Zaterdag 27 februari, mijn allerlaatste dag in Beijing. Om half tien speel ik voor de laatste keer een uurtje met Stephanie. Inmiddels is ze bekent met alle Disney klassiekers, kan ze tot tien tellen, weet ze wat blauw, groen, rood, oranje, geel en roze is, kent ze veel verschillende dieren (de panda blijft favoriet) en weet ze de Engelse benaming voor verschillende familieleden. Rond kwart voor elf schiet ik onder de douche en haast ik me naar de metro. Als ik Ronja app dat ik te laat ga komen antwoord ze dat het pas half twaalf is en dat we om één uur hebben afgesproken. Oeps, ik ben een uur te vroeg.

Op m'n gemak kan ik even langs de famous Beijing Bakery, vlakbij de school. Maar voordat ik bij de bakkerij ben, kom ik langs een karretje waar grote crêpes gemaakt worden. Ik ben afgeleid en ben de bakkerij alweer vergeten. Op m'n gemak loop ik naar de Bank of China. Morgen vertrek ik naar Xi'an en ik weet dus niet precies wanneer ik weer een bank tegenkom waar ze mijn bankpassen accepteren. Voor de zekerheid hier maar even pinnen, ik heb tenslotte toch nog zeeën van tijd. Ik ben alsnog een half uur te vroeg op school en kan dus nog mooi even een hostel boeken in Xi'an. Hier blijf ik drie nachten voor ik door ga naar Chengdu.

Vandaag staat het 798 Art District op het programma. De groep bestaat uit Sarah (uit Beijing), het zusje van Sarah, Ronja (uit Duitsland) en Toby (uit Engeland). Het is een wijk met allerlei oude industriële panden die nu worden gebruikt als musea en galerijen, restaurants of winkeltjes. Ook op straat zijn allerlei kunstwerken te vinden. Het is een leuke, levendige wijk. Na een paar uur te hebben rondgeslenterd gaan we iets eten en drinken bij een tentje in de buurt. We schuiven twee tafels aan elkaar en ik krijg het voor elkaar om een bamboe vaasje dat blijkbaar tot de nok toe gevuld is met water om te gooien, precies over de pijpen van Toby's spijkerbroek. Het is best koud buiten, dus hij is niet heel blij met me. Oeps, sorry..

Om een uur of zes ontmoeten we Jorge op het metrostation en neem ik afscheid van Ronja. Ronja heeft nog vier maanden te gaan en gaat over drie weken naar een Chinese middelbare school. Best heftig, wiskunde en geschiedenis in het Chinees. Als ik naar de metro loop word ik nogal agressief aangesproken en hardhandig vastgepakt door een verkoper met een soort notentaart op een karretje. Ik schud me los en zeg in het Nederlands dat hij op moet donderen en loop zonder hem verder aan te kijken door. Sarah vertelt me dat dit soort verkopers gevaarlijke oplichters zijn. Ze verkopen die notentaart alleen aan buitenlanders en geven een prijs per gewicht. Die taart is veel zwaarder dan het eruit ziet en zodra ze het hebben afgesneden moet je het afnemen. Doe je dat niet wordt je bedreigd en in sommige gevallen in elkaar gemept. Moraal van het verhaal; koop geen notentaart van oplichters.

Met Jorge en Toby reis ik een klein stukje verder naar Wangjing Nan. Hier wonen Lesly en Andreas en met z'n vijven gaan we sichuan fish eten. Het bestellen heeft nogal wat voeten in de aarde en we begrijpen niet helemaal waar we ja op hebben gezegd, maar dat wordt al snel duidelijk als de vrouw terug komt met een levende vis in een emmer. Een beetje sneu, maar het visje werd even later in stukjes gehakt en op de sichuan wijze gekookt in een pan geserveerd. Na het eten is het tijd om afscheid te nemen. Thuis moet ik de laatste dingen van mijn koffer nog inpakken en morgen op tijd richting de trein.