Week 4

MAANDAG 26 JUNI
Het was erg fijn dat Robyne me vanochtend met Frank hielp, want ik wist echt even niet meer wat ik moest doen. Omdat hij nooit stil wil staan als ik op wil stijgen, heeft Robyne ‘m op de grond even alle hoeken van de rijbaan laten zien. Niet door hem te slaan, maar wel door hem aan het hoofdstel rondjes te laten draaien en achteruit te laten lopen. Uiteindelijk luisterde Frank en kon ik rustig opstijgen. Ook tijdens het rijden bleef Robyne bij me en heb ik een hele fijn les gehad. We hebben Frank flink laten werken, want hij had nog steeds z’n streken. Ik was zelf ook kapot na een uur!
Vanmiddag hebben we hem nog een half uur aan het werk gezet. We moeten hem weer even onder de duim krijgen. Hij mag dan wel een baby zijn, maar hij moet wel luisteren. Op dit moment heb ik het echt even gehad en zou ik graag weer even op een normaal paard rijden.

DINSDAG 27 JUNI
Na het ontbijt moesten we zorgen dat Robyne vóór 09.45u zowel Barney als Luca gereden had. Eerst Luca opgezadeld en ondertussen Barney klaargemaakt. Ik zou hem vast gaan instappen, maar achteraf bleek dat Robyne graag wilde dat ik Barney reed. Een hele eer, want het is haar toppaard. Hoewel dit is wat ik graag wilde, had Barney zoveel “knopjes” om mee te spelen dat ik vaak het “verkeerde knopje” indrukte. Hij was zeer fijngevoelig en ik kon er niet direct mee wegrijden. Gelukkig voor mij schijnt bijna niemand direct met hem weg te kunnen rijden en voelde het niet helemaal als falen.
Daarna moest Frank weer gereden worden. Ik keek er niet naar uit en was blij toen het gedaan was. Ik heb het gevoel dat ik zelf helemaal beurs en blauw ben door de nieuwe manier van rijden én het gevecht wat ik steeds moet leveren. Had ik maar even een of twee dagen vrij... vrij van paardrijden.

Toen ik vanmiddag even was gaan liggen en heerlijk een uurtje had geslapen, werd ik wakker met een misselijk en naar gevoel in m’n buik. Nadat ik het met Natalie erover had gehad, adviseerde ze me toch om Frank niet nog een keer te rijden en wellicht te longeren. Maar ik wilde graag dat hij gereden werd. Na veel vijven en zessen heeft Katrina uiteindelijk Frank gereden en daar was ik heel dankbaar voor. Robyne was erg lief en nadat ze begreep dat ik me niet goed voelde, reageerde ze direct door te zeggen dat ik morgenochtend kon uitslapen en pas ’s middags om 15u weer verwacht werd.
Uiteindelijk kwam vanavond de aap uit de mouw; ik had diarree. Dus er was iets niet goed. Hopelijk gaat het snel over, want ik hou niet van ziek zijn.

WOENSDAG 28 JUNI
Eerst dacht ik dat het vanochtend redelijk goed ging, maar al snel kwam ik erachter dat m’n darmen nog iets op hun lever hadden, waarna ik toch maar weer terug naar bed ben gegaan.
Rond 11u ben ik opgestaan en moest ik wat boodschapjes doen. Het was namelijk ook Robyne’s verjaardag en Natalie en ik hadden besloten om Veuve Clicquot te kopen en de kosten te delen. Toen ik tijdens het shoppen m’n telefoon bekeek, leek er moord en brand: meerdere gemiste oproepen van Natalie en een bericht of ik asap wilde terugbellen. Robyne bleek vanaf 13u lessen te hebben en de vraag was of ik haar paarden wilde klaarmaken, zodat Natalie kon lunchen. Zucht, waarom dit nou weer? Ik had gister speciaal gevraagd hoe laat ik weer verwacht werd! Naja, ik ben zo snel mogelijk (zonder te haasten – daar doe ik in dit soort gevallen inmiddels niet meer aan) naar huis gegaan en ben richting de stallen gegaan. Daar heb ik netjes van 13u tot 17u gewerkt. Gelukkig hoefde ik zelf niet te rijden, want ik voelde (en voel) me nog steeds beroerd. Hopelijk helpt een goeie nachtrust en sta ik morgen weer fris en fruitig op en spring ik als een dartel hertje door de wei.

DONDERDAG 29 JUNI
Joepie, ik voel me weer kiplekker (spring, spring, dartel, dartel)! Een heerlijke ochtend, niet te druk. En ’s middags na de lunch Frank longeren en rijden. Bij het longeren begint hij al heel erg op mijn stemhulp te reageren en daar ben ik blij om. Hij is niet meer dat ongeleide projectiel van eerst. Daarna stond hij ook eindelijk eens stil bij het opstijgen. De goede hoop die ik aan het begin had werd waargemaakt, want hij heeft heel erg z’n best gedaan. Op een klein momentje na, waarbij hij in galop een paar protestbokjes maakte. Dat accepteerde ik natuurlijk niet. Robyne gaf me een zweep en ik heb het direct afgestraft. Robyne gaf me ook fijn aanwijzingen en aan het eind gaf ze me een compliment dat ze heel erg blij met me was en dat ik goed werk leverde met Frank. Ik bedankte haar en vertelde dat ik soms best m’n twijfels had, waarop zij antwoordde dat ik me daarover geen zorgen hoefde te maken en dat ze het gevoel had dat God mij gezonden had – dit waren haar letterlijke woorden (toch grappig).
Oja, ik heb vanaf volgende week donderdagmiddag vrij tot en met zondag. Dit heb ik aangevraagd zodat ik naar de kerk kan en het werd zomaar goedgekeurd! Ik ben zo blij en kijk er heel erg naar uit. Ook om CJ weer te zien!

VRIJDAG 30 JUNI
Vandaag was een gewone dag, zoals vele anderen. Geen bijzonderheden en iedereen heeft gewoon netjes z’n werk gedaan.
Tijdens het rijden van Frank stond Robyne me af en toe bij terwijl ze bezig was met de stallen. Nadat Frank voor de zoveelste keer (niet hoog) trapte bij het galopperen, vroegen we ons af of er niet iets met het zadel was. Even snel een ander zadel erop gegooid en gaan met die banaan. Het leek beter voor Frank, alleen ik kreeg last van de stijgbeugels. Vooral aan de linkerkant drukte er iets hards aan de binnenkant van m’n been. Natuurlijk heb ik gewoon doorgereden, maar het werd steeds pijnlijker. Hierdoor kon ik m’n benen ook niet fatsoenlijk stil houden en raakte Frank lichtelijk opgefokt. Na 45 minuten heb ik het voor gezien gehouden. Eenmaal thuis onder de douche kwam ik erachter dat m’n been niet alleen beurs en blauw is, maar ook de opperhuid eraf geschuurd is. Liever ga ik dus niet meer op dat zadel.

ZATERDAG 01 JULI
Ik begin er inmiddels m’n twijfels over te hebben of er niet iets aan de hand is met Frank. Sinds ongeveer een week trapt hij tijdens het rijden (vooral in de galop – dat is natuurlijk het makkelijkst) en begint hij me ook te bijten bij bijvoorbeeld aansingelen. Zit het zadel niet goed? Heeft hij ergens pijn?
Wij mensen hebben soms zo onze dagen niet, maar we verwachten wel dat paarden altijd op en top presteren; zelfs een jong paard, dat op een niet al te lichte training wordt gezet. Het kan natuurlijk dat Frank misschien spierpijn heeft of zich niet lekker voelt. Het is tenslotte ook een levend wezen. Wellicht heeft het opstijg-probleem daar ook wel mee te maken. Hoe dan ook, ik weet zeker dat er iets aan de hand is, want er zit absoluut geen kwaadheid in hem. Gelukkig komt de chiropractor volgende week en laat Robyne ook Frank nakijken.
Nadat ik Barney had ingestapt, mocht ik verder rijden op Luca, terwijl Robyne Barney overnam.
Ik weet het nu zeker: Luca en ik klikken niet. Ik heb oprecht een hekel aan dat paard en natuurlijk voelt zo’n dier dat ook, dus ontstaat er een wisselwerking. Fijn dat Robyne dan met een kritisch oog naar je kijkt, terwijl je haar top-paard in spe aan het rijden bent…
Hij nam nog steeds een loopje met me en was heel zwaar op de hand. Toen ik aan Robyne vroeg hoe ik dat op kon lossen, was ze ineens behoorlijk snauwerig en vertelde ze me dat zij dat totaal niet had en dat ik hem te veel met m’n hand reed in plaats van met m’n zit. Juist… Dat probeer ik dus te veranderen, maar hij reageert totaal niet op mijn hulpen; zit, teugel, been, wat dan ook.
Ik deed verschrikkelijk m’n best, maar het wilde gewoon niet. Na een tijdje vroeg Robyne of ik Luca op stal wilde zetten en Frank klaar wilde maken… Ik vertelde haar wat het zadel gister met m’n been gedaan had en ze reageerde uiterst begripvol door te zeggen dat ik dan maar moest longeren.
In de rijbaan lagen aan beide kanten grondbalken én Robyne was Lib (lease-paard van Katrina) aan het rijden. Ik wist dat ik niet op een plek mocht blijven om te longeren, maar het voelde alsof ik geen kant op kon. Robyne vroeg tijdens het rijden of ik me door de rijbaan wilde verplaatsen en uiteraard deed ik dat toen. Dan heeft zij maar minder ruimte om te rijden, dacht ik. Ik spoorde aan tot galop en Frank galoppeerde niet al hard voor de verandering. Wel bokte hij een paar keer. Naar mijn mening waren dat vreugde-/joligheidbokjes van een jong dier, maar direct schreeuwde Robyne door de rijbaan dat ik m’n zweep moest neergooien. En een seconde later schreeuwde ze weer dat ik hem niet zo moest laten gaan en dat ik hem naar me toe moest trekken. In galop…?! Ik snapte er niks van; naar mijn idee deden zowel Frank als ik niks verkeerd. Ik schrok heel erg van de reactie van Robyne; zo heb ik haar nog niet gezien. Ze was echt heel boos! Tevens wilde ze blijkbaar dat ik (ineens) aan een bepaalde kant van de rijbaan bleef als hij zo “gek” deed, omdat hij ten eerste onderuit kon gaan en ten tweede hij anders gaten maakte in haar ondergrond. “Sorry hoor!” Ze haalde direct de balken weg aan die bepaalde kant en ik wist me geen houding meer te geven. Ik gaf aan dat ik juist had begrepen dat ik me moest verplaatsen. Blijkbaar wilde ze nu ineens iets anders. Hierna heerste er doodse stilte op stal. En alsof het nog niet erger kon, ging Frank inderdaad (in een normale draf) onderuit op het door haar uitgekozen gedeelte.
Ik was blij toen ik hem op stal zette en kon gaan lunchen. Pas na de lunch was ik bijgekomen van deze ochtend.

Oja, sinds een dag vriest het hier ’s nachts tot zo’n -3 graden. Denk je dat je in Australië lekker warm zit, nou mooi niet. Als we om 5.30u beginnen met werken heb ik 5 lagen kleding aan en ben ik blij dat ik een muts en handschoenen heb gekocht. Butch daarentegen schijnt altijd in een short te lopen… Uitzonderingen daargelaten zoals een bruiloft en/of een begrafenis, waarbij Robyne hem dwingt om een lange broek aan te trekken.

ZONDAG 02 JULI
Er valt weinig te vertellen over vandaag, want alles ging volgens plan en volgens schema. Hoewel Natalie vanaf het ontbijt vrij was en naar haar moeder ging, heb ik alles op tijd kunnen redden. Grappig dat Natalie altijd zo gestrest doet en alles snel, snel, snel moet, terwijl als ik alleen werk er een heerlijke rust heerst. Natuurlijk moet ik ook wel eens opschieten, maar over het algemeen lukt het prima in mijn tempo.