Zondag 28 februari, veelte vroeg gaat m'n wekker en ik sleep mezelf uit bed. Eerst maar eens zien of ik m'n koffer nog dicht krijg. Zoveel heb ik niet gekocht, maar het is toch altijd weer een spannend moment. Tijd om het gezin gedag te zeggen en op m'n gemak richting de metro te lopen. De tien minuten die ik er normaal over loop kosten me iets meer tijd en moeite dan normaal door de twintig kilo bagage die ik nu met me meezeul, maar ach, de zon schijnt, de lucht is blauw en ik heb alle tijd van de wereld. Beijing zal ik missen. Het is een super stad, geweldige mensen, ontzettend veel te doen en te beleven. Geen stad waarin ik de rest van m'n leven zou willen wonen, maar ik zou het zo weer over doen. Het logeren bij een homestay familie daarentegen.. not so much. Lieve mensen, maar laat mij maar lekker zelf m'n huishouden van Jan Steen runnen.

Drie kwartier later sta ik op Beijing West Railwaystation m'n bagage weer door een x-ray apparaat te sjorren en kan ik daarna m'n treinplatform en wachtruimte nummer opzoeken op informatieschermen à la Schiphol. Ik laat bij de 'gate' niet overdreven voor de vierde keer m'n treinkaartje en paspoort controleren en kom dan in een zaal zo groot als het nieuwe treinstation van Rotterdam Centraal. We hebben nog veertig minuten te gaan en de toegangspoortjes naar het platform zijn nog dicht, maar er staat al een massa mensen keurig netjes in een gigantisch rij te wachten. Ik maak nog even gebruik van de overvloed aan lege stoelen in de wachtruimte en sluit later wel aan als de rij wat minder lang is.

Als ik met de mensenmassa meeloop naar de trein kom ik een paar mede-Europeanen tegen en zoals foreigners in een land als China betaamd heb ik een beleefd gesprek met het Poolse stel dat via Xi'an naar Shanghai reist. Bij treinstel drie bonjour ik m'n bagage in het bagagehok en vind m'n, tegen verwachting in, ruime stoel naast het raam waar ik me de komende zes uur prima vermaak. De reis gaat een stuk sneller dan ik had verwacht ondanks dat het uitzicht vrij saai is. Ik heb wel het idee dat we qua hoogte een stuk zijn geklommen want ik heb last van m'n oren en klaren helpt niet. Op het station op zoek naar een taxi. Er vliegen vijf man op me af die me maar wat graag naar m'n hostel willen brengen. Het is ongeveer een half uurtje rijden en ze roepen dat het me driehonderd kuai kost (zo'n veertig euro) en zakken zonder dat ik daar iets voor hoef te doen al snel naar honderdvijftig. Opeens vraag ik me af waarom ik eigenlijk met ze praat en dat dit waarschijnlijk niet eens officiële taxi's zijn en als ik iets verder doorloop zie ik de officiële taxistandplaats en word ik voor veertig kuai (iets meer dan vijf euro) voor de deur van het hostel afgezet.

Het Ancient City International Hostel ligt midden in het centrum op loopafstand van allerlei bezienswaardigheden. Het is schoon, ziet er gezellig uit, heeft een leuk restaurantje en ik betaal twintig euro voor drie nachten. Volgens mij mag ik niet klagen. Ik slaap in een stapelbed op een slaapzaal met twee Chinese meiden die beide geen woord Engels spreken, maar ach, what's new?