Dag 7: Chinese New Year

Zondag 7 februari, vanwege het Chinese Nieuwjaar zijn er wat wijzigingen in het lesrooster en daardoor zit ik op zondagochtend om half acht met anderhalve man en een paardenkop in de metro. De drie mensen die bij mij in de buurt zitten gapen me, niet bijster intelligent, met open mond aan. De twee mannen zijn al snel op me uitgekeken, maar de vrouw blijft me onbeschaamd uitgebreid zitten aanstaren. Ik heb de neiging om scheel te kijken en m'n tong uit te steken, maar ik besluit me te gedragen. Ze lijkt me niet het type dat dit kan waarderen. De straat naar de school is compleet uitgestorven en zelfs het karretje op de hoek van de straat waar je normaal ontbijt kunt halen is nergens te bekennen. De wacht bij het hek zit gelukkig wel netjes op zijn post en doet met een nog bozer gezicht dan eerder deze week het hek voor me open. Lesly, Ronja, lâoshī (de lerares) en ik zijn de enige in de school en ik denk dat dit de allereerste keer in vierentwintig jaar tijd is dat ik op zondag op school zit. Uiteraard hebben we het weer over Chinees Nieuwjaar en de nationale traditie om om twaalf uur dumplings te eten. Dit komt omdat de naam voor dumplings (jiâozi) klinkt als het woord voor twaalf. In Latijns Amerika kennen ze deze traditie ook, alleen dan eet men om twaalf uur twaalf druiven vertelt Lesly uit Guatemala. Kijk, zo leer je nog eens iets.

We zijn vandaag extra vroeg begonnen en daarom zijn we al om één uur klaar. Samen met Lesly en haar man Andreas gaan we naar een Temple Fair, maar omdat we de lunch vandaag hebben overgeslagen besluiten we eerst te eten bij het restaurant naast de fair. Het blijkt een best fancy restaurant en het eten is super. We bestellen allerlei losse gerechtjes en delen het. Als we uiteindelijk weer buiten staan is het half vier. We lopen naar de ingang van de Temple Fair waar een paar leuke bomen staan met allemaal rode lantaarntjes. Tegen de tijd dat we bij de kassa een kaartje kopen is de fair gesloten. Tja, kan gebeuren. Op de terugweg moeten we, net als altijd, door een detectiepoortje lopen en onze tassen door een scanner doen. Deze keer staat er een Chinese jongen bij het apparaat die niet bang is om tegen ons foreigners te praten en ik moet m'n rugtas openmaken. Hij wil m'n deobus zien en wijst boos naar het gevarenteken met het vlammetje op de achterkant, terwijl hij me vast en zeker in het Chinees vervloekt. De checkpoints staan bij elke ingang van elk metrostation en zijn compleet random, want de deobus zit al de hele week in m'n tas. Maar het idee is leuk, laten we dat voorop stellen.

's Avonds is het New Years Eve en eten we met het gezin hotpot. Dit is eigenlijk Chinees fonduen en het ziet er erg leuk uit. Inderdaad, ik zeg expres dat het er leuk uit ziet en dus niet dat het lekker is. Net zoiets als 'mooie baby's en lieve baby's', het zit 'm in de details. Alle baby's zijn lief, niet alle baby's zijn mooi.. Na het eten is er een vier uur durende show op tv waar een groot deel van China met de familie

naar kijkt, in mijn geval zit ik met het kleine meisje op de bank, vader zit ergens in de hoek van de kamer met z'n telefoon te spelen, moeder vertrekt naar de badkamer, opa heb ik de hele avond niet gezien en oma gaat in haar eigen slaapkamer dezelfde show kijken met het geluid lekker hard en de deur open. Er zit maar zo'n drie seconden vertraging tussen de twee tv's, dus het is bíjna niet irritant. Rond half elf word ik gebeld, het perfecte excuus om ertussenuit te knijpen zonder onbeschoft over te komen. Vanuit mijn kamer op de elfde verdieping heb ik een prima uitzicht op het vuurwerk en ongeveer één uur in het jaar van de aap vind ik het wel mooi geweest en doe ik m'n ogen dicht.