Week 8

MAANDAG 24 JULI
Ik was zo blij dat ik Robyne vanochtend weer zag. Het voelde fijn dat ik niet meer alleen was. Toch ben ik vandaag het merendeel alleen aan het werk geweest, omdat Robyne veel administratie moest doen. Dus ik ben begonnen met het uitpakken van de spullen van de competitie in Tamworth.
Tussendoor waren de mannen van de nieuwe schuur aan het afronden en kreeg ik de gelegenheid om met hun bouwlift boven de boerderij uit te stijgen en wat mooie foto’s te maken. De lift ging totaal 10 meter naar boven en het uitzicht was prachtig. We

hebben ook maar gelijk nummers uitgewisseld, zodat ik Bruce (vader) en Tom (zoon) nog een keertje kan opzoeken in Tamworth. Zo kom je toch ineens leuke, uiterst vriendelijke, nieuwe mensen tegen.

DINSDAG 25 JULI
Het was een lange dag. Ik moest de rest van de spullen nog opruimen, veel wassen, Franks paddock poepvrij maken, de kalfjes hooi geven (2 balen per weilandje), Frank rijden en Barney 45 minuten stappen. Robyne had nog steeds veel administratie te doen, dus ik was eigenlijk de hele dag alleen. Maar toch waren er twee dingen die erg positief waren. Ik stelde voor om Barney lekker buiten te stappen in plaats van in de arena; dat vond Robyne een goed idee (hèhè, lekker dat paard even weg uit die binnenrijbaan – wordt hij ook niet vrolijker van). En Frank boekt steeds meer succes. Het is nog wel hard werken, maar de goeie momenten zijn er steeds vaker! Het is ook erg fijn dat Robyne me momenteel zo begeleidt, want dat geeft me toch een stukje houvast. Ik realiseer me elke dag dat ze me les geeft, dat ik zo gezegend word, omdat andere mensen hiervoor moeten betalen en ik dit gewoon krijg. Wat een kans om mezelf te ontwikkelen.

WOENSDAG 26 JULI
Ik kon m’n geluk niet op (moet er zelf wel om lachen); ik ben vanmiddag naar de Aldi in Muswellbrook gereden (40 minuten heen en 40 minuten terug – dat doe je “even”) omdat het “Nederlandse dag” was en Aldi allerlei Nederlandse producten verkocht. Dus ik heb behoorlijk ingeslagen, voornamelijk voor anderen. Leek me leuk als presentje als ik weer ergens word uitgenodigd. Maar ik heb mezelf getrakteerd op roggenbrood en rode kool met appeltjes van Hak. Ik mag van mezelf elke 2 weken een potje openmaken haha (heb er 6 gekocht). Hoe je je dan ineens Nederlander kan voelen en hoe je ineens trots kan zijn op de producten van je eigen land. Ik wist niet dat ik het in me had!
Toen kwam vanmiddag Libby kijken naar Frank. Hoewel ik weet dat ze heel chill is, was ik toch een beetje gespannen of ze wel tevreden zou zijn met de resultaten. En dat was ze! Frank moet nog steeds wel een beetje wennen aan het nieuwe rijden, maar het ging zeker niet verkeerd. Wat ik van Robyne niet zo verstandig vond is dat ze ineens wilde dat ik schouderbinnenwaarts ging rijden – iets wat ik met Frank nog nooit gedaan heb – en hij hierdoor behoorlijk in de war raakte. Naar mijn mening moet je dat zeker nog niet willen als je paard niet stabiel loopt. Maar goed, ik had me er maar bij neer te leggen. Toen ik Frank min of meer aan het uitstappen was en Robyne met iemand anders aan het praten was, overtuigde ik Libby om Frank uit te stappen. Ze had namelijk nog nooit op hem gezeten en was nogal gespannen mede omdat hij zo groot is. Maar uitstappen vond ze wel een goed idee. Vervolgens moedigden we haar aan om ook een rondje te draven. Ze was zo lief en durfde niet heel veel te doen; bang om hem te verpesten. En Frank voelde dat gelijk, dus hij liep weer lekker op zichzelf en nam in geen geval het bit aan. Arme Libby, ik had haar zo graag het gevoel gegeven wat ik nu voel. Toch ze gaf me het grootste compliment wat iemand kan geven, namelijk dat het er bij mij zo makkelijk uit zag en dat ik zo’n goeie amazone was. Hier werd ik heel blij van; dit moet ik echt proberen te onthouden. Het voelt nu écht alsof ik een paard aan het inrijden ben en dat is altijd een droom geweest. Jammer dat het alleen niet m’n eigen paard is.
Nu Libby haar eerst ritje heeft gehad, hebben we haar gestimuleerd om vaker te komen. Het plan is dat ze ongeveer één keer per week langskomt om te rijden. Ik gun het haar zo, want ze is zo voorzichtig.

DONDERDAG 27 JULI
Toen ik vanochtend na m’n ontbijt weer aan het werk ging, had ik alles zo voor elkaar dat ik rond 09.30u aan de laatste dingen begon. Natuurlijk wilde ik graag wat extra dingen doen, maar ik had ook erge behoefte om een middag vrij te zijn. De laatste dagen voelde ik me namelijk niet zo lekker en het zou fijn zijn als ik wat tijd in m’n bed kon doorbrengen. Dus toen ik aan Robyne voorstelde dat zowel Frank als ik de middag vrij zouden hebben, vond ze dat goed. Wat prijs ik mezelf toch gelukkig met zo’n werkgever.
Helaas stuurde Robyne me ’s middags een berichtje waarin ze me vroeg om toch te komen helpen met het voeren van de paarden, omdat ze plotseling een les moest geven. Ik had niet echt iets beters te doen, dus dat heb ik (uiteraard) gedaan.

VRIJDAG 28 JULI
Robyne ging vandaag naar een nieuw paard kijken en had me meegevraagd om te filmen. Het was niet heel ver weg, “slechts” 1,5 uur rijden… Toen we daar aankwamen, prees ik mezelf nogmaals zo gelukkig met de plek (boerderij en stal) waar ik terecht was gekomen. Want hier was het vies, slordig en totaal ongezellig. Het paard stond al op de poetsplaats gereed, maar ik vond het totaal geen paard voor Rob(yne). Z’n uitstraling paste niet bij de paarden die Rob op stal heeft. Maar elk paard moet je een kans geven. Hij werd ingereden door de verkoopster en daarna ging Rob erop. Ze was er niet helemaal content mee en al helemaal niet voor deze prijs ($100.000). De verkoopster wilde graag dat ze ook een ander paard een kans gaf, maar na 5 minuten stapte Robyne af, omdat het dier veel te lui was. Helaas gingen we onverrichte zaken terug naar huis. Nouja niet helemaal: aanstaande dinsdag gaat ze namelijk naar Canberra om naar nog 3 andere paarden te kijken/rijden en de paarden van vandaag waren goed als vergelijkingsmateriaal. Ook hiervoor werd ik meegevraagd en ik kon m’n geluk niet op, want we gaan er namelijk niet met de auto heen, maar met een klein vliegtuigje!!
Ik sta echt versteld van alle gave en leuke dingen die ik in m’n schoot geworpen krijg! Onvoorstelbaar!
Toen we weer terug waren, ben ik direct Frank gaan rijden. Maar ja, hij had natuurlijk een dag vrij gehad… Dus het monster in hem kwam naar boven! Nadat ik zo’n half uur aan het vechten was, kwam Rob me toch maar helpen. Hij heeft zich nog nooit zo slecht gedragen; hij probeerde met alles wat in hem was onder m’n hulpen uit te komen. Maar na 75 minuten gaf hij zich gewonnen en droop hij letterlijk van het zweet. Klein onderkruipsel! En toch hou ik van ‘m!

ZATERDAG 29 JULI
Het is ongelooflijk hoe ik gezegend word tijdens deze reis!
Vanavond zouden we met Robyne, haar dochter (Dimity), zoon (Brad) plus vriendin (Holly) en Katrina sjiek-de-friemel uit eten gaan in “The Cottage” in Scone. Dus afgelopen week had ik een nieuwe nette jeans gekocht, omdat m’n oude inmiddels gescheurd was. Maar ik kon me maar niet neerleggen bij het feit dat ik geen nette schoenen had; ik heb alleen wandelschoenen en sportschoenen. Toch wilde ik eigenlijk geen nieuwe kopen, omdat ik die niet kan meenemen in m’n backpack.
Dus toen ik dit dilemma aan Katrina vertelde, nodigde ze me direct uit om met haar mee naar huis te gaan, omdat ze “toevallig” een berg oude kleding én schoenen van Dimity had gekregen die haar niet paste. Nu heeft Dimity ook nog eens een hele dure smaak en bleken er dingen van Chanel tot aan Yves Saint Laurent bij te zitten. Het voelde bijna als Kerst of m’n verjaardag waarbij ik alles kon kiezen wat ik wilde. Ik was zo intens blij en gelukkig! En ik kreeg ook nog een heerlijke lunch van Jane (Katrina’s moeder). En zo ben ik ineens 3 paar nieuwe schoenen en 2 zakken kleding rijker. Ik ben zo blij als een kind!
Wat een fantastische dag en wat voelde ik me weer vrouw om met een beetje make-up en hakken de deur uit te gaan in een geweldig restaurant. Ik heb heerlijk gegeten.
Voor Robyne vond ik het wel een beetje sneu dat Dimity al dronken was voordat ze aan tafel ging en Brad met Holly bijna een half uur te laat waren. Rob ergerde zich zichtbaar en ik voelde erg met haar mee.
Zowel op de heenweg als op de terugweg wilde Rob dat ik reed, zodat zij lekker een wijntje kon nemen. Ik heb slechts een drankje gehad: een heerlijk espresso martini!
Het was zo’n overweldigende dag; hier kan ik nog lang op teren.

ZONDAG 30 JULI
En of het gister allemaal nog niet genoeg was, was ik vandaag uitgenodigd voor een barbecue bij Katrina haar familie op het land. Dat was pas echt lachen, want bij een barbecue stel ik me voor dat het in een tuin is. Maar dit was midden op het land, waar ik niet eens met m’n auto kon komen. Stel je voor: je komt hobbel-de-bobbel aangereden op een land waar in de wijde omgeving geen huizen of wegen te bekennen zijn; slechts koeien en paarden staan te grazen. Vervolgens moet ik de auto parkeren bij een soort zeecontainer en moeten we nog zo’n vijf minuten lopen naar een soort dal waar midden op het grasveld drie campingstoeltjes zijn uitgeklapt en een dekentje met kussens op de grond ligt, tussen de paardenvijgen en met 7 honden om je heen. En dan staat er een soort van rooster op pootjes met een vuurtje eronder. Alles heel primitief op de picknickmand na, die was behoorlijk fancy. Interessant! En ook wel lachen! Dit moet je een keer meemaken. Maar voor de familie is dit de gewoonste gang van zaken en blijkbaar doen ze dit regelmatig. Hoewel het dan primitief was, was de lamsrack overheerlijk! En als dessert hadden ze pavlova gemaakt, iets typisch Australisch. Of was het toch Nieuw-Zeelands? Die strijd zal nooit rusten volgens mij haha.