vraag of ik komend weekend hun dieren wil voeren, omdat ze naar Sydney gaan voor de verjaardag van hun (groot)vader. Ik kon natuurlijk moeilijk nee zeggen, maar nu moet ik dus alsnog morgenavond, zaterdagochtend en -avond en zondag naar de andere kant van Scone rijden en een soort van werken. Jeej!

VRIJDAG 04 AUGUSTUS
Eindelijk vrij!!! Alhoewel, ik wilde Frank geen twee dagen vrij geven, dus ik had gister toch maar besloten dat ik ‘m vandaag ging rijden. En aangezien hij de hele nacht binnen had gestaan vanwege de regen, was z’n energie er niet minder op geworden.
Ook moest ik met Peter (vader van Katrina) naar Cuppa (hun land) om te zien wat ik de komende dagen moest doen met voederen. Gelukkig is het niet te moeilijk.
Oja, en ik had een spinnen-gevalletje. Ongeveer een maand geleden liep er al een grote bruine spin door m’n kamer (formaat 1,5 keer vochtspin) en heb hem zónder te gillen opgezogen. Ik dacht er maar niet aan dat ik toen net m’n broek van de grond had

getrokken en die aan het aandoen was… En vandaag plukte ik wederom m’n broek van de grond – geen idee of het dier daarin zat – en daar kroop, bijna niet zichtbaar, een zwarte spin van zo’n 1,5 cm groot. Hier in Australië zijn de kleinere spinnen juist gevaarlijk. Hij was niet erg snel en voordat ik hem opzoog, heb ik toch maar een foto genomen. En bij nader onderzoek bleek dat dit de “white tail spider” was; een van de gevaarlijkere spinnen. Naja, kan ik ook weer afvinken van m’n lijstje…

ZATERDAG 05 AUGUSTUS
Paarden, koeien, eenden, honden, een stok-oude kat (Sam), Frank en Daisy. M’n vrije dag stond in het teken van dieren verzorgen, heel veel knuffelen en film kijken.
Vandaag had ik de zorg voor de dieren van de Gorman-familie. Op hun land, waar ik eerder was geweest om te barbecueën, moest ik de dieren ’s morgens en ’s avonds van eten en water voorzien. Ze hebben onder andere vier border collies, waarvan ik besloten heb er één mee te nemen naar Nederland. Haar naam is Lucy en we hadden gelijk een klik!
Dus nu heb ik al drie dieren waar ik een ticket voor moet kopen: Daisy, Frank en Lucy. Het gaat hard zo!

ZONDAG 06 AUGUSTUS
Vanochtend, in m’n ontbijtpauze, moest ik voor de laatste keer naar Cuppa om de dieren te voeren. Gelukkig was Lucy er en begon ik de dag met een knuffel en een lach.
Verder heb ik Frank en Barney gereden en geprobeerd heel rustig aan te doen. Ik weet niet wat ik heb, maar ik ben gebroken; m’n lichaam doet zo’n pijn. Vooral m’n elleboog loopt al weken te zeuren en afgelopen nacht kon ik voor het eerst niet slapen van de pijn. En m’n rug is ook niet al te best momenteel. Hopelijk niets ernstig, maar als het niet beter wordt, ga ik toch maar naar de fysio. Het begin van de aftakeling begint vorm te krijgen op deze manier…
En Frosty is weer terug van weggeweest. Over zo’n drie weken is er weer competitie; hij moet dus weer aan de bak na twee weken vakantie.