Dag 20: The Great Wall of China

Zaterdag 20 februari, om kwart over vijf ben ik wakker, een half uur voor de wekker gaat. Niets voor mij, maar goed, het is the Great Wall of China natuurlijk. Op m'n dooie gemak kan ik onder de douche en vervolgens zo veel mogelijk lagen kleren aantrekken. Er staat een harde, koude wind, maar de lucht is strakblauw en er staat een waterig zonnetje. Misschien valt het later op de dag wel mee met de kou. In de metro kan ik zitten en er staat een jongen voor me met zijn rug naar me toe. Op de rug van zijn jas staan twee Chinese tekens en het eerste teken herken ik! Het is nü, the female radical, met daarboven een dakje. Samen is dit ān en dit betekent safety. Het tweede teken herken is niet, maar ik ga ervanuit dat de jongen een beveiliger van iets of iemand is. Stiekem maak ik een foto van zijn rug zodat ik het tweede teken later kan opzoeken, maar de jongen heeft blijkbaar een vriendin die twee stoelen verderop naast mij zit en heeft gezien dat ik een foto maakte van haar vriend. Ze begint luid en boos tegen haar vriend te praten die zich van geen kwaad bewust is. Ze durft niet direct tegen mij te praten, maar het is me wel duidelijk dat ze niet blij met me is door de boze blikken die ze me geeft. Oeps.

Als ik bij de schoolingang aankomt staan Jorge (uit Peru), Bruno (uit Brazilië) en de taxichauffeur (jawel, uit Beijing) al op me te wachten. Perfecte timing. Vandaag is de verjaardag van Jorge dus ik zeg shēng rì kuài lè (happy birthday) en geef hem een Chinese ontbijtpannenkoek. Ongeveer anderhalf uur later komen we aan bij de Chinese Muur. We kopen een kaartje en volgen de mensenmassa naar boven. Het is rustig vandaag, maar rustig betekent nog steeds veel mensen bij elkaar. Op de achterkant van het toegangsticket staat 'You are not a true hero until you climbed the Great Wall', pff overdrijven is ook een vak denk ik nog. Eenmaal op de muur is deze veel steiler dan ik me had voorgesteld en het is echt beklimmen in plaats van bewandelen. Jorge haakt na de eerste heuvel af en Bruno en ik gaan samen verder. Wow, dit is echt gaaf. De muur volgt de vorm van de bergen en gaat van links naar rechts, stijl omhoog en stijl omlaag. Sommige delen zijn voorzien van trappetjes en sommige delen zijn gewoon glad. Ik zou hier niet willen lopen met regen of sneeuw, want dat is simpelweg niet te doen. De wind is ijs- en ijskoud en ik ben blij met alle laagjes kleren en de muts op m'n hoofd. Het flesje water dat ik bij me heb is bevroren. We lopen tot we bijna geen mensen meer zien, maar bedenken ons dan dat we ook weer terug moeten. Het uitzicht is adembenemend en we kunnen ons voorstellen dat je zeker een dag aan het lopen bent om tot de volgende bergtop te klimmen. Het is tijd om Jorge weer op te gaan zoeken.

Onderweg terug naar Beijing vanaf de Great Wall besluiten we nog langs de Ming Tombs te gaan. Deze liggen ongeveer op de route. Er is een heel mooi museum met allerlei kledingstukken en bezittingen van keizers en keizerinnen, natuurlijk bezet met allerlei dure edelstenen en goud. Erg mooi. Ik had meer van dit soort dingen verwacht in bijvoorbeeld de lege tempels van de Forbidden City. Er is een groot park aangelegd rondom the tombes, maar er wordt momenteel verbouwd en onderhoud gepleegd, dus we bezoeken alleen de grootste tombe. Gaaf om te zien hoe ze dat hebben aangelegd, maar iets te modern naar mijn smaak om er echt van onder de indruk te zijn.

In de auto terug naar de stad hebben we het over de gigantische aanwezigheid van blauw op de straten van Beijing. Bij elk metrostation staan controles en op elke hoek van de straat zijn agenten te vinden. En dan niet bescheiden één of twee, maar gelijk een stuk of vijf. Mannetjes zijn goedkoop hier. Ondanks dat, of misschien juist daardoor heeft niemand zich onveilig gevoeld en ga ik ook gerust in m'n eentje in het donker nog over straat. We hebben het over de criminaliteit in Brazilië en Peru waar dit wel anders is, maar waar toch verbetering in begint te komen. Jorge is naast psycholoog ook criminoloog en het gesprek komt uit op Joran van der Sloot in de Peruaanse gevangenis. Jorge kent de ouders van Stephanie Flores. Bijzonder.

Aan het eind van de middag worden we weer bij school gedropt.We hebben nog niet gegeten dus dat gaan we eerst doen. We missen Westers eten en gaan naar Annie's. De spaghetti quattro formaggi is fantastisch. We hebben vanavond met een groep mensen van school afgesproken om te eten en daarna naar een bēijiû bar te gaan. Het heeft geen zin om tussendoor nog langs huis te gaan dus Jorge en ik gaan naar de school om nog even op de bank te hangen en ik vermaak me prima met de Lonely Planet van China. Bruno gaat naar huis, hij heeft morgen om acht uur weer les. Om een uur of zeven ontmoeten we de groep bij Dongzhimen station en eten in de Ghost Street. De vele restaurants in deze straat zijn 24 uur per dag open, vandaar Ghost Street. Na het eten lopen we met z'n achten naar de bēijiû bar. We zijn met Sofya (from Russia with Love, heeft Mandarijn gestudeerd in Beijing en werkt nu bij de LTL school, heeft een hekel aan Russen), Marc (geboren in Italy, woonachtig in New York City, studeert Mandarijn omdat zijn broer het geprobeerd heeft maar het hem niet lukte), Andreas (Duitse directeur LTL school), Sarah (from Beijing), Lesly (uit Guatemala), Alex (uit Oostenrijk), Alex (uit Duitsland), Jorge (uit Peru) en wô (ik). Na tien minuten lopen blijkt de bēijiû bar gesloten. Na nog eens half uur door de hutongs lopen

komen we bij een geweldig hutong barretje uit. De oude hutong is vanbinnen helemaal opgeknapt, maar heeft de klassieke uitstraling behouden. Er zijn alleen westerlingen binnen en later op de avond raken we aan de praat met twee mannen die al jaren bij de Engelse ambassade werken en geen woord Mandarijn spreken. Erg grappig. Rond een uur of twaalf pakken we een taxi. De helft van de groep haakt af en Alex (uit Oostenrijk), Marc, Lesly en ikzelf komen terecht in The First Floor in het hippe Sanlitun. Rond een uur of drie zijn alleen Lesly en ik nog over en om vijf uur pakken ook wij een taxi richting huis. Ik slaap bij Lesly, want ik denk niet dat mijn homestay familie het waardeert als ze de deur nog voor me open moeten doen. De taxichauffeur begrijpt in één keer waar we heen willen als Lesly hem het adres verteld en probleemloos zet hij ons netjes voor de deur af. Dat is dus het geheim voor het vlekkeloos Mandarijn spreken, genoeg gin & tonic.