Week 14

MAANDAG 04 SEPTEMBER
Over bosbranden gesproken, vanochtend was op het nieuws dat Kurnell momenteel wordt getroffen door een heftige bosbrand. Hier heb ik onder andere met mam genoten van de natuur, de prachtige rotspartijen en de zee. Hoewel ik niet weet wat er precies allemaal in vuur en vlam staat, heb ik het gevoel dat al het moois wat ik daar gezien heb nu alleen maar een herinnering is.
Robyne was gisteravond laat terug van haar kampioenschappen in Sydney en ik was erg blij dat ze vandaag heeft kunnen zien dat Frank het geweldig doet! Ik ben zo trots op hem (en stiekem een beetje op mezelf) dat m’n training vruchten begint af te werpen. Het is misschien wel niet zo snel als Rob en ik zouden willen, maar het gaat nu echt de goeie kant op. Hij probeert nog wel steeds onder me vandaan te rennen, maar het is minimaal in vergelijk met hoe het was. Ik kijk ernaar uit om weer een volgende stap te gaan zetten.
En wat voelde het fijn toen Robyne aan het eind van de dag zei dat ik morgen een dag vrij kon hebben. Eerlijk gezegd ben ik hier wel aan toe. Ik ben behoorlijk moe en merk dat ik even moet bijtanken.

DINSDAG 05 SEPTEMBER
Een dagje vrij en helemaal kapot. Het gevoel alsof ik door de mangel ben gehaald. En daar laat ik het bij.

WOENDSDAG 06 SEPTEMBER
Ik mocht nog een ochtend uitslapen en hoefde pas om 13.30u te beginnen. En hoewel ik me had voorgenomen om naar de sportschool te gaan, was daar nog steeds die intense vermoeidheid. Ik was zelfs licht in m’n hoofd en besloot dat het wijsheid was om niet naar de gym te gaan. Even een paar liter koffie erin gegooid en zo ben ik de dag doorgekomen.
Ik denk soms wel eens dat het beter is als je niet je rust pakt, want het voelt soms alsof alle opgespaarde vermoeidheid er dan uitkomt.

DONDERDAG 07 SEPTEMBER
Vanochtend hebben we wederom alle paarden er doorheen geramd. Frank werd door Rosie gereden. Zij heeft 1,5 jaar voor Rob gewerkt en studeert nu medicijnen. Ik weet dat het goed voor Frank is als er iemand anders op zit, maar stiekem voelde het toch alsof ik m’n eigen paard weggaf. Ik betrapte me op een stukje jaloezie die ik van vroeger herkende. Gelukkig was Rosie heel eerlijk naar Frank en kreeg ik ook nog wat complimenten over m’n rijden op hem. Maar toch was ik blij dat ze er weer af was! Wat erg om jezelf hierop te betrappen.
’s Avonds werd ik uitgenodigd voor een diner bij The Cottage met Rosie en Robyne. Het was erg gezellig en we hebben onwijs lekker gegeten. Ik heb zelfs een voorgerecht gegeten wat ik in m’n wildste dromen niet had kunnen bedenken: octopus! En het was lekker ook! De volgende keer zou ik mezelf er wel wéér overheen moeten zetten om het te eten, maar ik zou dit gerecht zeker nog een keer bestellen. Wie had dat verwacht?!

VRIJDAG 08 SEPTEMBER
De hele dag ben ik zo moe geweest van gisteravond dat ik erg opzag tegen hetgeen vanavond op de planning stond: het circus. Het liefst wilde ik afzeggen, maar ik had m’n ticket al betaald en wilde ook geen pussy zijn. Daarnaast heb ik een zwaar competitie-weekend voor de boeg waarbij ik voor het eerst meega als groom. Ik wil natuurlijk graag alles goed doen en niet worden overvallen door vermoeidheid. Aan het eind van de middag belde ik Libby met het voorstel om met m’n eigen auto te gaan in plaats van opgehaald en thuisgebracht te worden. Hierdoor kon ik wellicht eerder weggaan en zou ik niet pas op de geplande tijd van 22.30u thuis zijn. Libby was uiterst vriendelijk en begripvol en kwam met het idee om m’n ticket te annuleren. “Wat een goed idee”, dacht ik. Zo gezegd, zo gedaan. En ik kon op een normale tijd naar bed gaan!

ZATERDAG 09 SEPTEMBER
De tijd dat ik actief ben geweest is uiteindelijk niet zo lang geweest, maar het was alles bij elkaar toch een erg vermoeiende dag. Zeker de lange stukken in de auto, waarbij ik per se niet in slaap wilde vallen omdat ik “aan het werk was”.
Robyne kreeg vandaag les van Sue Hearn en reed hiervoor ruim 2 uur met de paarden Luca en Frosty. Ik heb werkelijk geen idee waar we waren, haha. Luca was zo gek als een deur tijdens het longeren (iets wat Rob altijd doet voordat ze hem rijdt als ze weg van huis is). Bokken, steigeren, hinniken. Onvoorstelbaar! En waarom? Gelukkig ging de les wel redelijk goed. Vervolgens moesten Luca en daarna Frosty wéér helemaal gewassen worden (was gister ook al gedaan) en ingevlochten voor de wedstrijd morgen. Het voelde behoorlijk als kamperen met je paard; zoveel mogelijk spullen in de trailer, paarden erin en er weer uit, spullen uitstallen, spullen weer inpakken; leven uit een ding op wielen. Niet mijn ding!
Nadat alles klaar was, reden we met de paarden naar Louise, een vriendin van Robyne, om te overnachten. We reden een weg in waarvan je totaal niet verwachtte dat het naar een huis leidde. Heuvel op, heuvel af; zo stijl dat je tegenliggende auto’s niet kon zien totdat je helemaal bovenop was. Midden in het bos, stond op een heuvel een kast van een huis. “Dat is het huis van Louise”, zei Robyne. Wauw! Gewoon wauw! De plaats waar de paarden moesten verblijven was dan weer iets minder fancy. Daar scoort Robyne dan op!
Toen we de paarden weg hadden gezet en genoten hadden van een heerlijk diner, ben ik naar bed gegaan. Er was namelijk nog een andere vriendin van Robyne, Nicky. Buiten het feit dat ik niet later dan 21.00u op bed wilde liggen, leek het me leuk dat ze samen gezellig bij konden kletsen. Niet dat ik er niet bij betrokken werd, maar het is toch anders als je met een “vreemde” aan tafel zit.

ZONDAG 10 SEPTEMBER
In vergelijk met gister was Luca erg rustig vandaag. Hij had waarschijnlijk al z’n energie en adrenaline verbruikt en was daardoor zelfs een beetje tam.
Tijdens een gesprek in de auto vroeg ik aan Robyne of ze nog wel plezier had om op Luca te rijden. “Nee” was haar antwoord. Waarop ik reageerde dat plezier toch juist de belangrijkste reden moest zijn om te rijden?!
Gelukkig deed Luca tijdens de wedstrijd wat van hem gevraagd werd en zijn ze derde geworden. Niet alleen Robyne was gespannen, maar ik was ook best zenuwachtig, omdat ik als groom geen fouten wilde maken. Hoewel er een paar kleine dingen waren die ik anders had moeten/kunnen

doen (waar ik geen weet van had), kan ik best trots zijn op mezelf! En ik denk dat Robyne ook blij met me was.
Frosty was de verbazing van de dag; hij is “overall” kampioen geworden! Dit had Robyne totaal niet verwacht. Ze wilde zelfs eigenlijk de tweede proef cancelen. Maar goed dat ze dat niet gedaan heeft! Dus toen we tegen 17.30u weer thuis waren, hebben we toch een overwinningsdrankje (water voor mij, uiteraard) gedaan.
Al met al merkte ik dat wedstrijden me op dit moment het minste plezier opleveren. Wellicht is het anders als je zelf rijdt, maar in dat kampeergedoe en de intense punctualiteit heb ik gewoonweg geen zin. Blij dat het weer over is. Op naar volgend weekend…