15. Kununurra -- Timber Creek

Vanmorgen zijn we om kwart over zes opgestaan , en nadat we de koffers weer ingeladen hebben gaan we ontbijten in het restaurant. Op de tafel buiten op het terras liggen nog steeds dezelfde kruimels als gistermorgen , dus besluiten we om maar binnen te ontbijten . Voor het geld dat je voor zo'n ontbijt betaald hebt, ca 14 Euro pp , krijg je eigenlijk niet veel terug . De kamer , het diner en zwembad vinden we uitstekend , en dan laten ze eigenlijk steekjes vallen bij ontbijt en het schoonhouden van de terrastafels , jammer . Het kan er natuurlijk ook aan liggen dat over enkele weken het seizoen is afgelopen , maar ook dan mag dit niet . We verlaten Kununurra om kwart voor acht , het is nu 28 graden en tot Kimber Creek moeten we ongeveer 230 km rijden . Onderweg maken we een omweg van ca 75 km naar Lake Argyle . Dit is een kunstmatig meer , het grootste van Australië , dat ontstond in 1969 door het plaatsen van een dam in de Ord River. Door

deze dam werd natuurlijk een enorm stuk land onder water gezet , maar het leverde een flinke energiecentrale op , een mooi toeristische trekpleister , maar vooral het beheersen van de waterstanden en de iirigatiemogelijkheden brachten vele voordelen voor dit enorm dorre , maar tevens door de hevige regenval in de natte periode door overstromingen geteisterde gebied . We bezoeken het Durack Homestead museum . Dit is een kopie van de Homestead ( boerderij ) van de familie Durack. , die bij de bouw van de dam geheel onder water kwam te liggen . De familie Durack is een Ierse familie , die aan het einde van de 19e eeuw vanuit Sydney met ca 5000 stuks vee naar hier te voet naar toe trok . Deze barre tocht duurde liefst acht maanden . Omdat we in deze drie weken ook nog geen schapen hebben gezien , vertelt een Australiër ons dat er de laatste jaren steeds minder schapen gefokt worden , en bovendien meer in het zuiden van Australië , omdat in het noorden veel Dingo's leven . Er is dwars door Australië een duizenden km's lang hek geplaatst om deze wilde honden , die schapen opjagen en opeten , tegen te houden . Om tien uur vervolgen we

onze weg , het is inmiddels 31 graden , maar de airco doet het nog steeds . Omstreeks 11 uur bezoeken we in het Keep River N.P. de Cockatoo Lagoon met zijn mooie waterlelies en vogels , maar de krokodillen zien we dit keer niet . Op de korte Gingers Hill Walk tonen ze een bouwwerk , bedekt met takken , waar de Aboriginals vroeger grotere vogels lokten en vingen . Onderweg naar het Judbarra N.P. in de richting van de grens met het Northern Territory, eten we alles op wat nog te eten is in onze auto . Want ook tussen de afzonderlijke staten van Australië mogen op straffe van zeer hoge boetes of zelfs hechtenis, o.a. ook geen etenswaren worden meegenomen . In ons geval blijkt dat een farce , want behalve een groot bord met Northern Territory , zien we niets of niemand iets controleren. In het Judbarra N.P. wandelen we nog kort naar de Gregory's Boab Tree , die herinnert aan een vroegere excursie . Van de beloofde vele krokodillen was ook deze keer geen enkele te zien . Enkele km's voor Timber Creek bekijken we nog boven op een heuvel een bekend oorlogsmonument , en testen we nog eens onze 4WD-kunsten . In het Timber Creek Hotel aangekomen

schrikken we eerst even van de povere kamer , maar het valt achteraf toch nog mee, het is schoon , maar totaal ouderwets en heeft zijn beste tijd gehad. Er is zelfs nog een klein zwembad , waar we een half uurtje gaan zwemmen . In het Northern Territory moeten we de klok nogmaals anderhalf uur voorruit zetten , dus nu zit er 7,5 uur tijdsverschil tussen ons en Groeet Genhei . Dus als wij om 23.oo uur naar bed gaan , is het bij jullie pas 15.30 uur . En als jullie om 23.00 uur gaan slapen , dan wekken op hetzelfde moment allerlei vreemde vogels ons met de raarste geluiden om 06.30 uur 's morgens . Omstreeks haf acht gaan we eten , en ook hier is de klok zeker zestig jaar stil blijven staan . Wel vijf soorten stoelen staan om de gedekte tafels , iedere tafel gedekt met een rood tafellaken , waarover een groot plastic tafellaken ligt . Verschillende gordijnen hangen voor de hoge vensters , en de muren zijn wit geverfd . Aan de muren hangen zeker zes airco's , die

met heel veel geluid proberen om de temperatuur iets omlaag te brengen , geholpen door zes joekels van ventilatoren , die voor nog meer geraas zorgen . Er is een beperkte kaart , zoals trouwens bijna overal , de prijzen zijn ook vrijwel overal gelijk , maar het eten smaakt voortreffelijk , en ja daar zijn we per slot van rekening toch voor gekomen . We raken ook nog met een Australische landmeter in gesprek , die jaren geleden in het kader van uitwisselingswerk 1 jaar voor het kadaster in Roermond had gewerkt . Daarna gaan we naar onze kamer , ik ga verder met mijn nieuwe hobby , mijn dagboek , en Mia gaat eens orde brengen in al onze koffers , zodat duidelijk moet worden of er een wasdag moet worden ingelast .