Woensdag 17 februari, tegen verwachting in heb ik de hele nacht aan een stuk door geslapen. Als ik wakker word voel ik me al een stuk beter dan gisteren. Vooral omdat ik me gisteren de hele dag kapot verveelt heb dwing ik mezelf om acht uur m'n bed uit te gaan en na een paar paracetamol en de laatste drie groene stinkpilletjes zoek ik m'n spullen bij elkaar voor school. Ik ben gisteren niet buiten geweest, dus ik heb geen yoghurt als ontbijt. Ik neem me voor een Chinees ontbijt-pannenkoekje te halen bij een van de karretjes onderweg naar school. In de metro is duidelijk te merken dat het Spring Festival voorbij is en dat iedereen weer aan het werk moet. Dat betekent gelukkig ook dat de ontbijtkarretjes weer op hun vaste plek staan. Ik loop de eerste twee aan het begin van de straat voorbij met het idee dat ik het haal bij het vriendelijke vrouwtje vlakbij de school. Het vrouwtje is inderdaad ook weer terug van vakantie alleen haar man staat niet op zijn post en de vrouw zegt 'Wô méi yôu'. Okee, ik heb écht geen zin om terug te lopen naar het begin van de straat, dan maar geen ontbijt (ook al is dat de belangrijkste maaltijd van de dag, sorry Jules). Ze lacht er wel erg vriendelijk bij, dat dan weer wel.

Eenmaal op school kom ik Lesly tegen in de keuken, ook zij had bot gevangen bij het vriendelijke vrouwtje op de hoek. Ze vertelt dat we sinds gisteren een nieuwe klasgenoot hebben. Jorge uit Peru. Als we de klas binnenkomen met twee dampende koppen chā met extra veel suiker voor wat piek energie is mijn plek bezet. Ofcourse, the new guy stole my seat. Lâoshī maakt mijn ochtend weer goed. Ze is net terug van haar vakantie naar Chengdu en we krijgen allemaal een lief pluche pandabeertje van haar. Ik blijk niet veel gemist te hebben gisteren, want omdat Jorge is ingestroomd hebben ze vooral alles wat we tot dusver gedaan hebben herhaald. Top.

Om stipt twaalf uur gaan we lunchen. We staan met twaalf man in de lift vanaf de negenentwintigste verdieping en lopen richting de Food Republic in het grote winkelcentrum. Als we daar aankomen blijkt ook hier iedereen weer terug van vakantie te zijn. Met twaalf man een tafel zoeken is natuurlijk hopeloos en Ronja, Lesly, Alex (uit Oostenrijk), Callum (uit Groot-Brittannië) en ik gaan bij het iets duurdere, maar daarom ook veel rustigere Fat Burger eten. De naam zegt het al, Fat Burgers en Fat Fries. Ik ben een blij mens.

Iets over drieën is de les voorbij en we lopen weer naar buiten. Terwijl ik naar de metro loop heb ik eigenlijk geen zin om naar huis te gaan, ik voel me goed en ik heb gisteren genoeg van mijn kamer gezien. De metro stopt bij Tian'anmen East en ik stap uit. Toen ik met Ronja naar de Forbidden City ging zijn we gelijk de stad ingelopen en hebben we het plein eigenlijk overgeslagen. Dit is een prima gelegenheid om hier eens een rondje te lopen dacht ik zo. Het plein is groot met aan de ene kant het China National Museum en aan de andere kant de Great Hall of People. Op het plein staat een Monument to the People's Heroes en er lopen veel soldaten, politie en beveiliging. Ik loop een tijdje rond, kijk naar alle belachelijke poses die iedereen aanneemt voor de honderdduizend foto's die hier gemaakt worden en loop langzaam weer richting de metro. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd vraagt in het Chinees of ik een foto van haar en haar vriendin wil maken en natuurlijk doe ik dat. Als ik de foto heb gemaakt willen ze vervolgens ook om beurten met mij op de foto. Dat is niet zo erg, maar daarna willen ook vier omstanders met me op de foto. Braaf glimlach ik naar de camera en zodra de foto's genomen zijn doe ik snel m'n muziek weer in m'n oren en vlucht.

Onderweg koop ik nog snel even ontbijt voor morgenochtend en ga dan naar huis. Douchen, leren, eten, spelen met Stephanie en op tijd naar bed. Welterusten!