Here we go!

Zaterdag 30 januari 2016, het is zover! Vandaag gaat mijn China avontuur écht van start. Guus is al een paar dagen uit logeren en het is dus erg stil en vredig in huis, vreemd. Tijd om te gaan. Paspoort, bankpas, koffer...check, lichten uit...check, deur op slot...check, let's go!

Toch wel een béétje zenuwachtig stap ik bij Jules in de auto. Eerst nog even langs Nieuwerkerk. Tegen beter weten in hijsen we de koffer op moeders weegschaal...jawel, te zwaar. Maar hàllo, wat wil je dan als je twee maanden op pad gaat! Toch maar een paar schoenen achterlaten en m'n handbagage zwaar misbruiken. Met z'n vieren op naar Schiphol. Eerst even inchecken en de koffer afgeven, toch nog íets te zwaar maar de fijne mevrouw achter de balie van Turkish Airlines ziet het door de vingers. We gaan nog even 'rustig' iets eten bij de Burger King en dan is het tijd om afscheid te nemen.

Oké daar gaan we, de allereerste keer helemaal alleen op reis. Het is super rustig en binnen no-time ben ik door alle controles en klaar om te boarden. Vanwege het tijdverschil met Beijing (+7 uur) is het verstanding om de eerste plusminus vier uur naar Istanbul te gaan slapen en de tweede vlucht wakker te blijven om gelijk in het juiste ritme te komen. Dat is natuurlijk wishful thinking met een tv voor je neus en sudoku op je telefoon.

Een half uur voor we landen in Istanbul is er opeens een hoop commotie in het vliegtuig. Een paar rijen achter mij is een oudere Turkse vrouw onwel geworden. Er staan veel mensen omheen die willen helpen. De gezagvoerder roept om of er een dokter aanwezig is en of hij/zij zich dan zou willen melden. Er is helaas geen dokter in de zaal. De stewardessen lopen heen en weer met zuurstofflessen, koude blikjes en glazen water. Bij aankomst in Istanbul staat er al een ambulance klaar en wordt de vrouw nog in het vliegtuig behandeld en vervolgens vervoerd naar het ziekenhuis. Zielig voor het vrouwtje, ik hoop dat het beter met d'r gaat. De overstap in Istanbul is prima, geen checks, geen controles, even op je beurt wachten en twee uur later zit ik lekker relaxt, tussen heel veel Chinezen, films te kijken in het tweede vliegtuig van vandaag. Ongeveer vier films laten mogen de raampjes weer open en schijnt de zon. Het landschap is veranderd en is elke vijf minuten totaal anders. Erg gaaf om te zien. Hello China!

Daar zijn we dan, het mega vliegveld van Beijing. Na een (zeer uitgebreid) kruisverhoor van een erg strenge meneer achter de balie is m'n paspoort en visum goedgekeurd en mag ik naar de bagageband. Daar kunnen we helaas niet heen lopen, maar worden we als ingeblikte tonijn een trein ingeperst - had ik al gezegd dat het een mega vliegveld is? Koffer opgehaald en door naar buiten, maar eerst nog even verplicht vreemde ziektes laten uitsluiten door een temperatuurcheck. Eenmaal buiten, zo'n twee uur later, staat er al een vriendelijke meneer met mijn naam op een bordje te wachten. Hij brengt me naar het gastgezin waar ik de komende vier weken zal verblijven. Wat ben ik blij dat hij me wegbrengt, het appartement blijkt gelegen op een soort park met allemaal, exact dezelfde appartementencomplexen. Dat wordt nog lachen de komende dagen als ik zelf 'thuis' moet komen..

'Nice to meet you', zegt de vriendelijke man uit het gastgezin als hij me beneden staat op te wachten. Uitgebreid geef ik hem antwoord en stel hem wat vragen, maar hij geeft al snel toe, in gebrekkig Engels, dat zijn vrouw hem dat eerste zinnetje heeft geleerd heeft en verder eigenlijk weinig Engels spreekt. Hij heet Yi (spreek uit als Why). Boven staat zijn vrouw, Ying, met hun dochtertje van twee, Stephanie of Nju-Nju, ons op te wachten. Verder wonen opa en oma in hetzelfde

appartement en nog twee tantes die voor het huishouden en het kind zorgen. Ik krijg een rondleiding door het appartement en een eigen kamer toegewezen. Nu eerst even douchen en dan wordt er met de hele familie gegeten. Ieder krijgt een kommetje met rijst en verder staan er verschillende schaaltjes met verschillende soorten groente en gebakken vis op tafel waar iedereen, uiteraard met stokjes, van eet. Iedereen is erg vriendelijk en probeert constant meer eten aan te bieden. Inmiddels is het zondagavond en voor mij tijd om naar bed te gaan. Morgen begint mijn eerste lesdag en is er een welkomstontbijt om 08:00 uur. Dit betekent dat ik om 06.45 uur met -8 graden de deur uit moet. Welterusten!