11. Bell Gorge Wild. Lodge --Mt Elizabeth Station

Omdat we gisteravond al vroeg gingen slapen , werden we vanmorgen al vroeg gewekt door allerlei vreemde dierengeluiden , die je met de beste wil van de wereld niet kunt thuisbrengen . Allerlei voor ons vreemde , repeterende geluiden van diverse vogels houden ons wakker , en omstreeks kwart over vijf dringen de eerste zonnestralen onze tent binnen . Vanuit onze bedden kijken we naar de natuur die ontwaakt . Natuurlijk kan ik het niet laten , en begin al vroeg in de morgen met fotograferen . We staan om 06.45 op , pakken de koffers weer in en na een lekker ontbijt zijn we weer klaar voor onze volgende route naar Mt. Elizabeth Station , ongeveer 30 km westelijk van de GRR. We verlaten de mooie Wilderness Lodge om half negen , en bezoeken onderweg na 'n uurtje rijden eerst de kleinere Galvans

Gorge . Een redelijk kort pad brengt ons weliswaar naar de kleinere , maar wel geweldige Gorge , waar ik ook weer enkele mooie foto's van ' n andere Lizzard kan maken . Mooie vlinders vliegen door de prachtige bomen en struiken , en aan het eind van het betrekkelijk korte pad ligt een idyllisch klein meertje , omringd door indrukwekkende rotspartijen . Nadat we deze mooie Galvans Gorge hebben verlaten stappen we weer in onze bloedhete auto , en bereiken om half twaalf Manning Gorge . Bij het Roadhouse gooi ik de tank weer vol a raison van liefst 2,50 dollar/ ltr . Ook moeten we hier ook 8 dollar pp betalen om deze Gorge te bezoeken . Het eindresultaat is weer geweldig , maar we hebben er wel weer veel moeite voor moeten doen. Eerst rij je vanaf het Roadhouse naar de camping aan de rivier , dan stap je in een klein veerpont en trek je dit bootje ca 50 mtr naar de overzijde . En dan begint de lange , zware klim naar de mooie Manning Gorge. Na anderhalf uur ploeteren in de bloedhete zon bereiken we deze oase en uitgeput lessen we onze dorst aan de meegenomen flessen water en de heerlijke nectarines van 2,70 dollar per stuk . Na drie kwartiertjes rust , en het maken van alweer prachtige opnames van dit mooie stukje natuur wacht

ons nogmaals de terugtocht onder dezelfde bizarre omstandigheden . Achteraf was het zeker de moeite waard , maar als ik van te voren alles had geweten ... ? Terug bij het Roadhouse is de buitentemperatuur liefst 44 graden , en aan de temperatuur in de auto durf ik helemaal niet meer te denken . Omstreeks half vijf bereiken we Mt.Elizabeth Station , een enorm grote boerderij van ongeveer vijf honderd duizend acres grond , dit is ongeveer 200.000 hectare , waarop 5000 stuks koeien grazen . Na het inchecken drink ik eerst een pilsje om dat stuk leer in mijn mond weer iets soepeler te maken . Ik probeer tussen vijf en zes uur vergeefs om via de openbare telefooncel Europcar of mijn reisburo te bereiken , maar ondanks het opnieuw kopen van een pre-paid telefoonkaart , het inroepen van hulp van de telefoniste van Telstra ( telefoonmij ) , lukt het me weer niet om contact te leggen . Om zes uur geef ik de moed op en verlaat het pikkedonkere erf , onder het toeziend oog van de grote 1,70 mtr hoge stier die me van ca zes meter afstand aan blijft staren als ik bijna mijn nek breek in de modder voor het hek . Waarschijnlijk heeft hij medelijden met me en

denkt ; " jong , doe hubs ut al zwaar genog " . Ook de twee grote honden begeleiden me naar binnen , ze blaffen wel , maar dus bijten ze gelukkig niet . Mia heeft inmiddels al weer de koffers en 'n deel van de auto stofvrij proberen te maken , hetgeen maar ten dele lukt . Zelfs ik baal ervan hoe smerig onze auto inmiddels is geworden van alle rode stof die via de vaker geopende ruiten naar binnen dringt . Alles in de auto, het dashboard , de stoelen , onze koffers , rondliggende jassen , vesten , fotoapparatuur , werkelijk alles is bedekt met 'n laagje rode Australische stof . Mijn witte haardos is aan een kant rood door de alsmaar binnenwaaiende stof . Na een snelle maar doeltreffende wasbeurt in de aparte wasgelegenheid eten we met de ca tien gasten aan een grote tafel in de overdekte buitenlucht gezamenlijk ons avondeten . Zo leer je natuurlijk wel je medereizigers kennen . Er is een Nederlander met zijn Duitse vriendin , en verder nog een Australisch gezin met kindje en beide opa's en oma's . Deze Australiërs waren gisteren ook in Bell Gorge Wilderness Lodge , en blijken ook morgen in ons volgende verblijf te slapen . Mt Elizabeth Station is proper , maar erg pover . Een zeer kleine kamer, twee vrijstaande bedden en een kastje. Geen

stoel en tafel , geen airco , geen wasbak , geen douche en geen wc op de kamer. Voor vijf 2-en 3 persoonskamers waren er slechts twee aparte toilet / douche gelegenheden , waar ik bovendien beide keren tijdens het douchen geen warm water kreeg . Het eten was redelijk , niets bijzonder , maar vanaf diverse schalen aan het lopende buffet kon je twee soorten vlees , quiche , groentes en rijst nemen. .Na het eten hebben we nog wat nagepraat met onze Duits-Nederlandse medereizigers en om half tien zijn we vermoeid , maar ook weer voldaan voor de mooie dag in slaap gevallen .