Week 23

MAANDAG 06 NOVEMBER
Vannacht verging ik van de pijn in m’n rug! Ik heb zelfs overwogen om op de grond te gaan liggen. Nadat ik pijnstillers had ingenomen ging het wel, maar de rest van de dag zat het toch nog steeds niet lekker.
Toen wilde ik vandaag weer lekker aan m’n dagboekje gaan werken kwam ik erachter dat m’n Microsoft Office een melding gaf dat ie niet was geactiveerd. Ik kon vervolgens niks meer in Word doen. Wat een drama. Ik heb geprobeerd om iedereen die iets van computers weet te berichten, maar uiteraard kreeg ik natuurlijk nul op rekest. Had ook niet anders verwacht.
Daarnaast begon Robyne ineens spontaan tijdens het schoonmaken erover dat ze m’n loon móest terugdraaien. De reden was dat Frosty er niet meer was en ze het dus niet kon betalen (?!) en ook niet kon verantwoorden aan Butch… Dit kwam aan als een koude douche, want ik maak namelijk nog steeds dezelfde uren (met het halen van de koeien enzo). Ik zat er best over in en belde Libby om even te sparren over hoe ik dit moest aanpakken. Vervolgens heb ik nog even met Robyne gezeten en zijn we tot overeenstemming gekomen dat ik terugga naar het salaris waarmee ik begon. Ik stond uiteraard met m’n rug tegen de muur, want ik ga natuurlijk ook niet weg. Alleen vind ik het wel oneerlijk omdat ik zo weinig vrij heb. Daarnaast gaat Robyne binnenkort voor twee weken naar Melbourne en moet ik de hele toko weer alleen draaien. Nouja, ik ga nu gewoon meer op m’n strepen staan met dagen die ik vrij wil hebben. Dat is het enige wat ik kan doen en wat goed voelt. Maar leuk is anders. ’s Avonds mocht ik bij Libby en Paul nog een en ander op de computer doen, omdat ik dus m’n laptop niet kon gebruiken, en heb ik lekker spaghetti gegeten. Dat was het enige positieve vandaag. En gelukkig was het dus een goed einde!

DINSDAG 07 NOVEMBER
Ik had lang naar deze dag uitgekeken, omdat Robyne een tijdje geleden had gezegd dat we vandaag naar de races zouden gaan. Helaas is het er niet van gekomen, dus hebben we de Melbourne Cup ’s middags maar op tv gezien. Zelfs Butch en Brad legden hun werk bij de dairy neer om deze race te kijken. Het is blijkbaar de belangrijkste race van het jaar. Ik had graag gewild dat ik het heel spannend vond, maar eigenlijk vond ik er geen drol aan. Misschien komt dat omdat ik er niet mee ben opgegroeid of omdat ik weinig begrijp van de hele show.
Net als de vorige dagen, voelde ik me vandaag nog steeds niet helemaal lekker. Ik was vooral ook heel moe. Ach, het gaat wel weer over voordat ik een jongetje ben.

WOENSDAG 08 NOVEMBER
De grote dag voor Frank was aangebroken: vanavond gingen we z’n verkoopfilmpje maken. Dat betekende dat hij helemaal gewassen, ingevlochten en met Robyne’s wedstrijdspullen moest worden opgetuigd. Gelukkig had ik hem vanochtend al gereden, want meneer begon weer commentaar te leveren. Ik heb nog geopperd om ‘m aan Santa te verkopen; misschien doet hij het goed als rendier… Enfin, vanavond tijdens het filmen

gedroeg hij zich redelijk. Op één moment na, toen hij besloot om (weer) stil te staan. Dat pikte ik natuurlijk niet, dus de zweep kwam erbij. En daar ging hij weer; hij was weer aan de praat. Dacht ik. Maar uit het niets kwam een behoorlijke bok en ik begon spontaan Nederlands te praten. Robyne en Katrina (die aan het filmen was) lagen dubbel van het lachen! Ze wisten natuurlijk niet wat ik zei, maar merkten wel dat ik behoorlijk boos was. Het leukste was dat de camera draaide toen dit gebeurde en we hebben met een tweede lachstuip het hele gebeuren teruggekeken op de bank. Het was me een dag en een avond wel.

DONDERDAG 09 NOVEMBER
Hoezee Hoezaa: ’s morgens kwam de hoefsmid voor Poppy, Barney en Luca; vervolgens kwam de zadelmaker voor Cupcake (pony van Katrina), Frank, Poppy, Luca en Liberace en de chiropractor voor Cupcake, Frank, Poppy, Luca en Liberace! Dus ’s middags konden we nog vier paarden werken. Dag voorbij!

VRIJDAG 10 NOVEMBER
Het begon vanochtend met enorm veel stress: Brad en Butch waren geclasht bij het melken. Brad had door Robyne nog wel het melken afgemaakt, maar was daarna vertrokken en de hele familie was over de zeik. Ik heb Robyne nog nooit zo ontdaan gezien; de tranen stonden in haar ogen. Zij staat er natuurlijk als moeder tussenin; ze kan haar man niet afvallen, maar moet ook haar zoon steunen. Het is een enorm lastige en complexe situatie waar ik me het liefst zo min mogelijk in meng. Maar ik kan natuurlijk ook niet doen alsof er niks aan de hand is. Door al dit gedoe heb ik dus, voordat ik naar Tamworth vertrok, Barney en Poppy gereden. Libby had Frank vanochtend vroeg opgehaald voor een totale check bij de dierenarstenkliniek. Ik hoopte dat ik op tijd weg kon, maar ik heb als afleiding voor Robyne maar samen met haar de nieuwe tuinmeubelen in elkaar gezet. Na de lunch reed ik weg. Toen ik in Tamworth aankwam, kon ik nog lekker even shoppen. Eigenlijk wilde ik wat kerstcadeautjes zoeken, maar ik eindigde met twee nieuwe zomerjurkjes en een mooie gouden ring voor mezelf…. En kreeg rond een uur of 15.00 het bericht dat Frank was goedgekeurd!
’s Avonds ben ik met Dimiti en Jess (een vriendin van DImiti) uit eten geweest in een pub en zijn we naar het uitkijkpunt van Tamworth gereden om de zonsondergang te zien. Het was prachtig! Daarna nog wat op de bank gehangen en zijn vooral niet te laat naar bed gegaan.

ZATERDAG 11 NOVEMBER
Allereerst hebben we lekker uitgeslapen. En ik kan zeggen dat het heerlijk is als je in een goed bed slaapt en waarbij ook nog de ramen verduisterd zijn.
Vervolgens zijn we een koffietje gaan doen in de hoofdstraat. Het is fijn dat Dimity erg relaxed is en ik weinig sociale druk voelde; dat is echt een opluchting in vergelijk met CJ. Nadat we nog wat geshopt hadden, zijn we naar het Marsupial park gegaan. Dit is een gratis park in Tamworth, wat je doet denken aan een kleine dierentuin. En hier heb ik voor het eerst een kangoeroe gevoerd!!! Ik voelde me een echte toerist, maar het was zooooo leuk! M'n dag kon toen al niet meer stuk. Ik voelde me als een kind in een speeltuin; super enthousiast, rennend en springend van de positieve energie! Toen we in het park klaar waren, haalden we Jess op en gingen we naar Nundell. Ik vind het nog steeds grappig dat

Australiërs rustig 45 minuten rijden om "even" ergens te lunchen. Nundell is een super klein dorp, wat er voor m’n gevoel nog helemaal uitziet als 100 jaar geleden. Zelfs de paar winkeltjes die er zijn doen oud aan. We gingen lunchen bij de locale pub. Op het eerste gezicht zou ik daar nooit binnenlopen, maar er bleek een schattige achtertuin te zijn. Helaas bleek het menu erg simpel (zoals in elke pub) en heb ik maar gewoon een burger besteld. Toen we na de lunch nog even rondliepen, wilde ik heel graag naar de wolfabriek. Maar volgens Dimity en Jess was die al gesloten. Achteraf bleek dat niet het geval en had ik behoorlijk spijt dat ik daar niet binnen ben geweest. Rond 16.00u waren we weer bij Dimity thuis en hebben nog even een tukkie gedaan, voordat we “uit” gingen met de vriendinnen van Dimity. Allereerst gingen we uit eten bij The Pig and Tinder. Dit was erg gezellig en het concept was om alle gerechten te delen. Daarna gingen we naar de pub (alweer) en hebben we (ze) nog verschillende drankjes gedaan. Ik merkte toch dat dit niet zo m’n ding is. Ik ben gewoon niet zo’n pub-ganger; ik ga veel liever ergens een koffietje doen. Maar het is zeker goed om een keer mee te maken. Helaas kreeg ik weer eens buikpijn, maar het was een goed excuus om het niet te laat te maken. Rond 23.00u waren we weer thuis.

ZONDAG 12 NOVEMBER
Alweer zó lekker uitgeslapen!! En wat een lekker bed! Ik moet echt een keer tegen Robyne zeggen dat het bed in m’n cottage niet meer goed is. Maar ja, ik wil ook niet klagen. Goed, dat parkeer ik even.
We zijn gaan ontbijten bij Ruby’s, althans ik had al wat gegeten toen ik wakker was, maar een koffie ging er goed in en rond 13.00u ben ik rustig richting Scone gegaan. Helaas “moest” ik Frank rijden omdat hij anders te veel dagen vrij zou hebben… En zo eindigde mijn vrije dag toch in 3 uur werken. Naja, so be it.