Week 34

MAANDAG 22 JANUARI
Als ik nog niet moe was van het werk van de laatste tijd, word ik dat de komende week wel! We hebben momenteel 10 paarden op stal, waarvan er 8 elke dag gewerkt moeten worden! Ook al is Roos er nu bij en kan zij ook rijden, is het toch aanpoten om alles in de ochtend gedaan te krijgen. Helemaal toen de hoefsmid er vandaag vanaf een uur of 07.00 was en we de hele ochtend niet op de normale manier de arena in konden, maar via de achteringang moesten omlopen. (De hoefsmid parkeert namelijk altijd midden in de gang, waardoor je er nauwelijks zelf langs kan, laat staan met een paard). Hij moest drie paarden van Robyne doen en drie paarden van Nicky Kirkby – die speciaal 4 uur kwam rijden om haar paarden bij deze hoefsmid te laten beslaan. Weer zoiets Australisch!
Het voelt gek dat dit nu de laatste week is en ik dus al afscheid moet gaan nemen van bepaalde mensen. Dus ook van John de hoefsmid. In tegenstelling tot de meeste hoefsmeden houdt hij erg van een praatje en kwam hij elke keer opnieuw met vragen waar ik geen antwoord op wist. Dat moest ik dan vervolgens Googlen en hem de keer daarop het antwoord geven. Hoewel ik in het begin dacht dat hij zich de vraag waarschijnlijk niet meer zou herinneren, kwam hij er altijd op terug. De vraag die me het meest is bijgebleven, was: “Waarom noemen Nederlanders zichzelf Dutch en niet Netherlander zoals dat met alle andere landen wel het geval is (onder andere in Germany wonen Germans)? Ook heb ik hem wat Nederlandse woorden geleerd en die weet hij nu nog steeds. Zoals bijvoorbeeld het woord “hoefsmid”. We konden altijd erg lachen als ik weer eens een paard moest vasthouden en het geluid van z’n lachje zal me altijd bijblijven.
Tegen de middag kreeg ik weer migraine en ben ik naar de chemist gegaan om te overleggen wat ik er tegen kon doen. Zij adviseerden om elektrolyten te nemen (drinken), omdat mijn lichaam waarschijnlijk niet goed vocht opneemt met deze hitte. Omdat ik niet direct met (vieze) bruistabletten wilde zitten, kocht ik eerst maar twee verschillende smaken van de drankjes die al aangemaakt waren om het te proberen. Gelukkig viel de smaak heel erg mee en merkte ik na één flesje al snel het verschil!
Ook zijn Robyne, Roos en ik aan het shoppen geslagen; we moesten rijschoenen en een rijbroek voor Roos scoren. Superlief van Robyne dat ze alles heeft betaald en slechts $50 van Roos heeft gevraagd! En dat terwijl ze Roos nog niet eens had zien rijden. Nu maar hopen dat ze morgen slaagt voor de “test”. Na het bezoek aan de paardenwinkel, besloot Robyne dat we ook maar een nieuwe quad-bike moesten kopen. De bike waar ik namelijk op reed had het voor de zoveelste keer begeven gister en Robyne was er helemaal klaar mee. Dus zijn we naar twee winkels geweest en hebben we ons goed laten informeren. Natuurlijk moest ik wat proefritten maken. Maar voordat de beslissing werd gemaakt, moet er eerst met Butch worden overlegd.
Als afsluiting van de dag organiseerde Robyne een barbecue. Haar vriendin Nicky zou pas na het diner weer teruggaan, omdat het anders veel te warm voor de paarden zou zijn in de trailer.
Een dag vol avontuur en een gezellige afsluiting; wat wil een mens nog meer?!

DINSDAG 23 JANUARI
Vandaag was de dag dat Roos Barney rijden mocht. Hoewel ik er vertrouwen in had dat Roos goed kon rijden, moest ze dat natuurlijk eerst nog wel bewijzen. Maar gelukkig ging het goed en was Robyne erg tevreden! Dat was, denk ik, voor iedereen wel een opluchting! En ik was zo blij voor Roos; helemaal na afgelopen zondag.
Ik heb trouwens nog steeds migraine, maar als ik de elektrolyten neem is gaat het in no time beter.

WOENSDAG 24 JANUARI
Omdat het gister zo goed ging met Roos en Barney, mocht ze hem vandaag weer rijden. Ook mocht ze (een andere) Frank rijden (paard van Robyn Boyle). Hij is de komende week bij ons omdat haar man een hele week lang bestraling krijgt in het ziekenhuis. Frank 2, zo noem ik ‘m maar even, is een voltige paard en is zelfs groter dan Libby’s Frank. Hij is vooral ook heel lui. Maar Roos heeft het goed aangepakt en ik was trots op haar.
Net voor de lunchpauze kwam er een meneer de nieuwe quad brengen. Robyne en Butch hadden toch maar besloten om een kleinere quad te kopen voor nu. Het voelde wel heel speciaal dat ik de allereerste rit erop mocht maken, helemaal omdat hij gloednieuw was en nog glimmend en zonder stof. Dit grapje kostte overigens wel “even” zo’n $6000…. Dussss.

DONDERDAG 25 JANUARI
Een vroege start, waarbij het zelfs nog donker was toen ik vertrok! Om 05.00u kwam ik aan bij Libby en stond Frank opgezadeld en wel voor me klaar.

Libby had vandaag geen tijd om hem te rijden en het is nog steeds onduidelijk of aanstaand weekend Robyn Boyle weer komt; dit keer met de potentiele kopers. Dus Libby wilde heel graag dat ik hem nog een keertje reed, zodat hij niet een hele week stil had gestaan. Hij was namelijk na afgelopen zondag mee teruggegaan naar Libby gegaan. Vervolgens was het plan dat Libby Maggie zelf ging rijden, maar zoals dat bij Libby gaat duurt alles altijd langer dan gepland. Dus stelde ik maar voor om ook Maggie te rijden, zodat zij op tijd naar haar werk kon. Zo gezegd zo gedaan en om 07.05u kwam ik weer bij Robyne aan om daar m’n gewone werkdag te beginnen.
Omdat Roos met behoorlijk diepe blaren liep vanwege haar nieuwe rijschoenen heb ik Pippa en Frank 2 gereden. Het was weer behoorlijk aanpoten, maar rond 11.15u waren we klaar.
Vanwege het feit dat Robyne en ik al heel lang bij The Cottage een keer wilden gaan lunchen en ik binnenkort wegga, besloten we vandaag te gaan. En wat was het lekker. Het enige wat ik echt heel vervelend vond was dat de airco niet aanstond en ik zowat van m’n stoel gleed van de transpiratie. Doe je niks aan, maar het was daardoor wel een minder prettige ervaring.
Maar gelukkig stond er ’s avonds een typisch Australische ervaring me op te wachten. Ik was door Ari Parmesani uitgenodigd om naar de pub te komen voor een yabby race. Juist dat dus! Natuurlijk kon ik Kati dit niet onthouden en met z’n drieën hebben onder het genot van een drankje onze ogen uitgekeken. Voorafgaand aan de race werd er een veiling gehouden voor een goed doel en kon je je “eigen” yabby kopen. Wij vonden het wel grappig en hadden bedacht dat we ieder een yabby gingen kopen voor max $10. Maar het ging bij opbod en al snel bleek dat de prijzen behoorlijk opliepen, startend vanaf $30. We bundelden onze krachten (en centen) en besloten samen één yabby te kopen. Alle yabbies hadden een nummer en omdat 7 altijd mijn geluksgetal is, wilden we voor deze yabby ons geld wel op tafel leggen. Dus nadat nummer 6 “verkocht” was, boden we snel op de eerstvolgende. Maar verwarrend dat het was; nummer 5 bleek ineens tóch niet te zijn verkocht en ging blijkbaar opnieuw de veiling in. Toen zaten we ineens met dit dier opgescheept. Toen alle yabbies waren verkocht, kon de race beginnen. Er was een cirkel op de grond getekend met krijt met een diameter van ongeveer een meter. In het midden stond een “yabby-emmer” die bodemloos bleek te zijn. Hierin werden per race vier yabbies geplaatst. De emmer werd verwijderd en de yabby die het eerst de rand van de circel bereikte had gewonnen. Wat een lol! Iedereen liep te schreeuwen en z’n eigen yabby aan te moedigen. En nu komt de grap van het hele verhaal: onze yabby werd tweede en welke werd eerste? Nummer 7, inderdaad! Maar onze avond kon niet meer stuk! Wat een prachtige ervaring!

VRIJDAG 26 JANUARI
Vanochtend vroeg opgestaan om ervoor te zorgen dat we op tijd konden vertrekken om naar Tamworth te gaan. De hele week is er daar namelijk Country Music Festival en daarnaast is het vandaag ook nog Australia Day! Op deze dag vieren de Australiërs dat Kapitein Cook in 17.. aan land is gekomen en zich heeft gesetteld. Het deed mij een beetje denken aan Koningsdag, maar toen we eenmaal in Tamworth waren aangekomen en rond 12.00u bij de eerste pub waren, was het nou niet bepaald sfeervol. Zelfs in de hoofdstraat waar toch bijzonder veel mensen waren miste ik (en Roos) een beetje de Nederlandse gekte en gezelligheid. Robyne en Dimity gingen van pub naar pub en Roos en ik besloten om de kraampjes een beetje te bekijken. Zelfs dat viel behoorlijk tegen; we hadden er allebei toch wel meer van verwacht. Rond 17.00u kwamen we weer samen met Robyne en Dimity en begon er eindelijk een beetje sfeer te komen in een van de pubs. Er was goeie muziek, de dansvloer was eindelijk geopend en ik ging (voor het eerst) lekker los. Ook al kwam Roos er pas later bij, ik vermaakte me prima en kon oprecht zeggen dat ik dit erg leuk vond. Helemaal toen ik na een tijdje door een bijzonder knappe Ozzie in z’n vriendengroep werd getrokken. Hij had een rood geblokt shirt aan, shorts en paardenschoenen – precies waar het stereotype “Ozzie Bloke” aan moest voldoen. Na nog geen minuut te hebben genoten van deze hottie, wilden Robyne en Dimity per se verhuizen naar een andere pub aan de overkant van de straat… Ik wist zo snel niet wat ik moest doen en besloot maar mee te gaan. Gelukkig bleek Prince Charming zich hierdoor niet te laten weerhouden en stond hij niet veel later weer in een straal van 5 meter in m’n buurt. Jammer genoeg was Robyne ‘m helemaal, van boven tot onder, aan het uitchecken. Toen ze daarmee klaar was – en ik nog geen steeds geen woord met hem had gewisseld – begon het uit het niets te stortregenen. Het muziekterrein van deze pub bevond zich buiten en voor ik het wist was Dimity de auto aan het halen en gingen we weg uit het centrum van de stad. Ik voelde me behoorlijk verdrietig. Niet eens zozeer vanwege deze knappe man, maar meer omdat dit de eerste keer was dat ik op de dansvloer stond en me bijzonder goed vermaakte. Ik had het eindelijk naar m’n zin bij “uitgaan” en het voelde alsof dat nu van me afgepakt werd. Helaas had ik er geen invloed op en moest ik meegaan. Als ik dit nu zo schrijf, klinkt het een beetje als een “Cinderella-story”. Maar gelukkig liep dat goed af, dus ik blijf hopen!
Rond 21.00u waren we weer thuis.

ZATERDAG 27 JANUARI
Een dag vol feestjes! Eerst moest ik de ochtend gewoon nog werken, maar ’s middags was ik vrij. Dit had ik aangevraagd zodat ik naar de “Poolparty” van Ethan kon gaan. Hij wordt aanstaande maandag 7 jaar maar hij vierde het vandaag. Ik werd van 12.00u tot 14.00u verwacht bij het zwembad in Scone. Natuurlijk waren er veel kids,

dus soms moet je het kind in jezelf naar boven laten komen! Toen ik rond 15.00u weer terug was heb ik nog even een powernap gedaan om vervolgens aan mijn afscheidsparty te beginnen. Libby was zo lief om het te organiseren. In eerste instantie zouden we het bij het Thoroughbred Hotel doen, maar toen bleek dat er 20 mensen zouden komen konden we daar niet meer terecht. Robyne was zo lief om aan te bieden het feestje bij haar te houden. Ik wilde het per se geen farewell party noemen, maar eerder een see-you-soon party! Gewoon voor mijn eigen herinnering, dit zijn de namen van de mensen die er waren: Robyne, Butch, Brad, Hollie, Libby, Paul, Jason, Ethan, Judith (granny), Deb, David, Jane, Katrina, Nicola, Pete (Gorman), Ari, Kati, Roos en Bee.
Het was de meest fantastische party ever!! I couldn’t wish for more. En het was zo gezellig en ontspannen, dat dit heel moeilijk te overtreffen valt in de toekomst!
Iedereen bracht iets te eten en te drinken mee en het was heel ongedwongen. Doordat we het nu bij Robyne en Butch thuis deden, kon ik ook m’n “quiz” die ik had bedacht laten doorgaan. Met een fel-roze rok en roze high heels begon ik als quizmaster met de vraag hoe je een vrouwtjeskreeft noem: een eend, een koe of een hen. Robyne had het goed en kreeg het eerste punt. Daarna kwam de vraag waarom koeien 4 tieten hebben terwijl ze maar één of twee kalfjes per keer kunnen krijgen. Deze vraag had Butch mij destijds gesteld en zelfs Google wist hier geen antwoord op. Dus dat was een beetje een instinker. Vervolgens had ik twee beschuitjes op de kop getikt en moesten Robyne en Butch zo snel mogelijk droog beschuit eten en fluiten. Het was hysterisch om te zien dat ze het nauwelijks weg kregen. Zelfs met een paar slokken water was het niet echt favoriet; maar daardoor wel heel grappig! Butch kreeg het voor elkaar om te fluiten en verdiende een punt. De een na laatste vraag was wat ze hadden geleerd van de Nederlandse cultuur sinds ik er was. Natuurlijk was elk antwoord hierbij goed en kon ik beiden punten geven. Uiteraard had ik het leukste voor het laatst bewaard: spijkerpoepen! Iedereen lag in een scheur en we hebben zo hard gelachen!!! De prijs die op het winnen van het spel stond was een Nederlands boodschappenpakket, wat ik in de afgelopen maanden bij elkaar gesprokkeld had. Als afsluiting heb ik nog een couplet en refrein van “Leaving on a Jet Plane” van John Denver gezongen. Bij het refrein begon iedereen mee te zingen en het was de meest fantastische afsluiting die ik me kon wensen! Wat een bijzondere avond! Bijna onwerkelijk gewoon!

ZONDAG 28 JANUARI
M’n laatste werkdag!! Wat raar dat na 7,5 maand alles nu voor een laatste keer gedaan wordt: paarden voeren, paarden rijden, stallen uitmesten, gear schoonmaken. Ik was en ben er gelukkig minder verdrietig over dan dat ik in eerste instantie dacht. Misschien komt het ook wel omdat ik er al een tijdje naartoe aan het leven ben en het goed voelt dat ik nu wegga.
Wat grappig is was dat het de afgelopen 7,5 maand nauwelijks geregend heeft en nu op m’n laatste werkdag de hemel letterlijk openbarstte en het voor zo’n 3 a 4 uur keihard geregend heeft. Robyne was zelfs te laat met de paarden binnen te halen en alle paarden konden daardoor een heerlijk modderbad nemen. Toen we dus ’s middags weer op stal kwamen konden we fanatiek paarden gaan wassen. De dekens moesten we zelfs eerst

afspuiten voordat ze in de was konden. Het was een bijzondere afsluiten van een mooie periode.

De komende vier dagen ga ik m’n spullen pakken en de laatste voorbereidingen treffen voor m’n reis. Ik zal dan ook niet gaan schrijven. Vanaf vrijdag begint m’n reis aan de oostkust en begin ik een nieuw avontuur en dus ook een nieuw boekje.