Week 17

MAANDAG 25 SEPTEMBER
Wat een dag, wat een dag. Vanochtend was het een drukte van jewelste. Er waren mensen bezig met het bouwen van de nieuwe hekken rondom de paddocks, de hoefsmid kwam voor Frank, er kwam een les van Robyne (trailer 1), Libby kwam Maggie (haar merrie) brengen omdat ze op vakantie gaat (trailer 2) en ondertussen kwam trailer 3 voor de volgende les van Robyne . Nadat Frank klaar was, was het tijd om Frosty rijklaar maken voor Robyne. En dat was alleen de ochtend! ’s Middags moest ik Frank en Maggie rijden en deed Robyne Luca.
Hoewel Frank en Maggie half broer/zus zijn, kun je je niet voorstellen dat ze zo het tegenovergestelde zijn. Frank is voorwaarts en wil graag werken; Maggie is lui en grijpt elk moment aan op te stoppen. Letterlijk! Eigenlijk is het ook best zielig, want ze is sinds april niet meer gereden en heeft alleen maar in het weiland gestaan. Nu werd ze ineens aan het werk gezet. Hoewel ik het heel rustig aan deed, was ze na 2 rondjes draven helemaal uitgeput. Geen wonder! Voor mij voelde het een beetje als ponykamp; een beetje rondjes rijden op een niet-zo-fantastisch-maar-zeker-ook-geen-slecht-paard.
Toen ik vanavond thuis kwam had ik er ineens een huisgenoot bij: Madie. Een aardig meisje van 19 jaar. Verder moet ik haar natuurlijk nog een beetje leren kennen.

DINSDAG 26 SEPTEMBER
Het was vandaag iets minder hectisch dan gister, maar we hebben onszelf alsnog goed bezig gehouden. Robyne heeft drie paarden gereden en ik twee, plus Liberace gelongeerd. Ik was blij dat ik vanmiddag twee uur pauze had. ’s Avonds zijn we naar The Cottage gegaan met Nicky (vriendin van Robyne) en hebben weer ongelooflijk lekker gegeten. Wat ik erg leuk vind is dat zowel Robyne als ik het leuk vinden om gerechten te delen; dat maakt het kiezen iets makkelijker en kan ik meerdere dingen proeven.
Dit was het leuke gedeelte van de dag. Het minder leuke gedeelte was dat de vriend van Madie bleef slapen. Hoewel ik hem natuurlijk niet kén, kan ik nu al zeggen dat hij niet het type persoon is waar ik mee zou willen omgaan. Als ik heel eerlijk ben vind ik het zelfs niet fijn om hem in huis te hebben. En ik zeggen dat ik redelijk veel mensen kan tolleren voor een (paar) dag(en). Toen ik dit en passant aan Robyne en Butch vertelde, reageerden ze zo lief: “Ik was het belangrijkste voor hen en als ik me op een of andere manier niet prettig voelde met haar vriend dan wel met Madie dan was het einde verhaal voor hun.” Ik hoop zelf gewoon dat hij niet heel vaak hier komt. Met Madie houd ik het denk ik wel uit.

WOENSDAG 27 SEPTEMBER
Omdat Robyne vandaag om 9.30u een les te geven had, wilde ik graag Maggie en Frank vóór die tijd gereden hebben. Dat is ook gelukt, maar meneer Frankenstein had de pet verkeerd staan en rende weer alle kanten op. Na bijna een uur heb ik de handdoek in de ring gegooid – althans dat dacht Frank. Wat hij nog niet wist, was dat ik hem ’s middags nóg een keer ging rijden. Poepchinees! Ik ben klaar met die ongein!
Na de les, stond ik klaar met Frosty om gereden te worden. Na deze drukke ochtend, dacht ik dat de middag rustig ging verlopen. Maar het tegendeel bleek het geval: Butch belde of ik de koeien kon halen om 13.30u. “Uiteraard!” Máár de zadelmaker voor Frank kwam ook om 13.30u. Of ik de koeien dan direct daarna wilde halen. “Sure!”
Na de koeien heb ik Frank gereden en Robyne Luca. Vervolgens heb ik Liberace gelongeerd en alle spullen nog schoongemaakt. Gelukkig kwam ook aan deze dag een einde. Ik kan oprecht zeggen dat ik er niet vrolijker van word als ik denk aan het weekend dat voor de deur staat.

DONDERDAG 28 SEPTEMBER
Ik wil niet eens praten over de drukke dag die ik vandaag heb gehad! Als ik er zo over nadenk is het eigenlijk onvoorstelbaar dat het allemaal gelukt is. Luistert en huivert (advies: lees snel, anders is de kans op plaatsvervangende stress aanwezig): ’s morgens heb ik Maggie en Frank gereden, daarna reed Robyne Frosty en Luca en mocht ik de paarden daarna (weer) wassen. Ondertussen zo veel mogelijk klaargemaakt voor de competitie in Dubbo waar we morgen naartoe gaan. Toen het eindelijk 12.30u was, ben ik snel naar huis gegaan om te lunchen, het huis schoon te maken (het was echt ranzig nadat Madie en haar vriend vertrokken waren) en ik heb een was gedraaid en opgehangen Vervolgens moest ik Liberace longeren en wassen omdat hij in de modder had liggen rollen. Daarna moest ik nog met Barney aan de hand zo’n 15 minuten lopen, moesten we de sprinklers naar de andere kant van de weilandjes verplaatsen (hels karwei – en zwaar) en nog “even” de trailer en Robyne’s auto wassen. Toen we eindelijk om 18.30u klaar waren, moest ik óók nog boodschappen doen. Jeej, wat een dag! En nu is het klaar!

VRIJDAG 29 SEPTEMBER
Ik begon de dag met de gedachte dat ik heel erg uitkijk naar zondagavond; dat dit weekend over is!
Gister hadden Robyne en ik besloten dat ze Luca en Frosty vanochtend zou werken, zodat dat niet op het wedstrijdterrein hoefde te gebeuren. Alleen hield dat in dat ik om 5.30u al op stal was om te voeren. De paarden moesten namelijk rond 08.00u gereden én, je raadt het al, gewassen zijn. Vervolgens de laatste dingen ingepakt en om 09.00u zaten we in de auto onderweg naar Dubbo. Het was ruim 3 uur rijden, maar gelukkig hebben we veel gekletst in de auto en voelde het absoluut niet als zo’n lange tijd! Tijdens de gesprekken, waar voornamelijk Robyne aan het woord was, realiseerde ik me dat ze eigenlijk niet echt veel van mij persoonlijk weet. Ze heeft bijvoorbeeld ook nooit echt direct naar mijn familie gevraagd. Het enige wat ze weet ik dat ik close met oma ben. Misschien doet ze dat bewust, omdat ze weet dat ik toch wegga, maar ik merkte dat de verhouding hierin een beetje scheef lag; ik weet behoorlijk wat over Robyne en Butch, maar zij weten weinig van mij.
Om 13.00u kwamen we aan in Dubbo en moesten we gelijk de paarden uitladen om met hen een rondje in en om de arena te lopen – Robyne had daarvoor een tijdsslot geboekt.
Vanwege het feit dat Rob redelijk laat was met inschrijven, waren er helaas geen stallen meer beschikbaar op het wedstrijdterrein, dus moesten we uitwijken naar een race-stal buiten het centrum. Het was gelukkig niet heel ver weg, alleen de stallen waren niet echt proper; er lag zand in plaats van houtmot, dus Rob was niet heel blij. Maar er was geen andere keus. Toen we naar het motel wilde gaan, kwamen we erachter dat ze schapen aan het scheren waren en Robyne stelde voor om een kijkje te nemen. Wat was dat leuk! En ik mocht zelfs een schaapie vasthouden!
Vervolgens hebben we lekker gerelaxed in het motel. Ondanks dat Rob heel chill was, voelde het toch alsof ik aan het werk was en niet over m’n eigen tijd beschikte. Rond 16.00u wilde ze nog even naar het wedstrijdterrein om gezellig wat wijn te drinken met vriendinnen die daar verbleven. Daar zat ik dan, tussen de oudere dames (er is nog steeds niks veranderd met vroeger) te wachten tot we weggingen. En maar gezellig en leuk doen; dat is ook vermoeiend. Eindelijk om 18.00u gingen we terug naar de paarden om te voeren en terug naar het motel. Hier bestelde we roomservice en rond 21.00u lagen we op bed. Het bed was heerlijk! Dan merk je toch wel dat het bed waar ik normaliter op slaap niet meer zo goed is en het gekraak betekent dat het z’n tijd heeft gehad.

ZATERDAG 30 SEPTEMBER
Op een normale (vroege) tijd liep de wekker af. We reden naar de racestal waar we de paarden gingen ophalen. Toen we op het wedstrijdterrein aankwamen bleek er direct daarnaast een racecircuit voor dravers te zijn. Op het moment dat we Luca en Frosty hun ontbijt hadden gegeven en Robyne net was begonnen met invlechten begonnen de dravers met hun training. Ik vond het geweldig om te zien – het is toch anders dan op tv – maar Frosty

en voornamelijk Luca vonden het zo spannend dat Robyne met veel stress de paarden binnen in de stallen heeft vastgezet. Rob had voor vandaag toevallig één stal weten te bemachtigen en Frosty werd aan de buitenkant vastgezet. Het stress-level van Robyne schoot bijna het dak uit. Ik probeerde maar rustig te blijven en niet meer olie op het vuur te gooien.
Gelukkig gingen beide proeven met Frosty erg goed. Vanwege het feit dat Robyne niet meer punten mag rijden met Frosty omdat Debora (eigenaresse van Frosty) niet meer in een lager niveau mag starten, deed Rob niet “officieel” mee. Toch had ze bij beide proeven de hoogste scoren (een zelfs boven 70%!) maar helaas telde dat dus niet.
Nadat het wedstrijdgedeelte erop zat mocht ik Luca invlechten. Ik was een beetje gespannen, omdat ik het nog nooit met naald en draad had gedaan. Hoewel ik dacht dat het beter kon, was Rob heel tevreden met het resultaat.
Inmiddels hadden we een tweede stal voor Frosty weten te bemachtigen, wat betekende dat de paarden hier konden overnachten in plaats van op de racestal. Dat scheelde niet alleen veel tijd, maar was ook voor de paarden veel fijner.
We gingen even snel op en neer naar het motel om ons op te frissen waarnaar we bij een bekende Thai uit eten gingen met “vriendinnen” van Robyne. Het was behoorlijk laat toen we weer bij het motel aankwamen. En of het allemaal nog niet genoeg was, verschuift de klok vannacht in verband met “Daylight savings” (zomertijd)! Uurtje korter slaap, joepie…!
Nog maar één dag en dan hebben we voorlopig geen wedstrijden. Dit is echt niet m’n favoriete onderdeel.

ZONDAG 01 OKTOBER
Ik kon niet wachten tot vandaag voorbij was! Er moesten vandaag 4 proeven gereden worden. De dravers waren ’s morgens vroeg ook alweer aan het trainen wat Luca, zacht uitgedrukt, nogal heet maakte. We hielden beiden ons hart vast. Maar gelukkig deed hij goed z’n best. Bij de prijsuitreiking bleek dat Robyne “overall” kampioen was geworden; met beide paarden in twee proeven 1e! We konden dus met een goed overwinningsgevoel weer op huis aan.
Op de terugweg kwam voor het eerst het leed van m’n moeder ter sprake en hoewel ik er niet van hou om negatieve verhalen te vertellen, luchtte het wel op om het met iemand te delen.
Rond 18.30u kwamen we eindelijk aan in Scone en zette ik een uur later voet in de cottage. Pff wat een weekend, ik ben kapot!