Week 18

MAANDAG 02 OKTOBER
Na gister had Robyne besloten dat we om 07.00u konden beginnen in plaats van om 06.00u. Voor de paarden blijft het de “normale” voertijd, omdat gister de zomertijd is ingegaan.
Nadat we de paarden gevoerd hadden en de stallen hadden uitgemest had ik een tijdschema om me aan te houden: ik móest vóór 10.00u zowel Maggie als Frank gereden hebben. Dit had ik mezelf aangedaan, zodat ik nog iets van m’n bucketlist kon afstrepen: cowgirl spelen!
Een tijdje geleden had ik het erover met een van de studenten van Robyne, Nicola Chirlian dat ik dit zo graag wilde doen. Daarna vertelde zij dat ze samen met haar man over verschillende stukken grond beschikken met cattle-koeien erop. Deze koeien worden om de zoveel tijd bijeen gedreven en naar een ander stuk land gebracht. En daar konden ze wel een extra hand bij gebruiken. Ik heb er bijna twee maanden op moeten wachten, maar vandaag was het zover! In de middle of nowhere stond een paardentrailer met twee paarden: Peet en China. Met deze twee paarden

gingen Nicola en ik de cattle halen. Haar man Craig bleef in de auto en hielp ons zo nu en dan met de hekken. Het grappige (niet) was dat het al maanden niet had geregend en, jawel, op de dag dat ik een aantal uur in de natuur ging rijden regende het… Fijn! Maar dit kon me niet in een slecht humeur brengen. Ik heb zo intens genoten! Het Australië-gevoel kon niet groter zijn dan dit; ik reed op een paard door de heuvels van het Australische landschap, tussen de hoge grassen, zoekend naar beef-cattle om bijeen te drijven, omringd door grote hoppende kangoeroes zo ver m’n oog reikte. Ik heb intens genoten! Dit zal ik nooit meer vergeten!

DINSDAG 03 OKTOBER
Een niet te drukke dag, waarbij ik Maggie en Frank heb gereden. Nouja, Frank is meer door Katrina gereden. Sinds een week heeft hij weer kuren, waarbij hij rechts vast zit. M’n arm deed echt pijn en hoewel Robyne er vandaag bij was, wisten zowel Katrina als ik niet meer welke trucs we uit de kast moesten halen. Na een gevecht van een uur en een scherper bit, gaf hij nauwelijks toe. Druipend van het zweet besloten we het te laten en het morgen een nieuwe kans te geven. Ik heb met afschuw gekeken hoe ze Frank in het gareel wilden krijgen. Misschien ben ik té lief, maar de manier waarop dit ging was gewoon niet eerlijk voor het dier!
Ik moet wel zeggen dat ik het erg jammer vind dat Robyne de paarden geen paard laat zijn. Daarmee bedoel ik dat als Frank

lekker aan het rennen is in de paddock, hij wordt opgesloten op stal. “Hij kan zichzelf en anderen verwonden.” Zucht! Ik reageerde dat hij alleen aan het spelen was, maar Robyne wilde geen risico nemen. Na 2 minuten rennen (het waren er niet eens 5) werd hij opgesloten in de box. Ik had echt met hem te doen! Wat ik al eerder zei: ik weet niet of ik op deze manier met paarden wil omgaan. Je kan niet verwachten dat ze geen paard meer mogen zijn en ze altijd keurig netjes en beschaafd zijn. Ik heb het niet over stout zijn. Een paard hoort zo nu en dan lekker te kunnen rennen. En helemaal een jong paard! Hoe goed ik Robyne ook vind met paarden, dit is iets waar ik haar visie niet in deel.

WOENSDAG 04 OKTOBER
Vanochtend, toen Robyne naar de sportschool ging, heb ik direct Frank van stal geplukt om hem in plaats van Maggie eerst te rijden. Hoewel hij alles van gister waarschijnlijk allang vergeten was, had ik nog steeds met hem te doen. Dus ik ruilde het scherpere bit om met zijn normale bit en kon zonder pottenkijkers m’n eigen gang met hem gaan. En hoewel het niet de beste rit was, was hij een stuk relaxter dan gister. Aan het einde kreeg ik hem zelfs weer wat ontspannen en kon ik hem wat over de rug rijden. Ik kan nog steeds boos worden als ik terug denk aan gister!
Daarna Maggie gereden en ze deed het eigenlijk best goed! Ze is al zoveel veranderd in een week qua fitheid en qua uiterlijk dat je haar bijna niet meer herkent.
In de middag ben ik begonnen met het opruimen van de zadelkamer. Robyne heeft zoveel dekens en als die niet goed

opgevouwen liggen, wordt het al snel een rommeltje. Ik denk dat ik ongeveer ¼ van de zadelkamer heb gedaan.
Tegen een uur of 18.00 vonden we het wel welletjes geweest en kon ik de rest van de avond op de bank hangen.

DONDERDAG 05 OKTOBER
Wat heb ik vandaag genoten van de buitenrit die ik met Frank heb gemaakt! Eerst heb ik hem heel even in de rijbaan gereden, maar toen hij braaf bleek heb ik hem als beloning mee naar buiten genomen. We zijn een behoorlijk stuk langs de weg gaan rijden, waar ik hem meerdere malen lekker heb kunnen galopperen. Hij kon eindelijk z’n energie kwijt. Ik was zo blij voor hem. We hebben zelfs een stukje rengalop kunnen doen, maar helaas was het te kort om hem helemaal te laten gaan. Hij was zo blij en daar word ik dan ook weer blij van!

VRIJDAG 06 OKTOBER
Hoewel ik dacht dat ik vandaag de hele dag vrij was, vroeg Robyne me om om 09.30u naar stal te komen om Maggie voor Libby op te zadelen. Libby kwam voor een les voordat ze Maggie weer mee naar huis nam. Gelukkig voor Robyne en Libby had ik m’n rijbroek aangedaan en kon ik Maggie ook nog even inrijden. Toen Libby vervolgens klaar was om haar van me over te nemen, had Robyne nog een verrassing voor me: of ik Frank óók nog even wilde opzadelen en in wilde rijden… Daar ging m’n vrije ochtend! Libby had na het rijden van haar twee paarden zo’n brede glimlach en straalde helemaal. Dat maakte het voor mij dan toch weer een beetje goed.
Maar toen moest ik ineens toch nog opschieten; m’n trein ging om 12.28u en Robyne zou me om 11.45u naar het station brengen.
Nadat ik ruim 5 uur in de trein had gezeten en m’n overstap in Sydney had gedaan, zag ik ineens na 30 minuten de naam van een station wat ik niet kende. Toen ik het bij een medepassagier navroeg, bleek dat ik de verkeerde trein had genomen. Ik moest uitstappen en een trein terugnemen, alleen ging de volgende trein pas over 45 minuten. Ik zou dus niet om 17.30u in Cronulla aankomen, maar niet eerder dan 19.00u. Hieperdepiep, goeie start van m’n vrije weekend!
Gelukkig komt CJ pas morgenochtend thuis van haar werk en kon ik heerlijk op tijd naar bed en genieten van wat tijd voor mezelf.

ZATERDAG 07 OKTOBER
De dag begon goed: heerlijk ontbijtje bij Blackwood – jammer genoeg hadden ze de porridge niet meer waar ik zo naar had uitgekeken – en ben ik via het strand terug gewandeld naar CJ’s auto die ik voor vandaag mocht lenen. Na ruim een uur rijden, kwam ik aan bij ’t Winkeltje – The Dutch Shop!! Heerlijk al die Nederlandse producten. Ik wilde m’n boodschappenpakket voor Robyne en Butch nog wat aanvullen dus heb wat meer typisch Nederlandse dingen gekocht, zoals muisjes, wybertjes, appelstroop, etc. Ook heb ik mezelf een heerlijke lunch gegund: Broodje Kroket!! Ik wist niet dat het zo lekker kon smaken!!
Omdat CJ vanmiddag met een vriendin met 3 kinderen had afgesproken en ik er niet echt iets voor voelde om de hele middag daarmee gezellig te gaan lopen doen, ben ik wat boodschappen gaan doen in Westfield. Ik had tenslotte nieuwe bh’s nodig en hoewel Scone alles heeft is het toch makkelijker shoppen in een groter winkelcentrum. Ik had CJ gevraagd wat ze voor het avondeten wilde doen en stelde voor om naar een pizzeria te

gaan. “Prima” en had gelijk maar een tafel geboekt. Toen ik om 16.30u weer richting Cronulla ging omdat ik per slot van rekening toch naar Sydney kwam voor CJ, bleek dat de hele meute er nog was. Er was zelfs een buurvrouw bijgekomen. Niet dat het ongezellig was, maar ik had er op dat moment gewoon even geen zin in. Om 18.15u zag het er nog niet naar uit dat we gezellig uit eten konden gegaan, dus ik stelde voor om maar te gaan afhalen. Zo gezegd zo gedaan en om 19.30u zaten we aan de pizza en pasta. Iets voor 21.00u was iedereen weg en CJ’s humeur kelderde zo plotseling dat ik dat niet had zien aankomen. Zuchten en kreunen en alles was te veel. CJ: “Honderd maal sorry dat ze zolang bleven hangen.” Ja, wat had ik dan moeten doen? Persoonlijk had ik gewoon niet met twee vriendinnen op één dag afgesproken, zonder overleg! Maar dat ben ik.
We zijn vrijwel direct naar bed gegaan. Gezellig….

ZONDAG 08 OKTOBER
Ik ben er steeds meer achter aan het komen dat ik m’n hele leven al mensen aan het pleasen ben en voor anderen aan het zorgen ben. En ik weet nog niet of ik daar gelukkig van word of juist het tegenovergestelde. Blijkbaar is het iets waar ik goed in ben. Moet ik m’n eigen kracht ontkennen?
Het werk wat ik tot nu toe heb gedaan stond en staat altijd in het teken van anderen: horeca, au pair-en, grooming. Ik heb eigenlijk nooit iets gedaan wat ik voor mezelf doe. Niet dat ik daar een oordeel aan hecht, maar het roept wel vragen op of ik hier de rest van m’n leven mee door wil gaan.
Ook nu weer, tijdens het weekend in Cronulla, kan ik weer niet m’n eigen ding doen. CJ is hetzelfde als Merel; ze heeft geen tijdsbesef en stelt me hierin teleur. Daarbij moet ik me constant aanpassen en voel ik me gebonden. Zelfs als ik nu even zit te schrijven in een cafeetje bij haar om de hoek voel ik me niet vrij. Ze kan elk moment binnenlopen, maar het kan ook nog makkelijk een half uur duren.
Ze heeft ook een beetje Guus-gehalte, waarin ze me meesleept in haar enorm diepe dal en het niet los kan koppelen. Maar ze wil er eigenlijk ook niet over praten… Alles is moeilijk en zwaar; zuchten, kreunen, steunen... Het trekt aan me! Ik voel me gewoon kut op dit moment!
Ik ben blij dat CJ vanavond weer weg gaat en ik nog even een paar uur alleen ben. Jammer genoeg vroeg ze of ik haar naar het vliegveld wilde brengen, waar ik natuurlijk geen nee op zei, dus dat kostte me ook weer ruim 2 uur. Echt heel jammer hoe het weekend gelopen is!