Zaterdag 6 februari, om 11 uur haal ik Ronja op bij haar halte. Ronja is het Duitse meisje uit mijn klas. Ze is vijftien jaar oud en gaat over zes weken een half jaar middelbare school volgen in Beijing. Tot die tijd gaat ze eerst de taal leren. Ze verblijft ook in een gastgezin en de vader uit dat gastgezin is nogal overbezorgd. De man heeft haar tot nu toe elke dag met de auto gebracht en gehaald van en naar school à een half uur per ritje. Ze heeft een uur moeten bedelen om in het weekend iets met klasgenoten te gaan doen. Vandaar dat ik nu haar gastgezin vader een hand geef en onderheven wordt aan een kruisverhoor. Veel meer dan de man proberen gerust te stellen kan ik niet doen in zijn twaalf woorden Engels en mijn tien woorden Mandarijn. Nadat ik tien minuten later met vlag en wimpel geslaagd ben voor zijn test, reizen Ronja en ik samen verder naar Tian’anmen East, op naar The Forbidden City. Alle Chinese toeristen staan met z’n allen in een gigantische rij voor de eerste vijf kassa’s. Wij lopen naar een van de laatste kassa’s waar op één stel na niemand staat en zijn direct aan de beurt. We moeten ons identificeren en natuurlijk moeten we ook hier weer door een detectie poortje en een tassencheck, maar al met al zijn we binnen no time binnen. Vroeger kostte het normale mensen hun leven als ze de stad betraden, nu zijn we voor 40 kuài (zo'n vijfenhalve euro) klaar.

We huren een audio guide, volgen de instructies en lopen met de massa mensen mee. De audio guide vertelt ons over de 81 knoppen op de deuren (lucky number), de vijf bruggen (lucky number) en na een paar tempels is de guide stil. In de schaduw is het waterkoud, maar in de zon is het goed te doen. We kiezen een route met ons gezicht in de zon en wandelen door de stad. We kunnen onderscheid maken in de tempels of huizen voor de keizer, herkenbaar aan de draken, en de tempels en huizen voor de keizerin, voorzien van een phoenix. De daken en poorten zijn erg mooi, maar al met al vind ik het tegenvallen. Het is minder majestueus als ik me had voorgesteld en bijna alle tempels zijn leeg, de inhoud is destijds in brand gestoken of in veiligheid gebracht, dus buiten de leuke daken, geveltjes en poorten valt er niet heel veel te zien.

Na tweeënhalf uur wandelen lopen we moe en koud richting de metro. De eerste week zit erop en ik ben moe door het reizen, de kou, de lessen, de nieuwe indrukken, het harde matras en ik mis vandaag voor het eerst thuis een beetje. Ik ben toe aan een avond met helemaal niets. Terug in het gastgezin zijn 'paps en mams' druk aan het koken. Ik had gelijk, de 'tantes' zijn inderdaad geen tantes en zijn vandaag voor een week vertrokken naar hun familie. Het is gebruikelijk om nog voor het eind van het jaar en voor het begin van het Spring Festival vis te eten. Dit betekent good luck voor het nieuwe jaar. Het motto van vanavond is go big or go home, de tafel staat vol met vissoep, schelpen met zeedieren, een mega vis, een reuze krab en nog veel meer. Het is bijna jammer dat de 'tantes' volgende week weer terugkomen..