Mancora, 19-27 okt 2018

Wat doe je als je in het tropisch paradijs aankomt en je zoiets hebt van “hier mag de klok wel een tijdje stilstaan”? Antwoord: blijf gewoon langer en dus boek een extra week :-)! Na een rit met de nachtbus kun je al eens een fata morgana zien, maar de bamboehutten bleken realiteit, net als de hangmatten, de wuivende palmbomen en de witte stranden. Dus van bij aankomst in het logement hadden we zoiets van: waaaauw. Is dit echt?
De eigenaren waren 2 sympathieke Russische koppels uit Siberië, van extremen gesproken! Ze hadden elk een dochtertje van 4 en 5 jaar en het klikte van meet af aan. Daarenboven deden ze vanalles om het naar onze zin te maken. Zalig! Enig probleem is dat we nu Spaans spreken met een Russisch accent. Geraak daar nu maar eens vanaf…;-). De kinderen vinden het geweldig om nog eens met andere kinderen te spelen en om zich uit te leven in een grote tuin mét speelgoed. Want ze beginnen toch wel hun vriendjes en thuis te missen.

Gelukkig geven Anita, Barbara én Vastok (hun afschuwelijk lelijke, maar hele lieve Peruviaanse naakthond) genoeg afleiding. Als we vragen aan onze kinderen, hoe ze eigenlijk met elkaar praten (de meisjes kunnen alleen maar Russisch) dan krijgen we als antwoord: oh gewoon, er bestaat zoiets als ‘kindertaal’.
Mancora ligt in het verre noorden van Peru en de zon schijnt er zowaar het hele jaar door. Van een “goed weer” garantie gesproken! Wat ooit een vissersdorpje was, is nu de party bestemming bij uitstek geworden. Gelukkig zijn wij hier in het laagseizoen en is het betrekkelijk rustig. Het logement ligt op een boogscheut van het strand en in het centrum wemelt het van de tuktuks die over de stofferige en hobbelige zandwegen klutteren. In het stadspark ontdekken we verschillende voorhistorisch uitziende beesten die lekker liggen te zonnen. Het blijken iguana’s te zijn. Verschillende keren gaan we wandelen langs het strand: met de voetjes in het water en de kinderen maar rennen achter die krabben! We zien (jammergenoeg dode) aangespoelde zeeleeuwen en zelfs een zeeschildpad, bijgevolg talloze gieren, ook overvliegende troepen pelikanen en in-het-water-ploffende-vogels. We proberen nog een kogelvis te redden, maar tevergeefs. We breiden verder onze schelpencollectie uit met mooie, tropische schelpen waaronder ook onze eerste cowries.

Het is fijn om te kijken naar de vele goeie golf- en kitesurfers in actie en na de schabouwelijke golfsurfvertoning in Huanchaco ondernemen we een nieuwe poging om de branding te bedwingen. De eerste dag begint even goed/slecht met vooral een onderwaterverkenning van de branding. Els heeft soms van die lumineuze ideeën en ze fluistert in om misschien toch maar golfsurfles te gaan volgen. En waarachtig: zelfs van de meest hopeloze gevallen slagen ze erin om volleerde golfsurfers te maken! Ook Lucas die eerst nog twijfelt, waagt zich aan een les. Hij weert zich dapper in de schuimende golven en ja hoor, na de tweede poging staat hij recht. Na een goed uur komt hij met een big smile de zee uit. Dit was dikke fun!
We verkennen zowat alle stranden in de buurt zoals Las Pocitas, Los Corales, Organos en Punta Sal. Stuk voor stuk lijken ze uit vakantieboekjes te komen. We laten het ons welgevallen en genieten met volle teugen: het is chillen met die gebruinde billen!

De kracht van de branding is wel verraderlijk en soms is het echt wel opletten geblazen met de onderstroming. Zeker als je beslist om terug te wandelen langs het strand als het hoogwater is en het water op sommige plaatsen tot aan de rotskant komt. Zo is Els tijdens het stappen bijna weggespoeld bij de rotsen door een plots hoge golf…paniek! Gelukkig komt ze er met enkele schrammen vanaf. Dit was blijkbaar niet zo’n goed idee.

Naast zon, zee en strand kun je tot onze verrassing ook naar walvissen gaan kijken. Het gaat om bultruggen die enkele maanden per jaar in dit deel van de oceaan verblijven alvorens noordwaarts te trekken. Het bleken wel de laatste dagen te zijn om ze te kunnen zien en we hadden dus wat geluk nodig. Tijdens het wachten op de pier kregen we een teken van hogerhand: een meeuwenkak recht op Els. De dag was toen al geslaagd :-). We zien een moederwalvis met kalfje die rustig rondzwemmen. Daarnaast zien we ook zeeleeuwen slapen op een verlaten olieboorplatform en zetten we de achtervolging in op een grote groep dolfijnen. De dag wordt afgerond met te gaan zwemmen tussen grote zeeschildpadden. Leuk om te doen!

Mancora was voor ons een zalige afsluiter van een mooi avontuur in Peru. Uros eilanden, Cusco stad, Machu Picchu, Inca’s, Colca Canyon, sandboarden, de overheerlijke Peruviaanse keuken….we hebben van dit alles mogen proeven. En het smaakte goed, toch misten we af en toe een beetje het joviale, het spontane, het sympathieke van de Peruvianen zelf. Misschien omdat het voor ons vrij Westers aanvoelde door de vele toeristen of omdat we deze keer toch iets minder contact hadden met de locals? We laten het niet aan ons hart komen en zijn klaar voor een volgend avontuur in ….Ecuador!