Week 7

MAANDAG 17 JULI
Ik dacht dat het een rustige dag ging worden, maar toen ik bijna klaar was met de kalfjes, vroeg Butch me of ik “The office” bij de koeienstal wilde schoonmaken ergens deze dag, omdat woensdag de overheid een inspectie zou komen doen. Ik wierp een blik in het kantoortje en het was te vies voor woorden. Het zag eruit alsof het al een jaar niet was schoongemaakt. Daarnaast staat het, met open deuren, precies tussen het melkstation en de kalfjes, wat natuurlijk niet bijdraagt aan een schone (werk)omgeving. Ook hingen er overal stofraggen en spinnenwebben, wat ik hier in Australië al helemaal geen leuk idee vind. Butch deed voor hoe ik het met een ragebol kon schoonmaken en hij verzekerde me dat er geen spinnen waren. Uhuh, en gy gelooft dat….
Afijn, ik bedacht om Frank niet te longeren en alleen Liberace te werken, zodat ik iets meer tijd had voor de grote schoonmaak. Gelukkig besloot ik vóór de lunch aan het kantoor te beginnen, want Butch kwam met de mededeling dat bij het bouwen van de schuur de elektriciteitspalen verlegd moesten worden en in onze cottage tijdelijk geen stroom was. Hoe lang dit zou duren wist hij niet, maar hij verzekerde me dat het voor het eind van de dag gefixt zou worden. Top, daar zat ik net op te wachten. Eerst maar schoonmaken! Als een held op sokken begon ik aan m’n karwei met de ragebol en buiten wat hooiwagens zag ik geen enge geleedpotigen die me met huid en haar wilden opeten. Maar toen was daar toch het moment – ik heb niet gegild – dat er zo’n zwart mormel vanuit de TL-buis naar beneden viel en me nét miste. Love my job! Nadat ik zoveel mogelijk stofvrij had gemaakt, kwam Butch met de mededeling dat de overheid pas over een week of twee zou komen. Ik vroeg of het dan wel zin had om dit te doen, gezien de locatie van dit kantoor, maar hij vond van wel. Ondanks dat ik in een Engelstalig land ben, heb ik toch besloten om de rest met de Fránse slag te doen. En ik moet zeggen: het zag er (op het oog) best prima uit haha.
Het was inmiddels bijna 12.00 uur en ik had nog steeds geen elektra. Pas op zo’n moment realiseer je je hoe onhandig dat is: geen waterkoker, geen magnetron, geen tv en geen verwarmende airco… buuu! Dus met dekens op de bank hoopte ik iets op m’n laptop te kunnen doen. En jawel, precies op dat moment besloot het blauwe kreng om updates te gaan installeren! Ik had bijna een spontane yoga-cursus op Bali geboekt en de monniken in Tibet een bezoekje gebracht… Gelukkig kwam om 13.00 uur het jofele nieuws: de elektriciteit was weer aangesloten. Top, bedankt!
Eind van de middag kwam Robyne weer thuis van haar concours in Brisbane. Toen ze uitstapte gaf ze me een knuffel, wat me een warm gevoel gaf. Ik kan vertellen dat dat iets is wat ik inmiddels wel mis: knuffels! Dus het was niet alleen voor haar een blijk van dat ze blij was om thuis te zijn; voor mij was het een onverwacht cadeau. Tegelijkertijd werd ik hierdoor juist erg geconfronteerd met dit gemis en had ik vanavond erge heimwee. Niet in de zin dat ik graag in Nederland wil zijn, maar meer het gevoel dat iedereen die me dierbaar is zo ontzettend ver weg is en ik letterlijk aan de andere kant van de wereld zit. Op deze manier heb ik het nog niet eerder gevoeld. Ik hoop dat ik snel weer kan genieten van alle positieve dingen die er momenteel in m’n leven zijn, want voor ik het weet ben ik weer dat in kikkerlandje en verlang ik terug naar alles wat ik nu heb.

DINSDAG 18 JULI
De zadelmaker stond vanochtend om 8u op de stoep en Robyne wilde graag dat Frank ook even gecheckt werd. Hij bevestigde wat wij al dachten: het zadel van Frosty, dat we gebruikten, was te krap! Wellicht dat hij daardoor al die gekkigheid uithaalt. Ik denk zelf dat het een combinatie is van kleutergedrag en het zadel. Maar we hebben nu een beter passend zadel gevonden: het zadel van Katrina. Frank heeft namelijk geen eigen zadel, dus we moeten putten uit de zadels die hier op stal zijn.
Hierna gaf ik Frank een korte longeersessie om vervolgens te gaan rijden. Ik was zo blij dat hij aan de longe dezelfde streken uithaalde als bij mij onder het zadel en Robyne zelf kon zien wat het probleem was. Toen ik opstapte was Robyne daar gelukkig om me les te geven. En wat was ik blij aan het eind!! Eindelijk had ik weer een positief gevoel en heb ik weer lekker gereden. Lees: superhard gewerkt! Ik ben zelfs na de les van Frank gesprongen en heb Robyne een dikke knuffel gegeven. Ik was zó blij! We hebben gewerkt aan voorwaarts rijden. “Het hoofd komt wel”, zei Rob. En ze had gelijk. Op een gegeven moment reageerde hij zelfs op m’n “binnenbeen – buitenteugel combinatie”. Wie dat heeft uitgevonden trouwens was echt briljant. Ook bokte hij niet meer bij het aanspringen in galop, hoewel het nog niet van harte ging. Maar ik had eindelijk het gevoel dat er wat progressie was: hij nam zowaar het bit aan. Ongelooflijk. Waar ik ook blij om ben, is dat ik inmiddels dezelfde taal spreek als Robyne qua vakjargon. En dat is een enorme opluchting!
Toen we lunchpauze hadden ben ik naar het huis van Robyne en Butch gegaan en heb ik met Robyne een gesprekje gehad over het feit dat het alweer m’n 7e week van de 12 weken is en dat ik graag nog een tijdje zou willen blijven. Ze reageerde heel positief met te zeggen dat ik zo lang mag blijven als ik wil. Wauw! Ik gaf aan dat ik nog een beetje in dubio zat met wat ik wil met m’n eerste visum en m’n vliegticket (ofwel ik moet m’n ticket cancelen ofwel ik mis 3 maanden van m’n eerste visum) en dat ik ook nog de oostkust wil doen. Ze opperde zelfs de mogelijkheid om te reizen voor bijvoorbeeld 6 weken en daarna terug te komen. Hoe fijn is dat?! Ik kan momenteel m’n geluk niet op!

WOENSDAG 19 JULI
Gisteravond kwam Robyne met het idee dat ik vandaag vrij zou zijn. Dat vond ik helemaal niet erg. Maar de eerste gedachte die door m’n hoofd schoot was dat ik het jammer vond om Frank na gister een dag vrij te geven. Gelukkig kwam ze daar vandaag zelf ook mee en heb ik hem toch vanmiddag gewerkt. Het was helaas niet zo’n groot succes als gister, maar we konden er goed op doorwerken.
Verder heb ik niet veel gedaan, behalve boodschappen en m’n belastingen (moesten ook nog gedaan worden).

Oja en trouwens, ik moet nog iets vertellen. Voordat ik op reis ging hadden verschillende mensen tegen me gezegd dat je in Australië bijna overal een boete voor kan krijgen en dat ze hier blijkbaar heel streng zijn. Er werd zelfs gezegd dat je alleen kan zeggen dat je in Australië bent geweest als je een boete hebt gekregen. Afijn, ik hoef het waarschijnlijk niet meer te vertellen, maar een tijdje geleden ontving ik een brief met daarin een bonnetje met de prijs van m’n boete: $108. Het vergrijp was: “Not angle park as on parking control sigh/road marking”. Apart, want in de auto ben ik juist erg waakzaam op overtredingen. Hoe dan ook, m’n misdrijf was gepleegd in Cronulla op 3 juni; de dag waarop ik mam naar het vliegveld heb gebracht en we nog een koffietje in Cronulla hebben gedaan. De dag waarop de boete me toelachte, hing ik direct aan de telefoon met mam en vroeg ik haar of zij zich kon herinneren of ik verkeerd geparkeerd stond. Geen van ons kon bedenken wat ik fout had gedaan. Nadat ik het er met Natalie over had gehad, heeft ze me geholpen om – met veel pijn en moeite – de foto te laten opsturen (overigens nog steeds niet ontvangen).
Maar toen ik laatst bij CJ op bezoek was en ik dit verhaal vertelde en zei waar ik geparkeerd stond, reageerde ze direct met: “Oh daar hebben mijn zussen zo vaak een boete gehad; iedereen krijgt daar een boete…!” Fijn! Nu ze me erop wees, bleek er een ieniemienie klein bordje te staan met de tekst: “90° angle parking rear to kerb”. Juist, dat wilde ik zeggen… geen flauw idee wat dat te beteken had. Na enige uitleg bleek dat je altijd achteruit moet INparkeren, met het idee dat dat minder gevaarlijk is voor kinderen dan achteruit UITparkeren. Zucht, ik had vooruit ingeparkeerd…

Frank vond het blijkbaar ook een goeie grap!

DONDERDAG 20 JULI
Vanochtend hebben we alles zo snel mogelijk gedaan, zodat Robyne en Natalie op tijd konden vertrekken om richting Tamworth te gaan voor een competitie die tot zondag duurt. Zoals bij elke competitie maakt Natalie zich behoorlijk druk over het pakken van alle spullen. Deze keer was ik er voor de verandering bij en ik begreep serieus niet waarom er nou zo’n groot punt van moet

worden gemaakt. Alles verliep prima en uiteindelijk viel het pakken best mee.
Tussen alle bedrijven door heb ik ook nog Frank gereden onder supervisie van Robyne. En hoewel hij niet zo spectaculair goed liep als eergister, deed hij goed z’n best en kon ik trots zijn. Dat gevoel van eergister probeer ik zo lang mogelijk vast te houden, want dat was echt een overwinning.
Rond 13.00u vertrok de hele meute en was ik aan mezelf overgeleverd. No problemo, doe ik even!

VRIJDAG 21 JULI
Omdat Tamworth “maar” 1,5 uur rijden is, was ik door Robyne uitgenodigd om een dagje te komen. Dus na de ochtendroutine met de kalfjes, zorgde ik dat het diner voor de paarden klaarstond en ben ik na de ochtendshift zo snel mogelijk in de auto gesprongen. Hoewel ik een lekker koffietje bij m’n vaste koffietentje (Kerv) had gehaald en met een vrolijk muziekje de weg op ging, had ik het na ongeveer een half uur alweer helemaal zitten. Ik probeerde nog te genieten van de mooie natuur, maar het zuchten en kreunen was inmiddels begonnen. Ik hou gewoon niet van lange afstanden en al helemaal niet als ik 1,5u op één weg moet rijden. En dan te bedenken dat ik óók nog terug moet. Hou maar op!
Daar was ik dan, op het wedstrijdterrein wat een heel paardencomplex bleek te zijn, inclusief bijna 500 stallen en een enorme indoor arena omringd met stoelen voor publiek (het leek op de Bijlmer Arena, maar dan iets kleiner). Ik was precies op tijd, want Robyne ging net haar eerste proef rijden. Luca was aan het spoken omdat hij een witte sticker zag… Ongein! En bij Robyne stond het huilen nader dan het lachen.
Ineens viel mijn oog op de rode “hoedjes” bovenop de letters langs de arena... Het bleken kerstmutjes te zijn! Toen ik boven kwam, was de foyer volledig in kerststijl ingericht, inclusief de tafels… Maar toen kwam ik erachter wat de naam van dit evenement was en dat maakte het alles duidelijk: “Christmas in July”. Ik vond het best een goeie grap; zou iets voor mij kunnen zijn!
Ondanks dat het zo’n grote bedoening was, vond ik het toch nog best stil qua mensen (en paarden). En ik begon me na een uur of 13u toch wel een beetje te vervelen. Jammer, want ik had het me anders voorgesteld. Eindelijk begon rond 17.15u de freestyles (kür op muziek); daar had ik de hele dag op gewacht. De freestyles waren heel wisselend; van slechte muziekkeuze, tot een spetterend en professioneel geheel van Robyne (dan zie je toch snel wie de prof is).
Hierna ben ik weer op huis aangegaan – heerlijk nog 1,5 uur!
Omdat Luca alleen vandaag z’n proeven had, bracht de vader van Katrina Luca weer thuis met de trailer. Helaas heb ik het de komende dagen dus niet zo rustig als ik dacht. En Luca en ik zijn ook al geen vrienden…

ZATERDAG 22 JULI
Vandaag was een rustige dag. Ik kon alles in m’n eigen tempo doen en had zeker geen haast. Hoewel ik het absoluut niet erg vind om alleen te werken, merk ik dat ik toch ook wel het gezelschap van anderen mis. Zoals vandaag waren alleen Butch en ik aanwezig en heb ik, op de ochtend na, de hele dag niemand gezien.
Toen ik vanavond de tv aanzette schoot ik volledig in de lach. Het bleek niet alleen in Tamworth “Christmas in July” te zijn, maar op heel veel zenders waren Holiday programma’s te zien, van Holiday Baking kookprogramma’s tot Home Alone. Ik moet dit “Christmas in July” echt voor thuis onthouden, want het is natuurlijk te leuk om in juli Kerst te vieren!

ZONDAG 23 JULI
Ken je dat gevoel dat het voelt alsof je je door modder aan het worstelen bent… De hele dag heeft zo gevoeld. Alles kostte enorm veel moeite, terwijl het eigenlijk “piece of cake” was. Behalve vanochtend, toen ik bij de kalfjes kwam en voor de tweede dag op rij alles alleen moest doen, omdat Butch ook alleen was. Zal hij ook fijn hebben gevonden, maar niet heus. Afijn, het duurde dus allemaal veel langer. Ik moest tussendoor ook nog op de melk wachten, omdat Butch nog niet genoeg koeien gemolken had. Lekker even klagen moet soms kunnen, toch?!
Bleegh, kan ik niet gewoon een time-out krijgen?
Ondanks dit gevoel wilde ik niet helemáál bij de pakken neer zitten en ben ik extra op tijd begonnen vanmiddag zodat ik nog wat tijd had om met Daisy (nummer 145) te knuffelen. Ze zit inmiddels bij de groep en is gelukkig weer gezond. Hoewel de andere kalfjes toch ook met enige vorm van interesse naar me toeliepen, kwam Daisy aangehuppeld als een dartel kalfje bij het horen van haar naam. Wat een droppie is het toch. Ik ga toch maar aan Butch vragen of ik haar mag adopteren.