MAANDAG 19 JUNI
Het was wederom een lange dag vandaag. Op zich waren de uren niet al te gek, maar het was vooral heel hectisch. Het begon vanochtend met het plannen van de dag, waarbij Robyne personal training had in town, Butch naar het ziekenhuis moest voor een onderzoek en Barney (het top-paard van Robyne) naar een therapie gebracht moest worden. Dus ik bracht Robyne naar de sportschool, reed terug met haar auto, maakte Barney in orde, Butch bracht Barney naar Robyne, waarna Robyne Butch weer afzette bij zijn moeder en vervolgens zelf doorreed naar de therapie. Ondertussen deed ik de stallen en reed Frank en Olly. En buiten de gewone taken als voer klaarmaken en de stal schoonblazen (in plaats van met de bezem – heel fancy) werd er ook nog nieuwe houtmot in de stallen van Frank en Poppy gegooid door Graham, wat ik vervolgens op orde moest maken. Daarnaast stond ik er vandaag alleen voor, omdat het Natalie haar vrije dag is. Uiteindelijk was ik rond 13u klaar en kon ik eindelijk gaan lunchen.
Ik ben wel blij dat ik inmiddels redelijk m’n draai heb gevonden en niet meer echt afhankelijk ben van anderen. Dat geeft een fijn gevoel.
’s Middags begon ik alleen bij de dairy (koeiengedeelte) waar ik bij het melk halen erachter kwam dat er een heel groot probleem was. De draaischijf waar de koeien op gemolken worden, draaide niet meer en er lag overal olie. Dus er was ook geen melk. We hadden slechts genoeg voor 2 kalfjes en we moesten voor 8 kalfjes melk hebben. Hoe lang dit ging duren wist niemand, maar waarschijnlijk was het niet snel opgelost… Buiten het feit dat deze kalfjes behoorlijke honger hadden, vond ik het ook erg zielig voor de koeien die al op de schijf stonden. Gelukkig hebben de mannen het met de hand weten te forceren, waardoor de koeien er toch af konden. Dit bedrijf is echt zo goed voor de koeien, ik kan er niet over uit. Nadat ik het kalfje in sickbay en het allerjongste kalfje de melk had gegeven, ben ik naar de stallen gegaan, om daar in ieder geval alles te doen. Toen ik rond 17u terug bij de dairy terug was, waren ze bijna op het punt dat alles weer werkende was. En jawel, een kwartier later hoorde ik een bekend geluid: de pomp deed het en de koeien werden ingeladen!!
Heel lief dat Katrina ook nog even kwam helpen, zodat we uiteindelijk rond 18u klaar waren. Robyne verontschuldigde zich voor de lange en hectische dag. Lief natuurlijk, maar nergens voor nodig (heb ik ook gezegd).
En toen kwam Natalie thuis… Ik was rustig aan het eten en m’n favoriete programma aan het kijken, stormde ze binnen – ze heeft (ook nog) ADHD – zeggend dat ze het niet wil hebben over haar vrije dag, maar ondertussen liep ze te klagen en alles te vertellen wat negatief was. Ik ben zo klaar met dat negatieve gedoe! Natuurlijk is het leven niet altijd leuk, maar bij haar is helemaal niks positief. Ze is ook nog jong, 19 jaar, dus ik probeer me in te denken dat het voor mij toen ook niet altijd makkelijk was. Maar ik moet hier 24/7 mee leven en ik ga er binnenkort toch echt iets van zeggen. Dit hou ik niet heel lang meer vol.

DINSDAG 20 JUNI
Gisteravond vroeg Robyne me of ik vandaag een vrije middag wilde. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Helemaal niet na de afgelopen dagen. Dus na de ochtend-shift, ben ik lekker terug m’n bedje ingegaan en heb even wat slaap ingehaald. Ik was echt moe! Heerlijk zo’n dagje, zonder planning en tijdschema.
WOENSDAG 21 JUNI
Het was een hele speciale dag vandaag, waarbij ik een heel groot cadeau heb gekregen: een les van de trainer van Robyne, Peter Shaw genaamd.
Dus na m’n ontbijt ben ik Frank gaan opzadelen en heb hem kort gelongeerd, omdat hij gister natuurlijk ook vrij had gehad. En dat was maar goed ook, want hij was behoorlijk fris.
Peter was op tijd en om 9.30u begon m’n les. Ik was een beetje (positief) gespannen, maar uiteindelijk was dat nergens voor nodig. Net als iedereen in de theaterwereld was ook hij gay en ik voelde me al snel op m’n gemak; wat een aardige en leuke man. En wat een verademing was deze les! Ik merkte nu pas hoe erg ik het heb gemist om goed onderwijs te krijgen. Hij werkte niet alleen aan Frank maar ook aan mij en dat was erg fijn.
Sinds ik bij Robyne ben, heb ik een nieuw inzicht gekregen over hoe je met je zit het paard kan beïnvloeden. En ook deze theorie heeft Peter mij proberen te laten ervaren. Want het is natuurlijk nog niet geïntegreerd. Hierbij knijp je je bovenbenen en knieën samen en geef je een specifieke druk aan het paard waardoor onder andere het tempo kan worden bepaald. Ook leerde Peter me dat ik m’n onderbenen meer naar achter moest leggen, waardoor ik Frank als het ware omarm. Hierdoor kon ik op een andere manier m’n zit een deel laten overnemen, waardoor ik minder met m’n handen hoefde te doen. De andere leerpunten waren: handen sluiten, bij belonen (paard klopje geven) niet m’n buitenteugel terugtrekken, meer met m’n binnenteugel het paard leiden en m’n schouders ontspannen. Ik zeg: “Genoeg om aan te werken”. Oja, en het liefst allemaal tegelijk! Het was een behoorlijk pittige les en ik denk dat ik morgen redelijk wat spierpijn ga hebben, want ik voel nu al m’n hamstrings. Maar ik kan nog steeds niet geloven dat ik les heb gekregen van de trainer van Robyne!! En ik heb dit gewoon gekregen!! Wat een groot cadeau!!
DONDERDAG 22 JUNI
Ik merk dat de dagen hier op de farm op een of andere manier voorbij vliegen. Ik heb niet eens meer door welke dag het is als ik het niet opschrijf. Voor je het weet zit je ’s avonds op de bank je avondeten te eten en ga je alweer naar bed; op naar een volgende dag. Maar toch heb ik het ongelooflijk naar m’n zin. Het is soms keihard werken, maar ik ben ook wel toe aan zo’n soort ritme en structuur. Hoewel elke dag een onverwachte wending kan krijgen, weet je over het algemeen waar je aan toe bent en dat is heerlijk.

Natuurlijk wilde ik vandaag alles toepassen wat ik gister had geleerd, maar dat kan uiteraard niet hahaha (ik lach om mezelf). Dus ik ben met m’n benen aan de slag gegaan en het ging redelijk goed. Ik moet er nog wel elke keer aan denken en dat is lastig als je ook nog eens een paard onder je hebt die je aan het trainen bent. Maar Frank heeft zich voor het eerst vandaag echt ontspannen en dat was zo fijn. Het was weliswaar in delen, maar dat geeft niks. Hij heeft gevoeld hoe het ook kan, in plaats van opgekropt te lopen en z’n hoofd op een plek te houden.

Nadat ik Frank gereden had, waren Natalie en ik voor het eerst sinds tijden (zo voelde het) een keer op tijd klaar. Om 10.30u zaten we op de quad. We hadden makkelijk naar huis kunnen gaan om lekker een nappy te doen, maar Natalie had Butch beloofd om de waterbakken van de kalfjes schoon te maken. Dus ik opperde om dat maar gelijk te doen, aangezien het niet het meest fijne werk is. Het ging om de waterbakken van de kalfjes die al buiten in de weitjes staan en die zijn ongelooflijk vies.
Terwijl we aan het schoonmaken waren, zag Natalie wat roods in een van de waterbakken: b-l-o-e-d… Tumtumtummm. We dachten aan oud bloed, maar toen we terugliepen zat het hele hek onder het bloed. Als Sherlock Holmes volgden we het spoor; bloed in de waterbak, bloed op het hek – grote druppels, kleine druppels - en toen… zagen we het kalf… Padammm. Arm beest; z’n hele hoofd was ranzig van het bloed. Blijkbaar waren de kalfjes de dag ervoor “de-horned” en had hij lopen schuren en z’n hoofd opengehaald. Dus Natalie en ik hebben ‘m apart weten te zetten en probeerde de wond schoon te maken en te verbinden. Niet makkelijk met een jong stiertje dat pijn heeft. Toen we hem in de hoek hadden gezet en dachten ‘m goed klem te hebben gezet, deed hij zijn hoofd naar beneden en schoof onder Natalie haar been. Waardoor ze vervolgens als een soort rodeo door het hok ging en vervolgens in de poep landde! Had ik nu maar m’n camera gehad; het was hilarisch. Gelukkig kon zij er ook heel hard om lachen. Uiteindelijk hebben we toch maar een van de mannen erbij gehaald. Verbonden en wel ging hij bij de anderen in “sick-bay”.
Al met al waren we nog steeds niet vroeg klaar, maar netjes om 12 uur.
’s Middags was er niet veel bijzonders dan de gewone gang van zaken. Morgen zal wel een drukke en lange dag worden, want Robyne gaat zaterdag weg voor een wedstrijd.

VRIJDAG 23 JUNI
De dag begon goed; Natalie en ik hadden ons mentaal voorbereid op een dag vol stress van Robyne en veel “pak-werk” en we gingen als een trein. De paarden werden van top tot teen gewassen nadat ze waren gereden door Robyne en ik begon vast met invlechten. Met naald en draad; heb ik nog nooit gedaan, dus dat deed Robyne zelf. Vóór 11.30u stonden alle paarden onder schone dekens, helemaal klaar voor transport morgenvroeg en waren alle spullen in de trailer. Met een gerust hart gingen we heerlijk op tijd lunchen.
Toen begon de middag en ik zou Frank rijden. Jaja, meneer had de kolder in de kop en besloot lekker te gaan klieren. Normaal ben ik heel geduldig, maar vandaag had ik er snel genoeg van. Na 40 minuten gaf hij zich eindelijk gewonnen en ik was inmiddels behoorlijk chagrijnig… Morgen ga ik hem sowieso longeren. Hij vertoont me de laatste tijd iets te veel streken en het moet maar eens afgelopen zijn met de pret.
Toen we rond 17.30u (dank je wel Frank!) eindelijk klaar waren met werken, hadden Natalie en ik besloten om uit eten te gaan in de pub – Natalie’s favoriete plek. Van de buitenkant zag het er heel gezellig uit, maar vanbinnen was de gezelligheid ver te zoeken. Het was min of meer zelfbediening, behalve het feit dat je eten naar tafel werd gebracht. Maar mes en vork en drankje moest je zelf pakken/halen. Maar wat nog meer hilarisch was, was dat de zoon van Robyne en Butch (Brad) daar ook ineens was met z’n vriendin (Holly) en de ouders van Katrina ook. En zelfs de zoon van een van de mannen van de koeien. Te grappig; het is echt een dorp!
Aan tafel heb ik ook zo gelachen: Brad was een verhaal aan het vertellen over een artiest die cocaïne gebruikte en hem werd meerdere malen de mond gesnoerd door z’n vriendin omdat je daar niet over sprak aan tafel en al helemaal niet als er kinderen zaten. In Nederland is geen onderwerp onbespreekbaar en ook de volumeknop zal bij zo’n gespreksonderwerp ook zeker niet naar beneden gaan.
Ik heb me kostelijk vermaakt, hoewel het eten niet echt speciaal of lekker was.
En jeetje, zo is het ineens 21u – veel te laat!

ZATERDAG 24 JUNI
Nadat Robyne vanochtend om 6u was vertrokken, hebben Natalie en ik een heerlijk rustige dag gehad. We hoefden ons maar over 4 paarden te ontfermen, waarvan alleen Frank gewerkt moest worden. Hoewel Robyne een hele aardige vrouw is, merk je gelijk als ze er niet is; er heerst een kalme rust in plaats van de gehaaste pas die we normaal kennen.
Bij Frank stond longeren op de “to-do-lijst” en Natalie heeft me geholpen om hem flink aan het werk te zetten. Etoile had vroeger nooit een probleem met longeren, maar natuurlijk moest Frank in discussie gaan. Dit was ik niet gewend, maar ik weet nu hoe ik het moet oplossen; een kleinere cirkel en die pas groter maken als hij niet meer vecht. Oelewapper! Eigen schuld!
In de middag ging Natalie weg, nadat ze de dairy had gedaan. Ze heeft dit weekend een feestje en is daardoor 2,5 dag vrij. Het is haar gegund. Maar dat betekent ook dat Butch en ik de enige zijn op de farm vanaf nu t/m morgen. De mannen van de koeien zijn er namelijk ook niet. Dat wordt morgenvroeg nog wat als we de hele dairy met z’n tweeën moeten doen; in plaats van twee tot drie personen op de koeien en hetzelfde aantal op de kalfjes. Ik ga maar snel slapen, toedeloe!

ZONDAG 25 JUNI
Het ging verrassend goed vanochtend. Ik had verwacht dat we zeker een uur later klaar zouden zijn dan normaal, maar het was iets over half acht. En dat betekende dat ik rond 8u aan m’n ontbijt zat – wat ook op een willekeurige andere dag kan gebeuren. Butch was zelfs zo’n schat dat hij aan mij hij me kon helpen bij de stallen.
Na m’n ontbijt heb ik Frank weer aan de longe gegooid. Het ging veel beter dan gister en hij had goed gewerkt.
Verder een rustige dag, zonder veel gekkigheid.