Dag 13: Lost in Sanlitun

Zaterdag 13 februari, het is gestopt met regenen, maar verder is het weer net zo deprimerend als gisteren. Vandaag blijf ik binnen om te studeren en met mijn grote vriend Netflix op de achtergrond en mijn hànzì shū op schoot vermaak ik me opperbest.

Vanavond heb ik afgesproken om uiteten te gaan met Lesly in Sanlitun. De huurprijzen in deze omgeving zijn het duurste in heel Beijing en er zijn hier veel restaurants, clubs en grote merken gevestigd in het grote winkelcentrum aan de drukke hoofdstraat.

Het metrosysteem werkt hier perfect. Zo goed als alles is bereikbaar en per station zijn er zo'n vier verschillende exits in verschillende richtingen. Op de metroperrons hier zijn pijlen op de grond getekend voor in- en uitstappen. De Chinezen wachten keurig netjes achter elkaar in twee rijen per deur op het perron. Ze houden nog net elkaars handjes niet vast, maar zodra de deuren open gaan beginnen ze te duwen om zoveel mogelijk mensen naar binnen te stouwen en te vechten om een zitplaats. De mensen die eruit willen moeten zich door de menigte persen. Goed systeem. Het idee is leuk, de uitvoering iets minder.

Als ik aankom op het station in Sanlitun moet ik een van de vier exits kiezen. Geen idee, ik gok op exit A. Eerst maar eens naar de kaart van omgeving, maar natuurlijk is deze geheel in Chinese tekens. De navigatie app op mijn telefoon kent het adres niet en de mensen op straat die ik aanspreek weten niet waar het is. Op hoop van zegen loop ik richting een iets drukker uitziend gebied. Het is zo koud dat de straten waar ik doorheen loop verlaten zijn. Ik kom langs de ambassade van Sudan en iets wat lijkt op een gevangenis. Ik ben hopeloos verdwaald en met m'n telefoon in m'n hand vriezen m'n vingers eraf, dus m'n handen doe ik ook snel weer in mn zakken. Ik loop richting de lichtjes en uiteindelijk kom ik op de hoofdstraat van Sanlitun uit en gelukkig heb ik thuis even naar het kaartje van het restaurant gekeken, dus vanaf deze straat weet ik het restaurant te vinden.

Het Mexicaanse restaurant is lekker warm, rumoerig, voorzien van een pooltafel en gezellige muziek en Lesly heeft alvast iets te drinken besteld. Het personeel spreekt zelfs een beetje Engels. Dit is de eerste keer in twee weken dat er pasta, pizza en hamburgers op de kaart staan, dus ik kan het niet laten en bestel spaghetti carbonara. Heer-lijk. Het Chinese eten is super, maar wat kan een mens toch blij worden van een bord pasta op z'n tijd.

Na een paar Mad Mango Margaritha's is het tijd om naar huis te gaan. De metro rijdt niet meer dus trotseren we de kou en springen in de eerste taxi's die we tegen komen. Ik geef de shīfu mijn adres en de chagrijnige man geeft gas. Na een kwartiertje begint hij weer tegen me te praten en ik begrijp eruit dat hij niet weet waar het is. Perfect. Uiteindelijk laat ik me afzetten bij het metro station waarvandaan ik

de weg terug weet en loop het laatste stuk naar huis.