Maandag 22 februari, heel Beijing is weer aan het werk vandaag, een week na het Chinese Nieuwjaar. Het is bizar druk in de metro. Tussen de middag lunchen we bij de Lü Chā (Green Tea Restaurant) met Lesly, Ronja, Helen, Felix, Alex, Lorena, Alex, Gloria en Cynthia. Ik ben nog niet helemaal hersteld van zaterdagavond, dus het meeste van de vooral pittige gerechten laat ik aan me voorbij gaan maar er is ook een soort uitgehold-brood-met-vanille-ijs-taart en daar word ik erg gelukkig van.

Na school gaan Ronja, Lesly en ik eropuit om een massage te scoren. We komen er niet helemaal achter wat de massage inhoudt, maar we kunnen met z'n drieën tegelijk. We moeten onze kleren aanhouden en gaan liggen op een bed. De massage is alles behalve ontspannend. Er loopt een kind met piepende schoenen in de wachtkamer, de buurman is aan het timmeren en de bedden kraken. De massage zelf voelt als een bijna dood ervaring. Lesly heeft de slappe lach en Ronja is muisstil. Met een wanhopig piepstemmetje vraagt Ronja opeens; 'Hoe zeg je ook alweer zachter in het Chinees?'. De drie mannelijke masseurs vinden het heel komisch en blijven stug doorgaan. Ik ben blij dat we voor dertig minuten hebben gekozen in plaats van een uur.

We hebben na de massage nog een paar uur de tijd voor wat achterstallig onderhoud aan de studie, dus dat komt goed uit. Om zes uur hebben we een schoolactiviteit voor het Lantern Festival. Het is een wedstrijdje lampionnen in elkaar zetten. De prijs is een pakketje met de zoete bàozhî dingen met sesam- en pindavulling die ik een paar dagen geleden bij de homestay familie geprobeerd heb, dus ik probeer vooral om níet als eerste te eindigen.

Vanavond schijnt de laatste dag te zijn dat er vuurwerk mag worden afgestoken, dus Alex (from Germany) en ik gaan even snel eten bij Annie's (spaghetti carbonara mmm) en lopen een tijdje rond in de omgeving van Guomao. Het vuurwerk valt eigenlijk maar tegen en gaan op zoek naar een metrostation om naar huis te gaan. We komen bij een compleet verlaten metrostation met een paar vervallen poortjes en daarachter een lange, donkere tunnel. Zo één uit een slechte horrorfilm. Dus ik zeg tegen Alex; 'I'm definately not going in there..'. Hij zegt sarcastisch; 'Why not? It looks so trustworthy.' Hij wil kijken of de poortje nog werken en opeens beweegt er iemand in de tunnel. We zetten het op een rennen en stoppen pas als we aan het eind van de straat de hoek om kunnen en weer wat mensen zien. Creepy, ik wil naar huis. Het tweede metrostation ziet er niet veel beter uit, maar er brand licht en er zijn mensen. Anderhalf uur later lig ik in bed, het vuurwerk kan me gestolen worden.