Week 20

MAANDAG 16 OKTOBER
Vandaag is er eigenlijk weinig te vertellen. Robyne heeft me weer geholpen met Frank en hij was echt goed! Het is zo anders als Robyne me helpt. Natuurlijk moet ik zelf nadenken wat te doen, maar het is fijn dat er supervisie is.
Gister had ik het met Libby over het feit dat ik nog twijfelde wat te doen met volgend jaar terugkomen ja of nee. En zij gaf me een hele goeie oplossing: “zeg tegen Robyne dat je graag halverwege volgend jaar wilt terugkomen, maar dat je dat pas bevestigt als je een tijdje in Nederland ben geweest omdat je nog niet weet hoe het dan voelt.” Dit heb ik vandaag met Robyne besproken en ze vond het goed! Dit is zo’n opluchting, omdat ik het gevoel heb dat ik een goeie beslissing heb genomen. Het voelt goed en rustig.

DINSDAG 17 OKTOBER
Normale dag, geen bijzonderheden

WOENSDAG 18 OKTOBER
Gister vertelde Robyne al dat ze een cursus moest afronden waarbij ze officieel coach kon worden. Er zou wellicht deze week een mevrouw langskomen om het praktijkgedeelte af te nemen. Hierbij moest ze twee tot drie prive-lessen geven en twee groepslessen. Ze vertelde dat ze hiervoor héél erg zenuwachtig was. Blijkbaar hebben meer mensen last van prestatiedruk!
Enfin, ze wist dus niet zeker of die mevrouw zou komen en besloot vandaag om de lessen die ze moest doen te filmen, zodat ze die kon opsturen en er vóór haar vakantie vanaf zou zijn. Zo gezegd zo gedaan. Dat betekende dat ik met Frank twee basislessen moest doen volgens een bepaald lesschema. En ’s middags werden Katrina en haar moeder opgetrommeld om samen met mij een groep (van drie) te vormen voor de verplichte groepslessen. Dit nam bijzonder veel tijd in beslag, maar omdat het de laatste week zo rustig was, kon ik een langer dagje best weer aan.
Tussen de lessen door hebben Robyne en ik Frank een kleine make-over gegeven, waarbij we z’n manen hebben getrokken en z’n sokken hebben getrimd. Ondanks dat het aanstaande zondag geen officiële wedstrijd is, is het toch leuk om goed voor de dag te komen, dacht ik zo!

DONDERDAG 19 OKTOBER
Soms vind ik Robyne ook wel een typische vrouw. Vanochtend zou de mevrouw die haar lessen moest beoordelen langskomen om even kennis te maken. Ze had heel weinig tijd, dus zou maar heel kort blijven. Maar Robyne wilde alles in de stallen spik-en-span. Zelfs het onkruid moest ineens verwijderd worden. Uiteindelijk is de vrouw (natuurlijk) niet naar de stallen gekomen, maar heeft ze in Rob’s huis kennis gemaakt en was ze binnen een kwartiertje weer vertrokken. Zoveel gedoe om niks!
En hoewel de vrouw positieve feedback gaf op de opgenomen lessen, wilde Robyne vandaag toch nóg een les met Frank opnemen. En ik dacht alleen maar aan de wedstrijd die voor de deur stond aanstaande zondag en ik er op deze manier niet echt goed voor kon trainen. Ik wilde namelijk bewust geen discussie met Frank aangaan terwijl Robyne mij haar examenles aan het geven was. Gelukkig mocht ik hem doorpakken nadat het officiële gedeelte voorbij was. En gelukje voor mij: de camera stond nog aan. Dus ik kon m’n training ook nog terugkijken en er meer uithalen dat dat ik normaal al doe! De proef ging helaas niet echt fantastisch. Dus hopen dat hij nog wat bijtrekt. Want meneer had weer lekker de verkeerde pet op vandaag.

VRIJDAG 20 OKTOBER
Het regent, het regent… Ein-de-lijk!!! Het was zelfs op het nieuws vanochtend! Woohoo!
Vandaag ging Robyne op vakantie. Het was eigenlijk de bedoeling dat ze rond de lunch zouden vertrekken, maar Butch moest (helaas) ’s middags nog melken. Dus werd het de namiddag. Ik hoop echt dat ze heerlijk een weekje weg kunnen blijven en niet dinsdag al terug moeten komen.
’s Morgens heeft Rob me nog geholpen met Frank en ik heb weer veel vragen gesteld. Ik kan het niet loslaten dat Robyne zo snel vooruitgang heeft geboekt met Frank. Ik móet van mezelf snel m’n rijden verbeteren. Dus hup hup hup P!
Ook heb ik Barney gereden, wat helaas niet zo goed ging. En wederom heeft Robyne me hierin een handje geholpen. Ik hoop dat ik Barney naar Robyne’s maatstaven kan rijden als ze op vakantie is.
Maar na hard werken, mag je beloond worden: ik ging met Elissa

(Rob’s schoonmaakster) gezellig lunchen. We hadden gepland om lekker vroeg te gaan, zodat ik nog even een tukkie kon doen voordat ik ’s middags weer moest beginnen, maar we bleven zo lang kletsen dat ik vrijwel gelijk door moest. Maar dat kon de pret niet drukken!
Oja, en had ik al gezegd dat het eindelijk regent!! Haha

ZATERDAG 21 OKTOBER
Dit was de laatste dag dat ik met Frank kon trainen voor morgen. Het liefst had ik hem twee keer gereden, maar hij heeft het de laatste week behoorlijk zwaar gehad dus ik het maar gelaten bij één keer. Niet dat het heel slecht ging, maar ik hou nou eenmaal van perfectie en er zaten nog wat verbeterpuntjes.
Aan het eind van de middag kwam Libby Maggie rijden in de rijbaan van Robyne, omdat het gister zo ontzettend gegoten had. Zij beschikt alleen over een buitenrijbaan, dus dat was een privé-zwembad geworden. Wat erg lief was van Robyne, was dat ze aan Libby had voorgesteld dat Maggie voor de nacht kon blijven, zodat het morgen veel tijd zou schelen.
Libby houdt van kletsen, maar ik vind dat ook gezellig! Het was dus een prima afsluiting van de dag.

ZONDAG 22 OKTOBER
Het begon vandaag allemaal heel goed; voordat ik Frank z’n ontbijt gaf, gaf ik hem een “relax-me”-pasta om hem wat kalmer te maken. Een uurtje later ging hij zonder enige moeite de trailer in en konden we hem gelukkig in een soort open stal op het wedstrijdterrein zetten. Uiteraard was hij een beetje opgewonden, maar hij leek toch redelijk kalm. Libby ging terug met de trailer om Maggie te halen en toen ook Maggie was gearriveerd begonnen we rustig met opzadelen. Zelfs met opstijgen was er niks aan de hand. Ik liep een rondje en zei nog tegen Paul en Judith (moeder van Libby) dat ik me altijd heel zeker op hem voelde omdat hij nooit echt gekke dingen deed… Je kan natuurlijk wel raden wat er niet heel veel later gebeurde. Ik zei tegen Libby dat ik vast om de hoek rustig ging inrijden en toen gebeurde het; alsof er een knopje bij hem omging! Het was een soort rodeo of wanneer een paard voor het eerst een zadel op krijgt; bokken en rare sprongen kwamen uit het niets zonder enige waarschuwing. Gelukkig ben ik blijven zitten, maar het had niet veel gescheeld. Ineens realiseerde ik me hoe groot dit dier was en hoe ver ik van de grond was als ik zou worden gelanceerd! Ik zocht naar een mogelijkheid om eraf te springen, maar het was moeilijk om een goed moment te vinden om m’n stijgbeugels (snel) uit te doen en m’n benen aan één kant te slingeren. Het is me gelukt, vraag me niet hoe, en ik was dankbaar dat ik op twee benen op de grond stond. Maar het gespring was nog niet klaar. Ik probeerde een rondje met hem te lopen aan de hand om hem gerust te stellen, maar hij kon zo de Spaanse rijschool in! Gelukkig was het in geen enkel geval naar mij toe gericht. Nadat Libby haar proef op Maggie had gereden zijn we samen teruggelopen naar de open stal, waar we Frank vast hebben gebonden, zodat hij een beetje tot rust kon komen. Inmiddels had mijn lichaam tropenuren gedraaid en denk ik dat ik in 30 minuten een recorddosis aan adrenaline heb verbruikt. Met een kopje thee, een stukje taart en een donut probeerde ik weer tot rust te komen. Iedereen was ongelooflijk lief voor me en zelfs mensen die ik niet kende kwamen naar me toe. Libby bood heel lief aan dat ik de volgende test op Maggie mocht rijden, een level hoger dan wat zij eerder had gereden.
Ondertussen had ik Robyne een berichtje gestuurd over dat Frank de “jumpingclass” had gewonnen. Ze belde me vrijwel direct op van haar vakantie om te informeren of alles oke was met me. Ze adviseerde om toch nog maar een keer op Frank te gaan zitten en een rondje te rijden nu hij gekalmeerd was. Maar zowel Libby als ik vonden dat geen goed plan.
Voordat we Maggie gingen klaarmaken voor de volgende ronde, zadelden we Frank nog een keer op om hem in ieder geval even te longeren. Ik was blij dat ik er niet op ben gegaan. Hij heeft zeker ruim 20 minuten rare fratsen uitgehaald aan de longe en zelfs toen we dachten dat hij gekalmeerd was, kwam er hier en daar nog een bokkensprong uit! Hij droop van het zweet, maar had nog steeds weinig oog voor ons en bleef de rest van de wereld met angstige grote ogen bekijken.
Toen moest ik mezelf bij elkaar rapen en proberen te genieten van het feit dat ik hier in Australië een wedstijd ging rijden! Dat kan je op zichzelf wel speciaal noemen. Ben ik nu dan een internationale amazone…?! Hoewel ik het gevoel had dat m’n proef best met horten en stoten ging, kreeg ik hele positieve feedback van de mensen langs de kant. En toen ik de video terugkeek, viel het eigenlijk best mee! Iedereen was ervan overtuigd dat ik me had gekwalificeerd voor een lintje. Oja, ik moet even vertellen dat Jason, de zoon van Libby, steeds de protocollen van de jury ging halen en naar het secretariaat bracht. Hij had mijn protocol in z’n handen gehad en vertelde dat ik hele goeie punten had gereden. Maarrrr…. Toen alles geteld was en iedereen z’n protocol kon ophalen, zat die van mij er niet tussen…! In geen velden of wegen was (en is) mijn protocol te bekennen. Zowel Libby als ik baalden behoorlijk! Dit gebeurt nooit, en nu bij mijn eerste wedstrijd in Australië na alles wat er met Frank was gebeurd heb ik dit weer…
Goed, toen we Frank weer in de trailer zette was hij super onrustig! Het was maar 10 minuten rijden van het wedstrijdterrein naar Robyne’s stal, maar we konden hem de hele weg horen schoppen en wild doen. Eenmaal op stal aangekomen, droop hij letterlijk van het zweet en was z’n katoenen deken behoorlijk nat. Hij heeft zich zo ongelooflijk gek lopen maken deze dag! Terwijl ik de spullen uitpakte liep Libby even een paar rondjes met hem in de rijbaan. Vervolgens ging Libby terug om Maggie op te halen en naar huis te gaan en heb ik Frank nog even snel een bad gegeven. Ik moest natuurlijk nog de stallen uitmesten en voer klaarmaken en dergelijke en heb mezelf er echt doorheen moeten slepen. Ik was kapot! Alsof al m’n energie uit me getrokken was. ’s Avonds was ik uitgenodigd om bij Paul en Libby Sunday Roast te komen eten, maar eigenlijk was zelfs dat me te veel. Natuurlijk ben ik wel gegaan en was het best gezellig. En vooral lekker (lamb-roast!). Ook hebben we nog even teruggekeken op de dag en kwamen we tot de conclusie dat Frank vandaag, als een klein kind, helemaal over z’n toeren is geweest. Dan hoort een kind ook niet meer wat de ouder (in dit geval ik) tegen hem zegt. Hij probeerde steun te zoeken bij mij en Libby door z’n schouder naar ons te draaien en z’n hoofd richting het “gevaar” te draaien. Maar omdat hij zo groot is, kan dat natuurlijk niet en moesten we hem elke keer bij ons wegjagen, waardoor hij in paniek schoot omdat hij op eigen benen moest staan en dus gekke capriolen ging uithalen. Hij heeft volgens ons niet door dat hij zo groot is. Maar hij moet toch een keer leren om niet te hangen op andere mensen/paarden. Ook hielp het niet mee dat er showjumping was en er dus paarden aan het galopperen waren. Als een ander paard dat hoort kan het betekenen dat er iets is om voor weg te rennen: gevaar! Het is allemaal heel makkelijk te verklaren. Maar leuk was anders. En voor zowel Frank, Libby als ik was het behoorlijk stressvol!