Family time in Medellin, 3-14 januari 2019

We hebben er onze langste nachtelijke busrit opzitten: 14 uur. Pfffff…. die nachtbussen kruipen toch telkens weer in de kleren. We beslissen dan ook maar meteen dat dit onze allerlaatste nachtbus van onze reis zal zijn. De rest van de verplaatsingen zullen we wel overdag doen. De komende 1,5 week logeren we bij verschillende familieleden van de schoonbroer van Tomas in Medellin en omstreken. De uitvalsbasis is bij Ana Beatriz en Juan Fernando in het district Envigado. Dezelfde plaats trouwens waar wijlen Pablo Escobar is geboren en opgegroeid. We kunnen dan ook een opkikkertje gebruiken na die lange busrit ;-).

Hier wonen de (meeste) mensen in een versterkte wijk met bewaking. Klinkt op het eerste zicht afschrikwekkend, maar dat blijkt zo zijn voordelen te hebben: de deur staat altijd open, iedereen kent iedereen, er is een gemeenschappelijk zwembad, gymzaal, sportterrein, een bos om in te wandelen… We worden heel hartelijk ontvangen en voelen ons hier snel thuis.

De eerste dag doen we rustig aan: vooreerst gaan we naar Cerro Nutibara, kuieren wat langs de kitscherige huisjes van Pueblito Paisa en hebben een mooi uitzicht op de stad Medellin. ‘s Namiddags slenteren we door het centrum van Envigado: een plaza met veel kerstverlichting, vrij veel volk en een bomvolle kerk. Ondertussen vertellen we honderduit over onze reis. Al snel blijkt dat ook onze gastheren graag babbelen, vooral dan Juan Fernando. Hij wil zijn Engels oefenen. Lap, en wij wilden hier nu net ons Spaans een beetje bijschaven ;-). Verder komt het een na het andere familielid binnenvallen en uiteraard is dat een leuk weerzien na 2 jaar.

De tweede dag vliegen we erin en zowat de helft van de familie is mee op pad. We gaan met de metro- en kabelbaan naar een van de meest beruchte wijken van Medellin: Comuna 13. Een waar gangsta’s paradise in een niet zo ver verleden: zowat elke militie of criminele bende heeft hier kort of lang de plak gezwaaid (behalve Escobar). Nu zien we hoe diezelfde mensen deze beruchte reputatie proberen om te buigen in iets positiefs. Comuna 13 wordt als een soort trademark geponeerd om de wijk te komen bezoeken, waarbij je spectaculaire graffiti te zien krijgt en demonstraties hip hop en breakdance. Tot onze verrassing zien we een levensgrote afbeelding van De Mol 2019 (Nederland). Flashback naar thuis ;-). Heel leuke tour en interessante verhalen. Niettemin, de opvallende aanwezigheid van militairen herinnert eraan dat hier geen doetjes wonen. We sluiten de dag af met een (wegens tijdsgebrek) te kort bezoek aan het Museo Casa de la Memoria. Een museum over Medellin ten tijde van Pablo Escobar. De vele getuigenissen van mensen die een dierbare zijn verloren zijn hard en verdrietig, maar zeer mooi in beeld gebracht. Voor redelijk wat mensen is het moeilijk om over het verleden te praten. Zowat elke familie heeft te lijden gehad door moord of kidnappings.

De volgende 2 dagen gaan we naar de finca van Federico en Monica. Dat is hier de klassieker: hard werken van maandag tot vrijdag, en in het weekend naar de finca in het groen, weg uit de stad. Deze finca is gelegen in de heuvels van Rionegro, met een prachtig uitzicht. Er is een grote avocado plantage en een recent gestarte bijenkweek. Twee jaar geleden zijn we hier ook geweest en we vinden uiteraard

opnieuw de rust van het platteland, genieten van het uitzicht, plukken guayabita’s van de struiken, gaan een eind wandelen en de kinderen vinden het heerlijk om zowel binnen als buiten te spelen (er zijn maar liefst 6 honden!!!). Als lunch eten we Chicharon, een lokale lekkernij met gefrituurd spek, bonen in tomatensaus en patacones. Als je het ons vraagt: spek voor onze bek! ’s Avonds lijkt de hamam een prima locatie om onze 6-maand-op-reis verjaardag te vieren. Verder doen we ook een uitstap naar het stadje El Carmen de Viboral, bekend om zijn keramiekwinkeltjes. En voor we het weten zijn onze 2 dagjes Rionegro om.

Ondertussen zouden we eigenlijk het schoolgebeuren terug moeten hervatten, maar we hebben al lang door dat dit ‘ne moeilijke’ gaat worden. Twee weken kerstvakantie zullen er drie worden, gelukkig heeft niemand van de kinderen hier iets op tegen ;-). Terug in Medellin gaan we met zijn allen in het stadscentrum rondwandelen. Monica en Mauricio verzorgen de privé rondleiding. Met de metro gaat het naar Plazoleta de las Esculturas, waar een 20-tal bronzen beelden van kunstenaar Fernando Botero de plaza opvrolijken. Historische koloniale gebouwen zijn hier niet (meer) te bespeuren,

wel vrij veel oude gebouwen die een opfrisbeurt verdienen. Toch valt het Palacio de la Cultura op, met een Belg als architect. We stappen langs enkele kerken en pleintjes en gaan onder- en bovengronds op verkenning op de marktplaats Placita de Flórez. In de namiddag staat er nog een bezoekje aan het MAMM (museum voor moderne kunst) op het programma, maar jammer genoeg is het museum gesloten.

We gaan 2 dagen samen met Mauricio, Marcella en hun kinderen naar een andere finca. Deze keer op uitnodiging van Constanza en Hernan. De finca is gelegen in de heuvels rond Santa Fe de Antioquia, met een schitterend uitzicht op de Cauca rivier en achterliggend berglandschap. Hernan, die nog in Brussel gewerkt heeft, is o-zo blij om nog eens in het Frans van wal te steken. Tomas is het slachtoffer van dienst. We worden hier wederom in de watten gelegd: fruit in overvloed, véél en lekker eten, plonzen in het zwembad, oude spelletjes die Hernan om het half uur tevoorschijn tovert… Leuke bedoening! We bezoeken de fameuze hangbrug Puente de Occidente en krijgen een semi-deskundige uitleg van self made gids Hernan. Met de tuk tuk hobbelen we met z'n allen naar de stad Santa Fe de Antioquia. We brengen een bezoek aan het Museo Juan del Corral (leuk optrekje), wandelen door de mooie straatjes langs koloniale huizen en spotten nog een restaurant van een Belg met veel bier.

Dan resten ons nog 3 dagen in Medellin. We gaan een dagje inkopen doen. Het is hier sowieso wat goedkoper, maar als ze dan ook nog eens solden van -40% à -50% doen…wordt het wel heel interessant. Zelfs de papa hield het een uur langer vol dan anders ;-). De voorlaatste dag gaan we met een groot deel van de familie naar Parco el Salado. We stappen wat rond tussen de vele soorten bloemen, planten en bomen en eten een lekkere tamal-lunch uit

bananenbladeren. De laatste dag doen we rustig aan. We pakken in, trakteren ons gastgezin voor de lunch, gaan samen naar de Mary Poppins film kijken en krijgen voor een laatste keer een zoete inval te verwerken van zowat de hele familie om goeiendag te komen zeggen. Snif, snif, we gaan hen missen!

We hadden er erg naar uitgekeken om een 3-tal weken met familie in Colombia door te brengen. Supergezellig, lekker eten, ongelooflijk lieve en gastvrije mensen. Maar best wel vermoeiend: het vergt energie om steeds de vertaalslag te maken, of er zijn meerdere gesprekken tegelijk bezig, en dit in combinatie met de kinderen die onze aandacht moeten delen en om de vijf botten “welleuuuk, wat zeggen jullie?” vragen. Toch trekken de kinderen goed hun plan. Met een beetje Spaans, een beetje Engels en wat gebarentaal lukt het hen wonderbaarlijk goed om met de vele neven en nichten te babbelen en leuke spelletjes te spelen.