Dag 12: Hotpot in Houhai

Vrijdag 12 februari, een man van middelbare leeftijd maakt stiekem foto's van me. Als ik naar hem kijk doet hij net alsof hij op z'n telefoon zit te spelen. Als ik wegkijk richt hij gelijk de camera weer in mijn richting. Ik zwaai naar hem, hij moet lachen en duikt dan snel weg achter de vrouw naast hem.

Het weer is vandaag dramatisch. Steenkoud, vochtig en iedereen op straat draagt een mondkapje. De airpolution staat vandaag ongeveer gelijk aan het roken van een pakje sigaretten. Gisteren was dit al erg hoog, maar nu ruik ik het in de lucht en voelt m'n keel geïrriteerd aan. We drinken vandaag extra veel hete chā met magische geneeskrachten, maar zelfs dat werkt niet.

Na school heb ik afgesproken met Bruno (de Braziliaan) en Alex (de Duitser) om hotpot te eten in Houhai. De eerste keer hotpot bij het gastgezin is me niet heel goed bevallen, maar er niemand

met een beter alternatief gekomen dus ik geef het een tweede kans. Het bestellen van de hotpot en alles wat we erbij willen hebben is een heel gedoe, maar gaat verrassend goed. Ik moet toegeven dat, zolang ik de tofu en de vette deeghompen vermijd, deze hotpot een stuk beter is dan de eerste keer. Het is leuk om te horen wat de verschillen en overeenkomsten zijn tussen onze levens en gewoonten in Duitsland, Brazilië, Nederland en China. Alex heeft een Chinese vriendin in Duitsland en hij logeert nu, zonder zijn vriendin, bij haar ouders hier in Beijing. Bruno leert Mandarijn, omdat veel Chinese bedrijven door de financiële situatie in Brazilië zich inkopen en vestigen in Brazilië. Hij probeert zijn kansen te vergroten om voor een Chinees bedrijf te kunnen werken en hij heeft zelfs al een aanbod gekregen.

Na het eten lopen we, door de zeikregen, naar een barretje aan het water. Negen van de tien barretjes heeft de muziek zo hard staan dat je elkaar zelfs op straat niet kan verstaan, dus we kiezen voor de tiende. De ober staat direct heel zenuwachtig te doen aan ons tafeltje en komt elke dertig seconden weer terug. De namen van de shotjes die ze hier verkopen hebben een bepaald thema en als ik er een foto van maak wordt ik in het Chinees uitgescholden. Prima hoor, ik versta er toch niets van. Na een paar drankjes lopen we terug naar de metro richting huis. Verwaaid, doorweekt en koud tot op het bot spring ik onder de douche en kom daarna niet meer onder de

dekens vandaan. Ik vind het wel mooi geweest.