Maandag 14 maart, een vroegertje vandaag. Om vier uur worden we wakker en is het tijd om uit te checken en een taxi naar het vliegveld te scoren. We laten de kamersleutel achter bij de onbemande balie en willen naar buiten stappen, alleen er zit een dikke ketting om de voordeur grendels. Na een paar keer flink lawaai maken met de ketting komt er een slaperige, niet zo blije man uit een zijkamertje en grommend doet hij de deur voor ons open.

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten tot er een taxi langsrijdt en voor ons stopt. Uiteindelijk moeten we een uur, een zeer kostbaar uur om vijf uur 's ochtends, wachten tot we mogen inchecken. We staan gelukkig wel vooraan in de rij, dus denken snel door te kunnen. Helaas, de koffer is te zwaar. Graag even een en ander overladen in de backpack en netjes achteraan aansluiten om het opnieuw te proberen. Top.

Het voordeel is wel dat we vervolgens binnen no time in het vliegtuig zitten. NEPALESE GROTE VENT IN TRANSFERBUS. Het is een klein, oud, vliegtuigje. Alle telefoons moeten uit, niet op vliegtuigstand, uít. We hebben een tussenlanding in Lhasa, Tibet en natuurlijk gelijk een uur vertraging vanwege de bewolking in Kathmandu. We raken aan de praat met een Nepalese gids die na acht maanden (zes maanden in Amerika en twee maanden in China) onderweg is naar huis. Hij heeft veel te vertellen over de aardbeving van vorig jaar en geeft ons nog de nodige tips en tricks voor onze route.

Tijd om weer richting het vliegtuig te gaan. Het vliegtuig is half leeg en we hebben drie stoelen bij het raam voor onszelf. We vliegen over de hoogste bergen en het uitzicht is geweldig, maar door de bewolking krijgen we de Mount Everest niet te zien. Bij aankomst valt meteen op hoeveel blanken op het vliegveld rondlopen. Dat zijn we na de afgelopen weken niet meer gewend. Na allerlei administratieve rompslomp moeten we een visum kopen à $ 25,00. Vooraf zijn we door verschillende mensen gewaarschuwd dat je dit alleen contant in dollars kunt betalen en dat de briefjes niet beschadigd mogen zijn. Met veel moeite hebben we een briefje van $ 100,00 kunnen regelen, maar hier blijkt dat we in elke valuta naar wens kunnen betalen en zelfs kunnen pinnen.

We worden opgehaald van het vliegveld door iemand van ons hostel The Sparkling Turtle. Het hostel ligt helemaal in het zuiden van Kathmandu en vanuit de kleine Suzuki Alto die je hier overal ziet rijden krijgen we al een goede indruk van de grote, drukke en stoffige stad. In het hostel wordt ons de grootste en meest luxe, pimpelpaarse kamer aangepraat. We checken in en geven onze was af, tien kilo wel te verstaan. We drinken wat, spelen een spelletje, bestellen wat te eten en gaan hondsmoe naar bed. Het bed is voorzien van hele dikke, oude, stoffige dekens en geen lakens. Als we om lakens vragen krijgen we alleen nog meer dikke, stoffige dekens. Warm water is er niet en ook het toilet spoelt niet door. Super.