Dag 3: Beijing Duck

Woensdag 3 januari, lesdag èr (zeg: euhr - betekenis: twee) in pinyin (de latijnse manier van schrijven in het Chinees). Les één hebben we vooral geoefend met de uitspraak van al de verschillende letters, de verschillende toonsoorten en hebben we een aantal woordjes geleerd. En vandaag blijkt dat we er zelfs al iets van geleerd hebben! Ik merk dat ik een beetje gewend raak aan de uitspraak en het lukt zelfs al een stuk beter om de verschillende tonen te onderscheiden.

's Middags gaan we lunchen in een foodcorner in een winkelcentrum vlakbij de school. Het is een soort markthal met allemaal kleine standjes waar eten bereid wordt. Er zijn zó veel verschillende standjes en zó veel verschillende gerechten met de meest onleesbare namen dat we gewoon aansluiten bij een stand waar we de kok verse noedels zien maken. Hij snijdt dit van een snijplank die hij verticaal vasthoud en laat het rechtstreeks in een pan kokend water vallen. Zelf ben ik blij als ik mn vingertoppen nog heb als ik een tomaat door midden heb gesneden, dus ik ben onder de indruk. Door te zeggen 'wô yào zhèi ge...' en vervolgens te wijzen krijg ik van de vriendelijke man verse noedelsoep met lamsvlees. Tot nu toe heb ik geen problemen gehad met het eten met stokjes, maar vandaag heb ik een off-day. M'n vingers werken gewoon niet mee en het is een drama om de noedels uit de soep te vissen. Gelukkig ben ik niet te enige en presteert Ronja het om de pittige soep in haar oog te spetteren.

Komende maandag begint het Spring Festival (of Chinese Nieuwjaar) en iedereen heeft het erover. Het is nu al extra druk in de metro's en overal zie je mensen met grote tassen slepen. Iedereen is dan vrij en gaat terug naar hun familie. Het is het jaar van de aap en de Chinezen geloven dat dit gepaard gaat met ongeluk voor degene uit voorgaande 'aap-jaren'. Je kunt dit compenseren door rode sokken of rood ondergoed te dragen. Natuurlijk moet op school iedereen uit het jaar van de aap dit wel even showen aan de groep. Drie keer raden wie er nog snel even voor het begin van het Chinese Nieuwjaar rode sokken gaat kopen...

Vanavond gaan we met een stuk of twaalf mensen uit eten. Jawel, Peking eend. De groep bestaat uit allemaal leuke mensen waaronder Alex - een Oostenrijker die hier al een maand of 3 is, Bruno - een Braziliaan die deze week is aangekomen, weliswaar een dag te laat omdat zijn vliegtuig moest omkeren toen er een vogel in de motor vloog, Lesly - mijn klasgenoot uit Guatemala die hier twee weken

geleden naartoe is verhuisd met haar man omdat hij hier een baan aangeboden kreeg en Andreas - de Duitse oprichter van de LTL Mandarin School.Hij vertelt dat een maand intensieve les hier ongeveer gelijk staat aan een drie jarige HBO opleiding Mandarijn in Europa. Daar krijg je natuurlijk wel meer info over de geschiedenis en het land etc, maar qua taal komen zij minder ver omdat zij maar een paar een uur in de week echt taalles krijgen en het vervolgens nergens kunnen toepassen in het dagelijkse leven, waardoor het niet zo effectief is.

Het restaurant ligt op de eerste verdieping, dus we stappen met z'n vijven de lift in. De lift reageert niet als we op het knopje drukken en piept en blijft piepen tot er iemand uit stapt met de flauwe grap dat we waarschijnlijk te zwaar zijn. Hij stapt weer in met het idee dat de error verholpen is, maar zodra hij weer instapt begint de lift weer te piepen. Op de lift staat (in het Engels zelfs) 'max. 1000 kg'. Als hij weer uitstapt kunnen we zonder problemen naar boven, made in China laten we maar zeggen..

We zitten in een speciale kamer met een grote ronde tafel en een glazen draaiplaat in het midden. Deze wordt helemaal volgezet met verschillende schalen met eten en aan tafel komt de chef de Beijing duck aansnijden. Dit wordt overigens ook echt aanbevolen, omdat je anders niet weet wat voor vlees je krijgt en voor je het weet heb je hier hond of kat op je bord. De koks en ober dragen allemaal een soort maskertje voor hun mond van doorzichtig hard plastic waar je, heel smakelijk, de spetters speeksel op ziet zitten die anders in het eten vallen. Daar heb ik eigenlijk eerder nooit over nagedacht, vanaf nu dus wel.

In China draait alles om eten. Vrienden gaan niet naar een kroeg, maar naar een restaurant. Daar drinken ze overigens net zoveel als in een kroeg, maar er wordt de hele avond door gegeten. Ook de meeste zaken worden gedaan tijdens het eten. De eetgewoonten zijn natuurlijk heel anders dan in westerse landen, zo is boeren, slurpen en slapen aan tafel doodnormaal, maar er zijn wel andere etiquette en bovenal draait alles om respect. Zo zit de belangrijkste persoon in de kamer met zijn gezicht richting de deur. Dit is vaak de baas van bedrijf A. Hij betaalt en wordt door het restaurant gezien als dé gast. Aan zijn rechterhand zit de tweede belangrijkste persoon, vaak de baas van bedrijf B. En zo loopt het qua belangrijkheid af en zit er afgewisseld een persoon van bedrijf A en bedrijf B naast elkaar. De minst belangrijke persoon zit met zijn rug naar de deur. Dit is de slechtste plaats om te zitten, omdat het personeel daar de tafel dekt en afruimt. Deze persoon moet dus steeds opzij en uitwijken voor langskomende borden etcetera. Meestal is het zo dat bedrijf B iets wil verkopen aan bedrijf A, dus vandaar dat de baas van bedrijf A het belangrijkste is. Traditie is om elkaar respect te tonen door middel van te drinken op elkaar. Dit wordt gedaan met een shotglaasje Bei Jiu, een Chinese sterke drank. Dit wordt één op één gedaan en uiteindelijk moet iedereen aan tafel met alle personen gedaan hebben. Hoe groter het gezelschap, des te bezopener men het restaurant verlaat. De belangrijkste personen kunnen echter ook de minst belangrijke persoon van zijn eigen bedrijf aanwijzen om voor hém te drinken en zelf water te nemen. Dat is nog eens een personal assistant. Na het eten, drinken en twee Bei Jiu is het tijd om af te taaien. Míngtián jiàn! (Tot morgen!)